[M] Still Waters

do sep 28, 2017 9:41 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Zijn rechterhand omklemde een van de vele touwen die hier en daar laag over het dek van het schip hingen. Vanaf het dek keek hij toe hoe het water tegen de boeg aanklotste. Het geluid voelde als thuis en hij had het niet anders gewild. Nooit voelde hij zich zo op zijn gemak als wanneer hij op zee was, zelfs Isla de Juegas kon er niet aan tippen. Hij kon niet begrijpen hoe sommige mensen zichzelf een limiet opstelden van slechts één locatie. Dat ze het zien van al deze wonderlijke plekken wilden missen, en alle geneugten die erbij hoorden. Hij ademde diep in door zijn neus en de gierende, koude lucht vertelde hem dat ze het noorden van Fallen Skies naderden.

Want dat was hun eindbestemming: Hillerød, het uiterste puntje van de wereld. Er was geen sterveling die zich noordelijker waagde dan daar, en met goede reden. Het was er gevaarlijk, enorm gevaarlijk. Het land bevatte naast wilde, bloeddorstige dieren ook nog eens het ergste van het ergste: de noorderlingen zelf. De mensen waren ruw, bruut en, wat Asher betrof, compleet gestoord. Vandaar dat hij ze zo amusant vond. Hoogstwaarschijnlijk zou het de laatste keer van het jaar zijn dat hij het hoge noorden zou bezoeken. In de winter vroren de ijskappen rondom Hillerød zodanig dicht dat je er via het schip niet meer bij kon komen. Slecht voor de handel, dat zeker, want het noorden had veel te bieden. Naast prachtige dierenvachten waren er ook veel edele metalen en edelstenen te vinden in de noordelijke gebergtes. Iets waar Asher nu zijn zinnen op had gezet.

Niet veel later werd er aangemeerd aan de kust nabij Hillerød. De algemene vrede die in Fallen Skies heerste, zorgde ervoor dat zijn bemanning ontvangen werd met een warm welkom en al direct leken de meeste leden van zijn crew zich alweer thuis te voelen. Na wat persoonlijke inkopen te doen – hij moest zijn vrouw immers tevreden houden – besloot Asher de kat uit de boom te kijken, terwijl zijn bemanning het zware werk deed. Natuurlijk had hij de geruchten gehoord over het vrouwelijk schoon dat in het noorden rondliep, maar zoals alles wilde hij eerst zien en dan geloven.

OOC; Freyja eerst, daarna open.

vr sep 29, 2017 9:36 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Het was een drietal maanden geleden dat haar vader en zijn crew op zee waren omgekomen tijdens één van de heftigste stormen van het jaar. Hier in Hillerød wist men dat als geen ander. Ze waren hoger in het noorden gelegen dan de hoofdstad van Falkreath. Niemand zou ontkennen dat hier daar niet koud was, maar hier was het nog vele malen erger. De huizen waren niet voor niets van dik steen gemaakt, anders zou er niemand meer in leven zijn na een strenge winter.

Freyja moest er nog wel aan wennen om aangesproken te worden als de Lady van Hillerød. Haar ouders hadden haar nooit de kennis van het regeren meegegeven, immers waren haar twee oudere broers gesneuveld tijdens dezelfde storm. Wie had ooit gedacht dat ze ooit in deze positie zou staan. Van haar moeder was weinig meer over. Ze kwam haar kamers niet meer uit, zelfs niet voor het diner, wegkwijnend in zelfmedelijden. De roodharige wist echter dat het leven door zou gaan, ze had een verantwoordelijkheid als Skarsgård zijnde en die nam ze serieus.

