Embrace the reckless

Terwijl Skaði uit het zicht verdwenen was, bedacht Asher zich dat hij de komende weken waarschijnlijk niet van het eiland af zou kunnen komen. Normaal was het niet iets dat hij erg zou vinden: Isla de Juegas was toch wel zijn favoriete plek op aarde. Het feit dat hij het grootste deel van die tijd niet in staat was om van deze bank af te komen, was echter een stuk minder. Hij beet bedenkelijk op zijn onderlip terwijl hij even naar de wond keek. Zelfs als het niet zou infecteren, zou het nog aardig wat tijd kosten voordat alles geheeld was en hij weer naar behoren kon functioneren. Iets dat hem nu al ongeduldig maakte. Het ergste was nog wel dat hij Cres beloofd had om tijdig weer terug te zijn in Brightwater Keep. Bij de gedachte aan haar, verviel zijn gezicht in een ietwat schuldige uitdrukking, die verdween als sneeuw voor de zon toen Skaði weer naar binnen stapte.

Zijn opmerking werd wederom niet echt warm ontvangen, al had hij dat natuurlijk ook wel verwacht. Hij kon het ook niet laten om door de pijn heen te grijnzen toen ze hem die felle blik weer toegooide. Het duurde echter niet lang voor diezelfde grijns weer verdween. Zijn blik verschoof naar het lichaam dat daar maar roerloos lag. Het was nog steeds moeilijk om te bevatten wat er allemaal gebeurd was, in het tijdsbestek van een enkele middag. In een klap had hij een compleet schip en bemanning verruild, was hij een slaveneigenaar geworden en had hij zichzelf, als kers op de taart, schuldig gemaakt aan moord. Alweer. Met een lichte frons op zijn gezicht keek hij toe hoe Skaði de bijl herhaaldelijk hief en weer neer liet komen. De andere bank zorgde ervoor dat hij het geheel niet volledig kon zien, maar zijn morbide nieuwsgierigheid deed hem wat extra overeind zitten, om toch een glimp op te vangen van het proces. Na een tijdje stopte ze, en Asher merkte dat de kleur grotendeels uit haar gezicht was getrokken. Eigenlijk zou hij best met haar willen ruilen. Hij wilde Seton best in stukken hakken als het betekende dat hij weer normaal zou kunnen staan. Skaði stapte naar achteren, zocht enige steun bij de muur, en zei nogmaals dat ze dit niet kan. Asher keek even in stilte naar het bebloede blad van de bijl. “You’re almost there,” spoorde hij haar aan. Hij kon het zich niet echt veroorloven om haar nu te laten stoppen. “Think about what he’d have done to you if he wasn’t dead right now.” Een bepaalde hoeveelheid woede hielp vaak wel met het verrichten van dit soort taken, tenminste, in Asher's ervaring.  

Een beetje provocatie was niet erg, tenminste dat vertelde hij zichzelf toen hij Skaði aanspoorde verder te gaan met waar ze mee bezig was door haar eraan te herinneren wat voor vreselijke dingen hadden kunnen gebeuren als Seton hier nu niet dood op de vloer had gelegen. Wederom kreeg hij diezelfde felle blik weer te zien, al was het deze keer gepaard met iets anders. Iets kwetsbaars. Direct voelde hij zich schuldig, dus week hij zijn blik maar af, opnieuw richting hun slachtoffer dat binnen de kortste keren weer werd bewerkt met het uiteinde van de bijl. Hoewel Asher nooit een slavenschip had gerund, kon hij zich wel voorstellen wat de bemanning zou doen wanneer er een vrouw aan boord was. Vooral iemand zoals zij. Een mooie, jonge vrouw die zich met man en macht verzette tegen iedereen die dreigde om haar ook maar met een vinger aan te raken. Het was puur vermaak voor de doorsnee zeeman.

Uiteindelijk was het klaar en zakte ze naar beneden, leunend tegen de bloederige bijl. Asher besloot om zijn sarcastische opmerkingen voor nu maar even voor zich te houden. Over hoe ze zijn vloer waarschijnlijk compleet verneukt had met die bijl, of iets dergelijks. Ze waren nu waarschijnlijk nog minder welkom dan normaal. Hij ving haar blik, en Asher keek weer terug, wetend wat haar nu te doen stond. Zijn blik ging vervolgens naar de ramen, waaruit nog maar vrij weinig te zien was. Hij zei verder niets. Skaði wist wat er moest gebeuren, wist tevens dat hij haar niet kon helpen, en hij had geen zin om haar nogmaals aan te moeten sporen om iets te doen dat ze absoluut niet wilde doen. In stilte voerde ze haar laatste taak uit.

