Oh you have so little faith

Nadat de zon onderging, begon het langzamerhand rustig te worden in de ruimtes van de kerk. Er waren geen gelovigen meer die kwamen bidden, de deuren werden gesloten voor de mensen buiten en de priests trokken zich voornamelijk terug naar hun slaapvertrekken of naar de algemene ruimtes, waar nog wat gediscussieerd werd over de dag of gewoon even over koetjes en kalfjes gesproken werd - want ook Priests waren mensen en mensen vonden het nu eenmaal fijn om het over niks speciaals te hebben aan het eind van de dag. Hathor zelf had zich terug getrokken naar haar slaapvertrekken en van het moment dat haar hoofd haar zachte kussens had geraakt, was de vrouw in een lichte slaap gevallen. Als Sol Invictus stond ze altijd een stuk eerder op dan de rest, alhoewel dat geen verplichting was, wist ze dat ze anders veel meer stress zou hebben overdag met het regelen van alle dingen die ze moest regelen. Het was een lange dag geweest en Hathor had haar rust aan het eind van de dag dan ook heel erg hard nodig soms. Maar helaas werd die rust soms verstoord. Door een visioen, hoe onnuttig die soms ook mochten lijken, was deze vrij .. apart. Of nou ja, het bracht eerder een verveelde uitdrukking op haar gezicht. 'Again?" Fluisterde ze tegen zichzelf, waarna ze haar ogen sloot en een minder goed gehumeurde zucht van haar lippen ontsnapte.

Op de een of andere manier leek Sol soms met haar te spreken, wanneer een van haar Priests niet deed wat ze behoorden te doen. En helaas was er deze éne persoon, die wel eens vaker in haar beeld kwam. Die wel eens vaker iets deed dat niet mocht en Hathor wist niet wat ze met haar aanmoest. Een problematisch figuur, maar nochtans deed Hathor haar best haar te vormen zoals een Priestess hoorde te zijn. Helaas wilde het nog niet echt .. lukken. Voor enige tijd bleef de vrouw echter op bed liggen. Want wat ze in haar visioen had gezien, was een vrouw van redelijk jonge leeftijd, een persoon die naar buiten glipte alhoewel de zon allang onder was gegaan en er daarbuiten niets meer te zoeken was voor een Priest. Waar zou ze heen zijn gegaan? Wat zou ze hebben gedaan? Wat zou Hathor aantreffen als ze terugkwam. Met veel tegenzin bracht de vrouw zich weer omhoog, streek ze haar kledij glad en verfijnde ze haar juwelen zodat het alles behalve zou lijken dat ze al op haar bed had gelegen. Met ferme, doch stille, stappen stapte ze door de gangen van het gebouw, totdat ze uiteindelijk bij de grote zaal kwam, waar ook de grote deur stond. Hier galmde haar voetstappen door de ruimte heen, totdat alles doodsstil werd. Haar goudgroene ogen waren op de deur gericht. Ze was prima op tijd, want ze zag hoe de deur langzaam openging en een figuur langzaam naar binnen stapte en met enige voorzichtigheid de deur dicht probeerde te maken. Toch echode het geluid door de ruimte heen, een oorverdovend geluid wellicht als je stil probeerde te zijn. Toen de vrouw zich omdraaide, leken twee, grote blauwe ogen zich in de teleurgestelde blik van Hathor te haken. De vrouw met de witblonde haren leek alles behalve in een goede stemming te zijn. "Do you even try to follow our rules at all?" Waren haar enige woorden, voordat er weer een stilte in de zaal viel.