Het was een drukke dag op de markt. Zoals gewoonlijk werd ze op de voet gevolgd door twee bewakers, immers was ze de laatst overgebleven van haar naam en de stichtersfamilie werd hier op prijs gesteld. Nooit waren ze slecht geweest voor hun volk, maar er kwamen hier ook wel eens mensen van buitenaf, en je kon maar nooit te voorzichtig zijn. Met het wolvenbond dat op haar schouders rustte was ze een opvallende gestalte die door de besneeuwde straatjes heen wandelde. Soms begroette ze een kind of nam ze een stuk fruit aan van een handelaar. Ze was een vrouw van het volk. Daarom kon ze ook zien dat de man die iets verderop stond geen noorderling was.

notes: none

∎ ◣ ◥

vr sep 29, 2017 11:49 am

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

De winter was nog niet eens begonnen en Asher had nu al geconcludeerd dat het hier ondraaglijk koud was. Het maakte dat hij wenste dat hij zijn kledingkeuze wat beter overwogen had. Het zwarte dunleren vest dat hij droeg en het nog dunnere shirt daaronder waren lang niet bestendig tegen de kou en dat begon hij te merken. Het was veel meer dan hij ooit gewend was in Rhoynar. Waarom er daadwerkelijk mensen waren die hadden besloten om hier de rest van hun leven te spenderen, was iets waar hij niet helemaal bij kon. Maar ieder zijn eigen ding. Leunend tegen een van de ijskoude stenen muren keek hij de stand rond. Er was weinig veranderd sinds hij hier voor het laatst was geweest, terwijl het toch al een flinke tijd geleden was. De flinke bakstenen huizen leken nog altijd weerstand te kunnen bieden tegen het sneeuw, ijs en de gierende wind. Het was een stevig staaltje bouwkunst, zo veel moest hij toegeven.

Een grote verandering waar hij wél van op de hoogte was, was het overlijden van de Lord van Hillerød en zijn twee zonen. Een tragische gebeurtenis, dat zeker, maar iedereen wist dat er altijd enig risico zat aan het varen op zee, voornamelijk hier in het noorden. Nu viel de noordelijkste stad van Fallen Skies in de handen van zijn overgebleven weduwe, al ging het gerucht dat ook van haar nog weinig over was. Nee, Asher had gehoord dat het de oudste dochter was die de touwtjes nu werkelijk in handen had. En hij was zeker benieuwd om haar te zien, om te kijken of ze veranderd was. Hij herinnerde haar als een klein kind, een vage herinnering waarin hij destijds weinig interesse had getoond. Het enige wat hem echt te binnen schoot, waren haar vuurrode haren.

Met een grijns op zijn gezicht trok hij één wenkbrauw toen hij haar zag: Lady Freyja Skarsgård. Ze was nog jong, dat was duidelijk te zien, maar in tegenstelling tot vroeger droeg ze nu een soort vastberadenheid met zich mee. Op een bepaalde manier was ze al wel volwassen. Hij rechtte zijn rug en liep op haar af, een brede glimlach op zijn gezicht. "Milady," groette hij haar, gepaard met een vriendelijke knik. Een beetje respect kon er wel vanaf, hij begaf zich immers op haar grond. In tijden van vrede was het wel zo handig om zo veel mogelijk mensen te vriend te houden. In tijden van oorlog, daarentegen... "May I just start, righ, by saying I'm terribly sorry for your loss," ging hij verder, zo empathisch als hij maar op kon brengen. "But I'm sure we can agree that continuing the agreement between your father and I is of both our best interests, innit?" Hij had geen zin om een waardevol deel van zijn handel te verliezen aan de onwetendheid van een of ander krengetje.

vr sep 29, 2017 11:20 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Ondanks dat ze viking bloed door haar aderen had stromen, was ze niet vaak op zee geweest. Freyja was altijd hier gebleven, achter de dikke muren van hun stad die hen beschermde voor alle gevaren die zich verscholen in het koude noorden. Maar nu ze hier de verantwoordelijkheid had was het tijd om te stoppen met zich verschuilen in haar veilige kasteel. Het was tijd om haar stad nog beter te leren kennen, om uit te zoeken wie hun bondgenoten en vijanden waren buiten de stad. Vandaag kon nog eens een belangrijke dag worden wat betreft dat laatste.

Het was haar opgevallen dat er iemand was die overduidelijk niet uit het noorden kwam. Vaak merkte je het meteen, ze hadden een gebruinde huid in plaats van een bleke zoals zijzelf. Negen van de tien keer waren ze ook nog eens veel te luchtig gekleed voor het klimaat hier in Hillerød. De man had haar gezien en was haar kant op komen lopen, sprak haar aan met milady en een knikje volgde. In een rustige beweging knikte ze een keer met haar hoofd, waarbij een lok rood haar wat verschoof. "Lord Morrigan," sprak ze met een kalme toon. Ze herkende hem vaag van vroeger en daarbij had ze geweten van zijn komst.

