[M] Still Waters

Het voelde abnormaal vredig aan hoe ze hier nu zaten. Haar hoofd tegen zijn borstkas, haar handen losjes op zijn schouder, zijn kin op haar kruin en zijn ruwe handen die lichtjes over haar rug heen streken. Haar ademhaling begon weer te dalen en ze had het gevoel dat ze zo in slaap zou kunnen vallen, iet wat misschien niet zo verstandig was aangezien ze nog altijd in een bad zaten. Het was in deze ruimte aanzienlijk kouder dan in het vertrek met het zacht knetterende haardvuur. Haar ogen waren gesloten, terwijl ze luisterde naar de rustige kloppingen van zijn hart.

Uiteindelijk kwam ze met lichte tegenzin overeind, hoorde hoe hij dan ook een protesterend geluid liet horen, wat beantwoord werd met haar lippen op die van hem. Freyja stapte het bad uit en trok haar gewaad van eerder weer aan. Nu ze uit het water was merkte ze pas hoe verdomd koud het in deze ruimte wel niet was geworden nu het water was afgekoeld. Ze vroeg of hij er nog in zou blijven, waarop ze een flauwe grijns van zijn kant terugkreeg. De kans om iets terug te zeggen kreeg ze niet, want ze hoorde voetstappen en iemand die op haar deur klopte. Haar ogen schoten kort naar Asher, die zijn schouders wat ophaalde, waarna ze snel de ruimte uit liep om naar de deur te gaan. Voordat ze deze opende keek ze over haar schouder, zag hoe de deur naar de badkamer gesloten was en trok haar gewaad iets aan. “Yes?” vroeg ze terwijl ze de deur op een kier opende.

Het dienstmeisje had erop gestaan om dan tenminste het vuur nog wat op te stoken. Freyja stond er maar lichtelijk ongemakkelijk bij, hopende dat ze geen plotselinge ideeën kreeg om de badkamer in te stormen. Met haar armen over elkaar geslagen en haar haren allemaal naar één kant zodat ze die paarsige plek bedekte keek ze toe hoe het vuur iets verder werd aangemaakt. “No thank you, I’m fine.” Een zachte glimlach stond op haar gezicht en ze keek hoe het dienstmeisje haar kamer weer verliet. Opgelucht ademde ze uit, het zou enorm awkward geworden zijn als ze de badkamer in was gelopen. Met een rustige pas liep ze terug naar de badkamer, waarvan ze de deur op een kier opende. “She’s gone,” zei ze kalm terwijl haar ogen afwachtend naar Asher gingen. Zou hij nu weggaan? Haar verstand hoopte van wel, maar de rest van haar hoopte van niet.

Aan alle goede dingen kwam een eind, dat was de gedachte waarmee ze uit het bad was gekomen. Uiteindelijk zou het niet goed zijn om er nog langer te blijven zitten, zeker niet omdat het water toch al redelijk was afgekoeld. Hier in het noorden kon je snel door de kou te pakken genomen worden, het was iets waar ze haar hele leven al rekening mee hield. Het was maar goed dat ze uit het bad was gekomen, want niet lang daarna werd er aangeklopt. Snel ging ze in de richting van de deur, om vervolgens een dienstmeisje binnen te moeten laten. De deur naar de badkamer was gelukkig gesloten, het was te hopen dat de ander zo slim was om zich een beetje gedeisd te houden.