De hoeveelste keer was het alweer dat ze had gehoord over een van Aušrinė's nachtelijke wandelingen of er weer een moment was geweest dat de brunette zelfs tijdens de diensten naar buiten glipte? Ze had genoeg gehoord van haar andere priests, zelfs van enkele mensen die haar oren en ogen waren op de straten van Sunfall. Aušrinė hield zich niet aan de regels en Hathor wist niet wat ze eraan moest doen. Wat zou de vorige Sol Invictus hebben gedaan? Hoeveel waarschuwingen zou hij haar al gegeven hebben? Het was overduidelijk dat de brunette schrok van haar aanwezigheid, of in ieder geval onder de indruk was van het feit dat ze betrapt was. Wat? Had ze dan niemand verwacht? Of was het feit dat het Hathor was die hier stond, wat ervoor zorgde dat de adem in haar keel stokte? Haar hele houding en de woorden die de vrouw uitsprak, hadden weinig indruk op Hathor zelf, echter. De witblonde vrouw was altijd al redelijk goed geweest in het onderscheppen van leugens, vooral wanneer ze een persoon al voor langere tijd kende. En Aušrinė was zeker bekend bij haar; ze was ongeveer vijf jaar jonger dan Hathor en Hathor was al in de kerk geweest toen de vrouw werd binnengebracht - al was Hathor toen zelf ook nog redelijk jong geweest. Kort trok Hathor een wenkbrauw op. "You do?" Sprak ze, maar aan haar stem was duidelijk te horen dat ze niet gediend was van deze bullshit die door Aušrinė werd uitgekraamd.

Ze zette een berekende stap dichterbij. "So sneaking out in the middle of the night, for multiple times even, seems to you like trying?" Alhoewel de woede die de vrouw voelde, doorschemerde in haar goudgroene ogen, kon niks daarvan terug gevonden worden in haar stem - en wellicht maakte dat haar juist een stuk angstaanjagender dan wanneer ze haar stem zou verheffen. "How many warnings do we need to give, before you start understanding?" Het was een serieuze vraag, al wist Hathor zelf niet eens of het echt een vraag richting Aušrinė was geweest. Wellicht vroeg ze zichzelf dat gewoon af. Waren waarschuwingen wel genoeg? Zou Aušrinė daar wel van leren?

Hathor mocht dan wellicht kalm ogen op het moment, ze was redelijk geïrriteerd om het feit dat Aušrinė weer de regels had weten te verbreken. En dit was dan wellicht niet zo'n grote regel, maar hoe lang zou het duren voordat de vrouw nog meer regels ging breken? Als dat al niet was gebeurd. Hathor vernauwde licht haar ogen bij de woorden van de brunette en op dat punt zou het voor Aušrinė duidelijk genoeg moeten zijn dat ze hier vanavond niet zo makkelijk mee weg zou kunnen komen. "So why is it that you keep doing these things? That you keep disturbing my evening as well?" Begreep ze dan niet dat ook Hathor haar rust erg verdiende in de avond? "And let you go to bed? So you can do the same thing tomorrow?" Kort schudde de vrouw met de witblonde haren met haar hoofd. "This will be your very last warning, Aušrinė, I'm done handing them out, you're a grown woman, not a child that needs to be taken care of." En dat meende ze. De volgende keer zouden er geen waarschuwingen meer komen. Dan zou ze over moeten gaan tot strengere maatregelingen.

Het was nooit haar bedoeling geweest om Hathor's avond te verpesten. Hmpf. "And yet you still did." Bracht de lichtblonde vrouw geïrriteerd over haar lippen. Want deze nachtelijke tochten van Aušrinė hadden haar weer wakker gehouden, wetende dat Hathor de volgende dag weer vroeg op moest om al die energiezuipende taken weer te verrichten. De vrouw voor haar onderbrak vervolgens het oogcontact dat ze hadden, om naar haar voeten te staren, in plaats van naar Hathor zelf. Ontwijkend gedrag, iets waar Aušrinė bij Hathor wel bekend om stond. En Hathor had geen flauw idee of haar woorden überhaupt waren aangekomen, want in plaats van dat de vrouw sprak dat ze het begreep, vroeg ze of ze kon gaan. Haar woorden klonken ongeduldig. Een zucht rolde over Hathor haar lippen. "It's time you grow up, Aušrinė, you sound like a child getting lectured by her mother." Haar blik bleef gericht op de vrouw. "You can go." Maar de strenge blik in de vrouw haar ogen vertelde genoeg; ze wilde dit niet nog eens zien. Want de volgende keer, nee, de volgende keer zou Aušrinė er niet zo makkelijk vanaf komen.