Freyja had haar blauwe ogen op de man gericht terwijl deze sprak. Hij begon over het verlies van de familie Skarsgård, waarop ze niets anders kon doen dan een knikje geven. Immers ging ze hem hier niet in woorden voor bedanken, het waren wel haar broers en vader geweest. Geen enkel woord kon iets goed maken of verzachten, maar ze snapte wel waarom iemand ze uit zou spreken. "Thank you," sprak ze terwijl ze haar ogen op hem gericht hield. Ze vouwde haar handen samen en tilde haar kin een klein beetje op bij zijn volgende woorden. "Please, my lord, don't worry about our agreement." Freyja was niet van plan om alle dingen die haar vader voor elkaar had gekregen in het water te gooien, maar ze moest wel weten wie ze vertrouwen kon en wie niet. Immers namen niet alle regerende mannen een vrouw serieus. "As long as you keep yourself on your part of the agreement, I will too." Ze was geen dom kind meer, en dat was iets wat ze hem vandaag duidelijk zou moeten maken, nu ze er de kans voor had.

notes: none

∎ ◣ ◥

za sep 30, 2017 12:10 am

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Het was ergens wel ironisch om iemand te condoleren met het verlies van diens vader, terwijl hij die van hem al die jaren geleden zelf om het leven had gebracht. Hij dacht er niet vaak meer aan, opzettelijk, maar zo nu en dan drong de herinnering zich aan hem op. En het was geen fijne. Hoe hij het ook zou wenden of keren, het was verraad van het hoogste soort. Een vrij letterlijke mes in de rug. Met gemak kon hij de blik in de ogen van zijn vader voor zich halen op het precieze moment dat zijn zwaard diens hart doorboorde. Woede, teleurstelling, verdriet. Dat Asher er na al die tijd spijt van had, maakte niets goed.

Het voelde goed, nee, geweldig om op dit moment zo ver verwijderd te zijn van de plaats waar het allemaal gebeurd was. Alsof het er allemaal niet meer toe deed. Alsof het allemaal niet eens gebeurd was. Hij hoefde alleen oog te hebben op het hier en nu, en het hier en nu bestond uit een vurige jongedame die hun volledige handelsrelatie in handen had. Ze groette hem, met de juiste titel, waarop hij even kort greens. Hij merkte dat twee van zijn bemanningsleden wat achter hem kwamen staan, voor het geval dat. Ze hielden ruime afstand, dit was immers nog steeds een vriendschappelijk bezoek, nietwaar?

Het was bijna aandoenlijk om haar te zien staan. Haar handen gevouwen, kin omhoog, haar beleefde manier van spreken. Het was haar allemaal aangeleerd, althans zo leek het. Het was bijna alsof ze met zijn tweeën een toneelstukje aan het opvoeren waren, maar Asher vond het allemaal wel best. Zolang hij maar zou krijgen waarvoor hij was gekomen. En dat kreeg hij. Er verscheen opnieuw een brede glimlach op zijn gezicht toen ze hem ervan verzekerde dat ze zich aan hun deal zouden houden, zolang hij hetzelfde deed. “Great!” Het kwam er behoorlijk luid uit en trok dan ook de aandacht van de twee mannen achter hem. “However, I do want that in writing. Write that down,” dacht hij hardop na. Het was wel zo’n goed idee om het allemaal even officieel rond te krijgen, nietwaar? Handtekeningetje eronder, klaar. “We could do it in there, right, have a drink and all," suggereerde hij, wijzend naar het kasteel. Het zou daar vast stukken warmer zijn. “I don't take you for the kinda lady that leaves guests standing outside. I'm fuckin' freezing." Een beetje provoceren was oké, toch?

za sep 30, 2017 4:13 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Haar blik ging voor een moment naar de twee bemanningsleden die zich achter hun lord hadden geschaard. Niet dat ze zich erdoor bedreigd voelde, ze had twee lijfwachten achter zich staan die maar al te goed wisten hoe ze met hun zwaard overweg moesten. Niemand zou een lady aanvallen binnen haar eigen muren, zeker niet in een stad vol noordelingen die tevens een grote rol speelde in de handel van Fallen Skies.