Toen het dienstmeisje weg was kon ze de deur weer openen, waarna ze hem meldde dat de persoon in kwestie weg was. Hij gaf een kort antwoord en ze keek hem na terwijl hij langs haar heenliep, de slaapkamer in. Vervolgens maakte ze haar rug los van de deurpost en volgde ze hem, terwijl ze de deur naar de badkamer dicht liet vallen. Dan bleef de warmte meer in deze ruimte hangen, wat wel aangenaam was. Haar ogen bleven voor een momentje op hem gericht terwijl hij zich op haar bed neer liet ploffen. Ergens had ze zo het idee dat hij helemaal niet weg zou gaan wanneer ze er zeker van waren dat er niemand meer in de gangen ronddwaalde. “Terrible. I must apologize for all those difficulties, my lord.” De woorden die ze sprak stonden in sterk contrast met het toontje wat ze ervoor gebruikte. Ook haar ogen spraken boekdelen. Ze vond het alles behalve erg dat hij genoodzaakt was om nog eventjes te blijven. Freyja haalde de jurk van haar bed af die er eerder netjes op had gelegen en hing deze over één van de meubelstukken in haar kamer heen. Ze wist niet wat het was dat ze weer naar hem toe werd getrokken. Zachtjes streek ze neer op zijn schoot, dwars over zijn benen zoals ze eerder deze dag ook al had gezeten. Haar ene been werd over de ander geslagen en ze legde haar hand om zijn nek heen. “Tell me about something, I don’t mind what.” Haar hele leven had ze in dit stadje vastgezeten, en veel van de buitenwereld had ze dan ook niet meegekregen.

Een geamuseerde blik verscheen op haar gezicht toen hij op dezelfde toon reageerde en zei dat ze vast wel een manier zou vinden om het weer goed te maken. De blik in haar ogen was veelbetekenend, maar ze ging er niet verder op in. Enkel een zachte ‘hmn’ verliet haar keel terwijl ze de jurk over een meubelstuk heen legde en kort met haar vingers over de stof streek. Haar blauwe ogen gingen terug naar het bed, waarna ze zijn kant weer op kwam. Ze daalde neer op zijn schoot en legde haar arm rond zijn nek, waarbij ze zijn greep rond haar heupen voelde. Een vage glimlach speelde op haar gezicht toen ze hem zei dat hij haar iets moest vertellen. Ze wilde een beetje afleiding, iets anders dan aan te kunnen denken dan alle drama in haar eigen leven. Freyja moest toegeven dat hij een aangename afleiding was. Voor het eerst in weken dacht ze niet meer aan haar familie en verantwoordelijkheden.

Hij begon over een meisje, eentje waar hij ooit verliefd op was geworden. Freyja kantelde haar hoofd een beetje en luisterde. Sommige vrouwen vonden het niet fijn als de man over andere vrouwen sprak wanneer ze er zelf bij waren, maar Freyja vond het niet erg. Immers hadden ze geen echte band, ze kende hem amper. Ze was zich ervan bewust dat hij getrouwd was en over een paar dagen zou ze hem waarschijnlijk nooit meer zien. Blijkbaar waren ze samen opgegroeid, hielp hij haar in de wijngaard van haar vader. Een zachte blik stond in haar ogen terwijl ze oprecht geïnteresseerd luisterde naar zijn verhaal. Ergens kon ze het zich niet voorstellen, de bloesems en de zon. De wereld was nooit mooier geweest dan toen. Hij drukte zijn lippen tegen haar schouder en haar blik dwaalde af naar het raam. “The only thing I’ve ever seen is ice, snow, and more ice.” Freyja snoof zacht terwijl ze haar hoofd schudde, het was ergens een vreemde gedachte dat er ergens mensen waren die nog nooit sneeuw hadden gezien. “What happend to her?” vroeg ze vervolgens om weer terug te komen op zijn verhaal, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder aan liet leunen en hem vanaf daar schuin aankeek. “People don’t get married for love..?” herhaalde ze suggestief zijn woorden van de vorige dag. Ergens was het wel sneu als er zoiets plaats had gevonden.

Hij bevestigde haar woorden toen ze voorstelde dat men niet trouwde voor de liefde, iets wat hij haar de vorige dag verteld had. Daarna opperde hij dat het haar niet moest tegenhouden om verliefd te worden, iets waardoor er een vage hint van een glimlach op haar fijne gezicht verscheen. “Falling in love only causes difficulties,” mompelde ze terwijl ze haar ogen op zijn borstkas gericht hield en toekeek hoe deze rustig op en neer bewoog, “at least that was what my father always said to me.” Freyja klemde kort haar kaken op elkaar en glimlachte de pijnlijke herinnering weg. Haar vader had er alles aan gedaan om haar puur te houden tot het huwelijk. Hij had zelfs eens een staljongen weggestuurd omdat hij te close werd met zijn roodharige dochter, en toen was ze nog iets jonger geweest, een kind in feite. En nu had ze al zijn werk te niet gedaan, nu hij er niet langer meer was. Spijt had ze er niet van, alles behalve.