Er kwam een 'sorry' haar kant op, een verontschuldiging die zeer zwak klonk in de oren van Hathor. Een verontschuldiging die ze al vaker had gehoord en wellicht ook vaker werd gehoord door de oude Sol Invictus. Hoe zou hij dit alles hebben afgehandeld? Hoe vaak had hij de vrouw voor haar al een waarschuwing gegeven en was het nooit in hem opgekomen om haar te straffen? En waarom niet? Het ontging Hathor echter niet toen ze opmerkte dat er een lichte twinkeling in de ogen verscheen van vrouw, toen ze zelf sprak over een moederfiguur. Het was duidelijk dat ze nu een zwak punt had geraakt, een pijnlijk punt. De woorden die dan ook vervolgens tegen haar werden gesproken, klonken lichtelijk geïrriteerd. "Me neither, but that doesn't make me act like a child." Bracht ze zelf echter uit, bijna doelend dat die opmerking nutteloos was. Als het Hathor lukte de regels de volgen, dan moest het Aušrinė ook lukken.

Toen Aušrinė langs haar door stapte en uit de ruimte verdween, ademde Hathor kort diep in en uit en leek een last van haar schouders te vallen, toen eve niemand meer in de ruimte stond waar ze zich voor moest opstellen als de strenge Sol Invictus. Een titel die op haar schouders geforceerd werd, met de gedachte dat ze de druk wel aan zou moeten kunnen. Ze besloot na enkele seconden zelf ook richting de gang van de slaapvertrekken te stappen.

De volgende dag brak al snel weer aan en Hathor had er alles aan gedaan om Aušrinė zo veel mogelijk werk te geven, wellicht zodat er geen confrontatie meer mogelijk was, wellicht omdat ze hoopte dat de vrouw aan het eind van de dag te moe was om nog naar buiten te sneaken. Helaas was daar niet veel van waar geweest, want voordat de lichtblonde vrouw naar haar slaapvertrekken was vertrokken, leek het wel alsof Sol haar weer een teken gaf van de brunette die wederom de kerk verliet. Het zou eens niet zo zijn.

Furieus na de visioen doe aan haar was gegeven, een waar haar werd getoond dat de vrouw wederom buiten was op een uur dat niet acceptabel was voor een Priest of Sol, stapte de vrouw de trappen weer af, nu ook richting de grote deuren van de kerk. Ze ging niet staan wachten, néé, ze had wel iets beters te doen. Ze zou Aušrinė hoogstpersoonlijk terug naar de kerk brengen en dan zou er geen waarschuwing meer op haar wachten. Nee. DIe kans had ze verpest. Hathor stapte door de straten die ze zo uit haar duimpje kende dat ze precies wist waar de fontein lag waar Aušrinė zich naar begeven had. Maar toen ze de plek bereikte, zag Hathor niet wat ze verwacht had. Daar stond Aušrinė, in de armen van een jongeman, met haar lippen vurig gedrukt op die van de ander. Hathor zette een licht verwilderde stap achteruit, haar hand greep naar de houten leuning van de brug waar ze zich net op begaf. Voor een moment gierde een emotie vreemd voor de vrouw door haar lijf, voordat de woede het verder overnam. "Aušrinė!" Op dat moment had ze gewenst dat haar stem harder had geklonken, sterker, strenger, maar er was niets meer dan teleurstelling te horen in haar stem toen ze de vrouw haar naam uitriep.

Het had even geduurd voordat de lichtblonde vrouw haarzelf hersteld had; want het was vrijwel duidelijk dat de vrouw niet verwacht had om Aušrinė zo te zien. Ze had veel van de vrouw gedacht, maar dit? Met een doodnormale stadsbewoner zoals deze jongen? Hathor klemde haar kaken stevig op elkaar en haar verbaasde blik verdween voor een kwade. Ze stapte over het laatste deel van de brug, op het plein waar de fontein stond. Haar ogen stonden volledig op Aušrinė gericht, totaal niet blij met wat ze gezien had. "It's not what I think?" Haar stem klonk niet langer meer kalm, woede sijpelde over haar woorden. "What was it then? Was he drowning in the fountain and were you saving his life? Is that what I should believe?" Haar blik richtte zich nu op de jongen, terwijl ze haar kin ietwat ophief. Uiteindelijk viel haar blik weer op  de priest. "I would highly advice you to join me back to the church," haar blik sprak boekdelen; don't try me.