Blijkbaar was de ander een nogal luid persoon, en dan dacht zij dat hier in het noorden de ruige en luide mensen zaten. Niet alles was wat het leek, zo bleek. De ander wilde het op papier hebben en dat was wel logisch, ze zou er ook geen probleem van maken en voor haar kant was het ook wel handig om het op papier te hebben. Toen hij de hele situatie iets aan het provoceren was trok ze een beetje met haar wenkbrauw. "I wasn't planning on leaving you outside, patience is a wonderful thing, my lord." Voor een moment was er een scherpe blik in haar ogen te zien, iets wat niet compleet paste bij haar onschuldige uiterlijk. Maar men moest weten dat ze niet over zich heen liet lopen, dat ze zich niet rond ging laten commanderen in haar eigen stad.

Uiteindelijk knikte ze met haar hoofd en draaide zich om. "What do you drink?" vroeg ze vervolgens terwijl ze begon met lopen. Haar handen had ze nog altijd voor zich ineen gevouwen, het was haar aangeleerd om zich te gedragen als een dame en niet als één of andere wilde die met haar armen liep te zwaaien zoals sommige andere mensen wanneer ze aan het lopen waren.

notes: none

∎ ◣ ◥

za sep 30, 2017 5:06 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Heel veel reden om zich zorgen te maken had hij vandaag niet. Asher was zich ervan bewust dat Freyja een vrij intelligente en diplomatieke dame was, dus zolang hij zich niet ontzettend onredelijk zou gedragen, zouden er waarschijnlijk geen problemen zijn. Om ondertussen een klein beetje te stoken, leek hem niet zo heel desastreus. Daarbij, hij moest zichzelf zien te vermaken. Om de hele dag formeel en politiek correct te doen was ook weer zo saai. Hij vroeg zich af of Lady Freyja er zelf niet een beetje zat van werd. De hele tijd zo sociaal wenselijk doen als je maar kon, het moest haar een keer de keel uithangen, toch? Ergens was hij benieuwd waar haar limiet zo ongeveer lag en of hij daar kon komen zonder enige permanente schade te veroorzaken. Nee, hij moest braaf zijn vandaag. Relatief braaf.

Lady Freyja trok met haar wenkbrauw, het kleinste, meest subtiele teken van ergernis. Ze vertelde hem dat het niet haar plan was om hem buiten te laten wachten en dat geduld een schone zaak was. Een subtiele uithaal naar hem. “See, the girl has manners,” zei hij geamuseerd, terwijl hij even snel omkeek naar het tweetal achter hem. De onbeleefde opmerking negeerde hij maar even voor nu. Woorden deden hem nooit zo veel. Met een knikje van haar hoofd draaide Lady Freyja zich om en direct volgde haar kleine garde haar op de voet. Asher maande met zijn hoofd naar de twee bemanningsleden achter hem om met hem mee te lopen. Niet dat hij verwachtte dat hij ze nodig zou hebben, maar je wist maar nooit. Hij greens toen ze vroeg wat hij dronk. “Whatever there is. Ale would be fine. I’m an easy man to please,” liet hij haar weten, terwijl hij een beetje rondkeek. Alles zag er een beetje grauw uit in vergelijking met de kleurrijke kustlijn van Rhoynar. “What do you drink, milady? I wouldn’t take you for a big drinker,” vroeg hij haar toen. Niet dat hij het vervelend zou vinden om haar een keer dronken te zien. Misschien was ze dan wat gezelliger.

zo okt 01, 2017 12:24 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Ergens had ze op zijn woorden willen reageren dat ze niet aangesproken wilde worden met girl, maar met lady. Toch had ze zich bedacht en had haar mond gehouden, dat soort impulsen veroorzaakten alleen maar onnodige discussies. Ze was niet van plan om in haar eerste maanden als ruler een belangrijke handelspartner te verliezen.