“Guess it just sucks to be a stadtholder, doesn’t it?” mompelde ze terwijl ze met haar vingertoppen over zijn borstkas streek, waarbij ze de lijntjes van zijn littekens volgde terwijl ze haar hoofd op zijn schouder liet leunen. “We have power, yet not enough to do whatever the hell we want.” Zijzelf had de Jarl die boven haar stond, hij en zijn familie waren het enige waarvoor ze moest buigen. En dan was er natuurlijk nog de koninklijke familie in Valyria die aardig wat macht hadden. Hij stond op zijn beurt ook weer onder een andere man uit Rhoynar, en zo was het een heel systeem die mensen doormiddel van hun afkomst belangrijk en machtig maakte, of juist niet natuurlijk. “And then there are all the riches other people are so eager to have, yet we cannot have one of the biggest necessaries humans need.” Liefde. De normale mensen konden trouwen met wie ze maar wilde, maar hun partners werden met politieke doeleinden uitgekozen. De vrouwen hadden vaak niet eens de macht om een eigen inbreng te hebben, al zag ze het ook vaak gebeuren dat zonen de mond werden gesnoerd door hun vaders. Freyja had haar hoofd een beetje omhoog gebracht om hem aan te kijken. “Sorry, I’m getting too sentimental,” mompelde ze terwijl ze zachtjes haar lippen op die van hem drukte, als een soort verontschuldiging misschien wel. Ze wilde er ook helemaal niet aan denken, het waren alleen maar depressieve gedachten die allemaal op hetzelfde neerkwamen. Asher was een goede afleiding van iets alles, misschien ook wel omdat hij iemand was die in feite ook in het schuitje van de monarchie viel. Niet dat dat het verantwoordde wat ze hier deden, maar wat maakte het nog uit.

Moeilijkheden waren niet perse slecht, ze waren gewoon moeilijk. Freyja kon het niet laten een zachte zucht te produceren bij deze woorden, het was allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Om het voorbeeld van de staljongen er weer bij te nemen. Haar vader had hem weggestuurd omdat hij te dicht bij zijn dochter kwam, was daardoor zijn enige bron van inkomsten verloren en Odin mocht weten wat er van hem was geworden. Haar schuld. Omdat zij zo nodig aandacht wilde van iemand, omdat ze geliefd wilde zijn. Het waren de daden die haar vader bij zijn woorden had gevoegd die ervoor zorgde dat ze er bijna in was gaan geloven. Soms was het rotwerk om stadhouder te zijn. Al de verantwoordelijkheden, iets wat de negentienjarige vooral tegenzat. Ze was er nooit op voorbereid, haar hele leven was ze buiten de belangrijke dingen gehouden en hier was ze dan, met de titel van Lady en alle verantwoordelijkheden op haar schouders. Het moeten faken van haar echte zelf, puur voor politieke doeleinden. Ze had er nooit om gevraagd, maar het was nooit een optie geweest om de verantwoordelijkheden weg te duwen. Haar stad rekende op haar. Ze was nu eenmaal geboren als een Skarsgård.

