Oh you have so little faith

Met licht opgeheven kin en een strakke blik op Aušrinė gericht, bleef de lichtblonde vrouw stilstaan. Geen aandacht meer schenkend aan de jongeman die naast de vrouw zat, maar zich er toch van bewust dat de jongen er nog steeds was. Hij zat er niet al te comfortabel bij en leek er graag van door te willen gaan en Hathor zou er geen nee tegen zeggen als hij wegging en nooit meer terugkwam. Het was duidelijk dat dit hele gebeuren een gevoelige snaar bij haar had geraakt, een waardoor haar goudgroene ogen niet vol teleurstelling naar Aušrinė keken - zoals ze wel eens deed wanneer ze de vrouw betrapte op het verbreken van regels - maar eerder vol woede. Want ze was kwaad. Oh, wat was ze kwaad. Hoe durfde Aušrinė? Met een gewone dorpeling? Zo in het openbaar waar iedereen haar kon zien? Het mocht dan wel nacht zijn, maar er waren toch nog mensen en.. nee, Aušrinė mocht niet langer meer de naam van de Priests besmeuren met haar gedrag. Hathor zou daar persoonlijk voor zorgen. Hard snoof de vrouw toen Aušrinė opstond en sprak. "Oh, I'm not mad..." Sprak ze, waarna Hathor zich omdraaide en langzaam aan van de fontein weg begon te lopen. "I'm furious." Waren de woorden die vervolgens volgden, woorden die ze zacht uitsprak, maar hard genoeg voor de vrouw om te horen. Het was aan Aušrinė om te beslissen of ze Hathor zou volgen of niet, maar zou ze dat niet doen dan.. well, dan zou hetgeen wat Hathor voor Aušrinė in gedachten had, veel slechter aflopen.