Naast de voetstappen van haar eigen twee lijfwachten hoorde ze ook de voetstappen van haar gevolg. Ze was niet geïntimideerd door zijn crewleden, wetende dat ze zo een kasteel binnen gingen wat krioelde van haar eigen mensen. Terwijl ze luisterde naar wat de ander te zeggen had liep ze een trappetje op omhoog, waarbij ze haar jurk een beetje omhoog hield zodat ze niet zou struikelen. "I do not drink often, only on certain occasions." Voor een moment viel ze stil tijdens het lopen. "I prefer wine over ale, but both are fine." Een dame dronk normaal geen bier, maar ze waren in het noorden en daar was dat nog niet eens zo raar.

De grote deuren gingen open zodra ze ervoor stonden en ze knikte kort naar de guards die hun blikken op de drie vreemdelingen richtte. Met een kalme tred wandelde ze als eerste naar binnen, om vervolgens rechts af te slaan en een trap omhoog te nemen, naar de ruimte waar ze hun gasten ontvingen en waar vergaderingen werden gehouden. Eenmaal in de ruimte met een grote houten tafel in het midden maakte ze een uitnodigend gebaar. "Please, have a seat, my lord." Het geluid van het zacht knetterende vuurtje in de kamer gaf het sfeer. Aan de wanden hingen schilderijen en een dierenvel zo hier en daar. Je kon duidelijk zien dat het een noordelijk gelegen stad was, zelfs aan de binnenkant.

notes: none

∎ ◣ ◥

zo okt 01, 2017 1:23 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Het was ergens wel interessant om te zien hoe zo'n jonge vrouw over zo'n grote stad regeerde. Voornamelijk als hij zich bedacht dat, als alles ging zoals het nu was, zijn dochtertje ooit op een dag aan het hoofd van zijn stad zou staan. Ergens verontrustte hem dat lichtelijk, gezien Isla de Juegas op geen enkele manier vergelijkbaar was met Hillerød, maar aan de andere kant was Crescent ook weer niet te vergelijken met Lady Freyja. Hij zou zijn kleine meid nooit zo zien rondlopen: in een elegante jurk, haar handen netjes ineen gevouwen en het toonbeeld van beleefdheid. En eigenlijk was dat wel beter, want hij wist dat niemand in Isla de Juegas daar positief op zou reageren. In tegendeel, hij was er vrij zeker van dat iemand als Lady Freyja er levend verslonden zou worden. Hoewel het toch echt zijn stad was, moest hij wel toegeven dat het er stampvol zat met tuig.

Asher keek zijn ogen uit terwijl ze hem door het kasteel leidde. Het was bijna alsof de tijd hier binnen had stilgestaan: alles leek hetzelfde gebleven te zijn. Lady Freyja antwoordde dat ze niet vaak dronk en Asher hoopte ergens dat vandaag een uitzondering zou zijn. Misschien meer vanwege zijn eigen borderline-alcoholisme, maar dat hield hij maar voor zich. "Good to know," was het enige wat hij zei.

Uiteindelijk werden de grote deuren van de grote zaal voor hen opengeslagen en meteen was hij weer net zo onder de indruk als de eerste keer. Het had iets intimiderends: de grote, stenen zaal, het knetterende vuur in de haard, de verscheidene dierenvellen. Er werd hem een stoel aangeboden, waarop hij relaxed ging zitten. Hij voelde zich vaak meteen ergens thuis en dat was te zien ook. "Why don't you write everything down? You strike me as a lass with pretty handwriting," suggereerde hij. Voornamelijk omdat hij geen zin had om het zelf te doen. Hij keek even rond, zoekend naar een specifiek iemand. Hij leunde even naar voren, benieuwd. "Where's your mother?" vroeg hij zich hardop af. Hij had via via gehoord dat het niet helemaal goed met haar ging. Hoe kon het ook, na het in één klap verliezen van haar man en zonen, maar wat er precies aan de hand was, wist hij niet.

zo okt 01, 2017 5:07 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Het was de ruimte waar haar vader vroeger dit soort gasten had ontvangen. Hier waren de belangrijke vergaderingen waren geweest, waar zij nooit bij had mogen zijn. Haar broers wel, maar zij was altijd de kamer uitgestuurd. Immers had niemand ooit verwacht dat haar vader en broers op hetzelfde moment weg zouden zijn. Nu was ze de enige overgeblevene van haar bloedlijn. Natuurlijk was Morton er nog, maar hij deelde haar bloed niet. Hij was geen echte Skarsård, ondanks dat hij zijn hele leven bij hen had gewoond. Maar men zou hem nooit accepteren als stadhouder, dus nu waren de taken aan de enige dochter, het enige kind wat nog in leven was.