Asher beantwoordde haar verontschuldigende kus voor het vele gepraat van eerder en eventjes werd alles om haar heen weer wat vaag. Hij liet zich achterover zakken en trok haar mee in deze beweging, waardoor ze bovenop hem kwam te liggen. Freyja was een lichtgewicht, dus zou hij weinig last van haar hebben in deze positie. Ze maakte het zichzelf dan ook comfortabel en leunde met haar kin op haar armen die ze op zijn borstkas ineen had gevouwen. Hij vroeg wat ze dan wel niet zou doen als ze alles kon doen wat ze maar wenste. Een vage glimlach verscheen op haar gezicht en ze schudde kort haar hoofd, het was een vraag die ze onmogelijk zou kunnen beantwoorden. Trouwen met iemand waar ze echt van hield, ervoor zorgen dat iedereen gelijk behandeld werd, het tegengaan van eventuele oorlogen – immers had ze geleerd dat vrede nooit voor altijd is – en zo kon ze nog wel doorgaan met het opnoemen van die enorme lijst aan verlangens die veel mensen hadden. “Break the wheel of monarchy,” zei ze na een korte stilte terwijl ze hem aankeek, lichtelijk benieuwd naar zijn reactie op haar antwoord. Haar antwoord zou misschien iet wat verrassend aan kunnen komen om het uit haar mond te horen. Een nette Lady die alles had waar ze maar om wenste, in een stad die redelijk welvarend was. Maar ze wist dat het niet overal zo was, dat in sommige steden de verschillen tussen rijk en arm, man en vrouw nog groter waren dan in Hillerod. “Doing the impossible,” voegde ze er zachtjes aan toe terwijl ze wat afwezig langs zijn kaaklijn streek met haar zachte vingers. De regels breken, overal tegenin gaan, het waren mooie dromen waarvan ze wist dat het dromen zouden blijven. Want als ze met het systeem wilde breken, dan zou het haar breken voordat ze het ook maar met een vinger aan had weten te raken. En Freyja was slimmer dan dat, ze zou zichzelf niet de dood in jagen door domme acties te ondernemen tegen de anderen monarchen. “Again, it’s impossible and I cannot do whatever the hell I want. I’m not that stupid to do it, because it would only get more people killed.” Haar ogen dwaalde een beetje af, de wijze stadhouder was even in haar naar boven gekomen.

Hij vond het erg ambitieus, iets waar ze hem geen ongelijk in kon geven. Echter was het iets waarvan ze wist dat het onmogelijk was. Maar het onmogelijke was zo verleidelijk om te kunnen bereiken, zeker als jong persoon wiens leven in volle bloei stond. Hoe zou het wel niet zijn als ze haar keuzes kon maken zonder dat ze er enige vorm van commentaar over zou krijgen. Haar broers waren er om over haar te waken, haar adviseurs, haar handmaidens. Iedereen leek zich altijd overal mee te willen bemoeien. Maar voor een keertje was het niet zo, voor een keertje had ze iets gedaan waar niemand anders dan zijzelf toestemming voor had gegeven. Iets wat zo fout was dat het geheim moest blijven, achter gesloten deuren om haar reputatie als Lady nog enigszins te kunnen redden. Maar die hele reputatie kon haar op dit moment verdomd weinig schelen, het kon een heel eind opvliegen en pas over een paar dagen terugkomen, net zoals haar gezonde verstand.

Freyja kon het niet helpen dat ze zacht moest grinniken na zijn woorden. Haar voorhoofd leunde kort tegen zijn borstkas aan, waarna ze hem weer aankeek, duidelijk geamuseerd. “I kind of did,” gaf ze toe terwijl ze nadacht over de acties die ze hadden ondernomen. Het was op zijn zwakst gezegd dom geweest wat ze hadden gedaan. Geen van beide had nagedacht over eventuele consequenties die eerste avond. En toen ze er later wel aan had gedacht, had ze haar verstand compleet in de wind geslagen en was ze tegen alle alarmbellen ingegaan. “Perhaps this is one of the few times I can,” begon ze iets zachter terwijl ze haar hoofd weer wat voorover boog en hem opnieuw kuste, “do whatever the hell I want..” prevelde ze nadat ze zich weer een paar centimeter terug had getrokken en hem lichtelijk geïntrigeerd aankeek. Ze moest er maar van genieten zolang het nog duurde, want binnenkort was hij weg en zou alles weer terug gaan naar zoals het was. Ze zou terugkeren in het oneindige toneelstuk van de nette stadhoudster. “You won’t tell anyone about.. all of this.. about us.. will you?” vroeg ze hem vervolgens zacht terwijl ze hem aan bleef kijken.