Rustig liep ze naar het hoofd van de tafel en ging daar zitten. Het was een stoel die net wat groter was dan de rest, bekleed met warme dierenhuiden wat het zitten aardig comfortabel maakte. Maar op de één of andere manier was het niet fijn, wetende dat haar vader zo vaak op deze stoel had gezeten. Haar gast wilde meteen ter zake komen, ondertussen had ze wel door dat hij geen man was die lang wilde wachten voor alles. "Patience, my lord." Dit was haar stad, haar kasteel, ze was niet bang om hem aan te spreken op zijn gedrag. "Our agreement won't run away if we wait some minutes." Het papier moest nog gehaald worden, en ze zou niet zelf de moeite doen om een hele brief te schrijven, daar had ze haar mensen voor. Hij vroeg waar haar moeder was. "In her chambers," zei ze kalm terwijl ze haar gast recht aankeek.

"Bring us some ale and wine," zei ze tegen een huishoudster, die meteen aan de slag ging. Het duurde niet lang voordat ze een kelk met wijn voor haar neus had, en haar gast bier. "I hope you are a proper drinker, I prefer to keep my floors clean." Een beetje attitude kon geen kwaad, right? Ze moest laten zien uit welk hout ze gesneden was.

notes: none

∎ ◣ ◥

zo okt 01, 2017 8:22 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Soms vroeg hij zich af hoe dingen geweest zijn als hij niet in Rhoynar was geboren. Hij vroeg zich af wat voor leven hij zou leiden als hij iemand uit het noorden was geweest. Of een Valyriaan. Of iemand uit Nymmerwell. En vervolgens bedacht hij zich dat het niet uit maakte wat allemaal had kunnen zijn. Alles was zoals het was, en daar moest hij het maar mee doen. Hoe erg hij het allemaal ook verpest had. Hij was geen stadhouder zoals anderen dat waren. Hij had Isla de Juegas niet van zijn vader geërfd en het was hem nooit geleerd hoe hij zich als een stadhouder moest gedragen. Het was iets dat hij constant op gevoel moest doen, terwijl hij maar hoopte op het beste.

Het was vreemd om haar daar te zien zitten. Daar waar vorig jaar haar vader nog had gezeten. Al leek het kasteel tijdloos te zijn, de familie die erin woonde was onherkenbaar geworden. Asher kon zich haar moeder nog herinneren en vroeg zich hoe die vrouw er nu bij liep. In zijn hoofd kon hij er weinig goeds van maken. Hij dacht aan zijn eigen vader, vlak nadat diens vrouw was overleden. Het waren niet meer dan vage herinneringen, maar het verdriet was onmiskenbaar. Nogmaals verzocht Lady Freyja hem om geduld te hebben, waarop hij een wenkbrauw omhoogtrok. Hij was hier toch zeker niet voor de gezelligheid? “You’re right,” gaf hij toen toe. Het bood de ideale situatie voor wat small-talk. En dus vroeg hij naar haar moeder, die zich schijnbaar in haar kamer ophield. Asher knikte even. “How is she?” vroeg hij, zo neutraal mogelijk. Ze moest wel in een hele erge staat van doen zijn als ze haar dochter al het werk liet doen.

Lady Freyja, als een echte dame, beval een of andere dienstmeid om drinken te halen en voordat Asher het wist, werd er een pul bier voor zijn neus gezet. Voor een momentje keek hij de serveerster even rechtstreeks aan, die er vervolgens duidelijk ongemakkelijk van werd. Er bleef altijd dat stille idee dat iemand vergif in je drankje had gegooid. Meestal was het af te lezen van het gezicht van degene die het voor hem zette. Hij liet zijn tanden zien in een brede glimlach toen ze vroeg of hij wel een echte drinker was. “It's gonna take a little more than a couple ales,” liet hij haar grinnikend weten. Hij pakte de pul vast en stond op. “I'd say we have a toast, right, in honor of your late father, Lord of Hillerød.” Hij hief de pul en keek haar even strak aan. Ongeacht de situatie, het verliezen van een vaderfiguur was nooit makkelijk.

ma okt 02, 2017 2:00 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Freyja zag haar moeder niet vaak meer, ze sloot zich soms dagenlang op in haar kamer en zelfs haar handmaidens mochten dan niet naar binnen. Ergens kon ze er boos om worden. Haar moeder deed alsof ze niemand meer had, maar vergat hierbij haar roodharige dochter die alle verantwoordelijkheden op haar schouders kreeg gegooid. Haar moeder was zwak, dat was ze altijd al geweest, en zo zou Freyja nooit worden. Dat was iets wat ze zichzelf al had voorgenomen.

Ze rechtte haar rug terwijl ze met deze tegen de rugleuning aan zat. Haar handen legde ze op haar schoot neer, terwijl ze toekeek hoe de kelk met wijn voor haar neus neer werd gezet. Wijn deed haar er altijd aan herinneren welke kleur het water kreeg wanneer men er een druppel bloed in liet vallen. Zo'n vage hint van rood die door het water heen bewoog. Ze had het als klein kind gezien toen ze mee mocht met haar vader en broers.

"She is devastated." Haar stem was een beetje toonloos op dit punt. Voor een moment keek ze recht voor zich uit, zag haar moeder voor zich, hoe ze in haar kamer zat. "But that doesn't matter now." Ze herpakte zichzelf opnieuw en pakte haar kelk van de tafel. De ander kwam overeind van zijn stoel, hij wilde een toost uitbrengen op haar vader. Het was voor het eerst dat iemand zoiets voor had gesteld, in plaats van het enkel brengen van condoleances, iets wat ze ondertussen al zo vaak had gehoord dat ze het riedeltje uit haar hoofd kende. Langzaam kwam ze overeind, om haar kelk in de lucht te houden. "For father, Lord of Hillerød." Haar mondhoek trok een klein beetje terwijl ze een slok nam en haar gezelschap aan bleef kijken. Vervolgens liet ze zich weer zakken en zette ze haar wijn terug op tafel. Ondertussen was er iemand aan komen lopen met het papier voor hun overeenkomst.

notes: none

∎ ◣ ◥

ma okt 02, 2017 11:17 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Asher zakte wat onderuit. Het was een lange reis geweest. Vanaf Brightwater Keep naar Hillerod was toch nog wel een flink eind. Zolang hij steevast op het dek van zijn schip stond, kon hij het met gemak opbrengen om wakker te blijven. Hij was constant bezig met navigeren, het roepen van commando’s naar te bemanning en de stuurman en het regelen van allerlei andere zaken. Nu zijn lichaam eindelijk rust had, merkte hij pas hoe vermoeid hij was. Gelukkig was het grootste deel van zijn werk nu ongeveer gedaan, totdat ze weer terug zouden moeten. Het laden en lossen zou wellicht een paar dagen duren, daarbij zou zijn bemanning het ook niet waarderen als ze geen paar dagen hadden om hier rond te kijken en te genieten van het lokale entertainment. Asher hoopte dat er een degelijke kamer was waar hij in de tussentijd kon verblijven. Het sliep toch allemaal wat fijner op het vaste land dan in een schip dat op water dobberde.

Hij keek Lady Freyja en haalde zijn hand door zijn baard terwijl ze hem vertelde dat haar moeder praktisch weg aan het kwijnen was door het overlijden van haar man en kinderen. Ergens vond Asher het bijna erg. Hij was daarbij ook licht verbaasd toen ze zei dat het nu niet uitmaakte. Misschien was ze toch iets harder dan hij in eerste instantie had gedacht. Hoe dan ook, ze accepteerde zijn toast en samen tikten ze hun bekers tegen elkaar aan en dronken. Asher trok even zijn wenkbrauw op, positief verrast door de smaak van het spul. Je kon zeggen wat je wilde van de noorderlingen, over hun ale kon je niet klagen. Lady Freyja ging zitten en Asher bleef staan, leunde met zijn handen op tafel en keek haar aan. "Now, about our agreement, right, winter is coming and pelts are high in demand. I'm gonna need more of those," begon hij, op rustige toon. "And I'll pay you royally for it, of course." Hij keek even ongeduldig om zich heen. Hij had geen zin meer. "You know, milady, it's been a long way and honestly, I'm pretty done in. I'd like to take care of this tomorrow, right, if you don't mind?" Het was meer een uitspraak dan een vraag, en Asher nam nog een slok van zijn drinken. "As for now, why don't you show me around for a bit, huh? It's been a while." Om eerlijk te zijn wilde hij wat eten, nog een paar van die voortreffelijke biertjes en dan gaan slapen. Zijn bemanning kon doen wat ze wilden, hij was er wel klaar mee voor vandaag.