Toen ze haar lippen weer wat van die van hem afhaalde merkte hij op dat hij het noorden misschien maar vaker moest bezoeken. “Hmn, you probably won’t,” merkte ze geamuseerd op. Immers had hij eerder nog geklaagd over de kou en had haar indirect laten weten dat het noorden niet echt een fijne plaats was om te verblijven. Dat snapte ze wel, zij was immers aan de kou gewend. Het was in haar botten gekropen, waardoor ze het niet meer zo erg voelde als mensen die niet van hier waren. Freyja vond het zonde dat hij straks weer weg zou zijn, ze had zich door zijn aanwezigheid wat over haar eigen grenzen heen gezet. De regels gebroken die haar vader altijd voor haar neus had gehouden. Eindelijk kon ze haar eigen gang gaan, een beetje dan toch. Het zou een leugen zijn als ze zei dat ze niet genoten had van de laatste twee dagen.

Het was naïef van haar om hem blindelings te geloven, maar wat verwachtte je anders van een jonge vrouw die nog geen ervaring had in deze hele politiek-incorrecte wereld. Haar vader had haar altijd afgeschermd gehouden van anderen, om haar te beschermen totdat ze op een dag zou trouwen met de man die hij voor haar had uitgezocht. Dingen waren anders gelopen, hij was er niet meer, noch waren haar volbloed broers er om haar te beschermen van dit soort domme acties. Domme acties zoals het geloven van een man die ze in feite niet eens kende. Een glimlach verscheen op haar gelaat toen hij zei dat hij het geheim zou houden. “I’d rather not do that, so better keep your promise.” Haar vader had executies uitgevoerd, maar Freyja zag zichzelf nog niet echt dat soort bevelen uitvoeren. Het gaf haar een naar gevoel in haar onderbuik als ze eerlijk moest zijn. Op die manier beslissen of iemand dood ging of niet.

Het dunne gewaad wat ze aanhad hield de kou niet tegen toen het vuur langzaam maar zeker wat verder uit begon te gaan. De moeite om overeind te komen en er wat nieuwe blokjes hout op te gooien had ze niet, en ze wist dat het straks langzaam maar zeker wat af zou koelen in haar kamer. De jonge vrouw rolde van hem af en haalde een keertje diep adem, waarna ze de dekens van haar bed aan de kant schoof en zich eronder liet verdwijnen. Voordat ze haar hoofd neer wilde leggen op één van de kussens hield ze het deken nog een beetje omhoog. “Or are you planning on leaving me already?” vroeg ze hem op een licht plagende toon.

Redelijk bijdehand merkte ze op dat er waarschijnlijk niets waar was van zijn woorden. En na een korte stilte gaf hij toe dat ze gelijk had. Een lichtelijk voldane blik verscheen in haar ogen, daar had ze mooi een valse belofte onderschept van zijn kant. Maar erg vond ze het niet, immers was hij alleen maar een afleiding van haar werk en het zou voor beide beter zijn als hij niet vaker in haar stad kwam dan nodig was. Daarbij hoefde ze hem dan ook niet meer onder ogen te komen buiten haar privévertrekken, want dat zou hoogstwaarschijnlijk lichtelijk awkward worden.

Hij kwam deels overeind en ze keek hem afwachtend aan, al verraadde de grijns op zijn gezicht eigenlijk al genoeg. Vervolgens zei hij dat hij misschien wel bleef, als ze het hem netjes vroeg. Een zachte grinnik rolde over haar lippen terwijl ze toekeek hoe hij zichzelf al onder de dekens werkte. “Please, stay,” zei ze met een kleine grijns rond haar lippen terwijl hij zichzelf al onder de warme dekens werkte. De jonge vrouw schoof dichter naar hem toe en draaide zich vervolgens op haar zij, met haar rug naar hem toe. Het enige wat er nog tussen hen inzat was de dunne stof van haar gewaad. Haar bovenlichaam draaide ze een kwartslag om, waarna ze met haar hand zijn gezicht een beetje naar de hare trok, om haar lippen lichtjes op die van hem te drukken. Nu hij hier toch nog was, kon ze er net zo goed van genieten. Lichtelijk plagend bewoog ze een beetje met haar onderlichaam tegen hem aan, zodat de rondingen van haar billen tegen zijn kruis aan kwamen. Haar hand vond die van hem en deze leidde naar haar heup. Het was duidelijk dat ze hem weer aan het uitdagen was. Dat hij niet weg zou gaan was haar al iets geleden duidelijk geworden, en ze vond het alles behalve erg om de nacht door te brengen met gezelschap.