wo okt 04, 2017 5:24 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Nadat ze een proost op haar vader hadden uitgebracht ging ze weer zitten in de comfortabele stoel aan het hoofd van de tafel. Haar beker zette ze voor een moment neer en keek naar haar gast die was blijven staan op zijn plaats. Bij zijn woorden knikte ze eventjes, en dat werd dan ook op papier neergezet. Het was een goede handel, ze verdiende namelijk veel aan hun bont en ze was ook niet van plan om één van haar belangrijkere klanten te verliezen. Het leek er echter op dat haar gast een concentratieboog van een paar seconden had, want hij had er geen zin meer in.

"Well ofcourse, my lord. It must have been a long journey, all the way from Isla de Juages." Freyja nam nog een slok van haar wijn, schoof haar stoel naar achteren en stond op. Met haar wijn nog in haar handen wachtte ze op haar gast, waarna ze de kamer uit liep. Een kleine wandeling door haar kasteel kon nooit veel kwaad. Misschien zou ze hem meenemen naar de binnenplaats, daar wat kletsen en hem vervolgens afleveren bij het gedeelte waar hun belangrijke gasten konden overnachten. "We can settle our agreement tomorrow morning." Tijdens het lopen nam ze nog een klein slokje van haar wijn. "I hope you don't expect much from it, most we have here are stones and snow." Iemand in het zuiden kon dat best wel als saai zien.

notes: none

∎ ◣ ◥

do okt 05, 2017 7:56 pm

"these violent delights have violent ends, and in their triumph die like fire and powder."

Asher stond niet bepaald bekend om zijn geduld. In tegendeel, eigenlijk. Zelf vond hij het wel terecht, hij had toch zeker wel de halve wereld afgevaren om hierheen te komen, puur voor veredelde stukken koolstof en stapels dierenvachten. Zo’n handelscontract kon best even wachten, wat hem betrof. Daarbij, sinds ze van zo veraf waren gekomen, leek het hem absoluut niet verkeerd om hier en daar iets van de lokale geneugten te profiteren. Nou was Hillerod een vrij sober stadje, vooral vergeleken met het piratenhol waar Asher zelf vandaan kwam, dus heel veel verwachtte hij er niet van. Geen overvolle taveernes die stampvol zaten tot in de vroege ochtend, geen gigantische bordelen. Iets waar zijn bemanning hoogstwaarschijnlijk over zou klagen op de terugreis, maar dat was een zorg voor later.

Zoals verwacht, stemde Lady Freyja weer in met zijn verzoek om het hele onderhandelen uit te stellen tot later. Je moest er wel van houden, zo’n sociaal wenselijk iemand. Hij vroeg zich af wat hij hier allemaal kon maken. Asher lachte haar even toe, blij dat hij een paar uur lang niet na hoefde te denken over hoeveel dierenvachten hij dan wel niet mee wilde nemen en hoeveel dat allemaal weer niet ging kosten. “Certainly was. I crossed half the world for you, ain’t that nice?” mompelde hij, waarna hij nog een slok nam. De jongedame kwam nu ook overeind en Asher liep met haar mee. Hij trok even een wenkbrauw omhoog toen ze zei dat ze hoopte dat hij er niet te veel van verwachtte. “Honestly, I just gotta know where to get a drink,” liet hij haar weten. En eventueel waar hij vrouwelijk gezelschap zou kunnen vinden, maar hé, ze zag er niet uit alsof ze die vraag op prijs zou stellen.

[M] Still Waters

[M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters

Re: [M] Still Waters