Uiteindelijk was er niets meer van Seton over, behalve de enorme plas bloed in het midden van de woonkamer. Asher wist niet zo goed wat hij er allemaal van moest denken. Vreemd genoeg voelde hij zich eens een keer niet schuldig over iets. Opgelucht was bijna het juiste woord. Hij zakte wat onderuit. Hij had honger, dorst, was moe, had overal pijn en wilde zich ontzettend graag ontdoen van het bloed dat over zijn lichaam en kleren gesmeerd was. Hij keek achterom toen iemand weer door de deur kwam lopen. Skadi kwam naar binnen, keek even naar de rode vlek, en liet hem vervolgens weten dat het gebeurd was. Asher knikte even. “Better lock that,” zei hij, met een knikje richting de deur. Hij keek vervolgens weer bedenkelijk naar zijn been. Hij moest nog een redelijk excuus vinden om te verklaren hoe hij ineens een steekwond in zijn bovenbeen had. Een zorg voor later, net als de verscheidene bloedvlekken die zijn huis op dit moment sierden. “You did good,” mompelde hij, “try and get some rest.” Niet bepaald makkelijk na alles wat er gebeurd was vandaag, maar hij kon zich voorstellen dat ze behoorlijk moe was. “You can take my bed,” vervolgde hij, wijzend naar de deur. Het was niet alsof hij het zelf naar zijn eigen slaapkamer zou redden.

Het was niet vaak dat iemand zijn aandacht nodig had in het diepst van de nacht, maar het was ook weer niet zo dat het nooit gebeurde. Af en toe was er een of andere dronken crewlid dat dacht een dilemma te hebben dat echt niet kon wachten, of er was een of ander noodgeval waarvoor hij nodig was. In dat scenario had hij liever niet dat iemand zijn huis binnenliep om een blik te kunnen werpen op de gigantische bloedvlek die hier lag. Gepaard met het mysterieuze verdwijnen van Seton Huxley, was het niet bepaald moeilijk om te bedenken wat er gebeurd was. Terwijl Skaði de deur sloot, probeerde hij een manier uit te vogelen waarop hij zelf de vloer schoon zou kunnen maken. Hij had geen zin om haar dat ook nog te laten doen.

Skaði keek hem enigszins argwanend aan toen hij suggereerde dat ze wel in zijn bed mocht slapen, en natuurlijk wist hij wel waarom. Hij was echter niet in staat om van de bank af te komen, laat staan om hetgeen te doen waarvoor ze bang was dat hij het zou doen. Daarbij, dan was er tenminste iemand die van het comfort van een bed kon genieten vannacht. Asher verlangde naar een zacht matras, kussens, comfort, en een deken, want hij had het nog steeds behoorlijk koud. Ze kwam in beweging en Asher nam aan dat ze richting de kamer liep, dus liet hij zichzelf met een zachte, vermoeide kreun onderuit zakken. De bank was niet bepaald lang genoeg voor hem om uitgestrekt op te kunnen liggen, dus hij verwachtte niet echt dat hij enige vorm van slaap zou krijgen.

Hij kwam er pas achter dat ze helemaal niet weg was toen ze sprak. Hij schrok half op van haar stem, realiseerde zich vervolgens dat ze haar naam zojuist had gezegd. Skaði. Ergens was hij verbaasd dat ze het hem vertelde, dus in eerste instantie wist hij even niet wat hij moest zeggen. Vreemd genoeg wilde hij haar bedanken voor het oppervlakkige teken van vertrouwen. Veel slaven weigerden hun naam te geven aan de mensen die hen kochten. Het was simpelweg hun laatste bezit. Het laatste stukje dat over was van hun vorige leven, van hun vrijheid, van hun menselijkheid. “Asher,” stelde hij zichzelf toen voor, gepaard met een appreciërend knikje naar haar toe. Vervolgens zocht ze haar weg naar de slaapkamer, waarop hij zich weer onderuit liet zakken. “Goodnight,” kwam er vervolgens amper hoorbaar uit. Hij was doodop.

Een loom knikje volgde toen Skaði zichzelf voorstelde, waarop Asher haar zijn eigen naam vertelde. Ze knikte en verdween vervolgens in de slaapkamer, nadat ze elkaar zachtjes een goede nacht had gewenst. Asher keek even toe hoe de deur op een kiertje werd gelaten en liet zich vervolgens verslagen ineen zakken. Hij had zich in geen tijden zo min gevoeld. Hij zakte nog wat onderuit, probeerde de pijn te vergeten en enigszins te relaxen, tevergeefs. Alles was oncomfortabel. Alles deed pijn. Hij bleef zo liggen voor wat aanvoelde als een uur, besloot toen dat hier toch niks van zou komen en kwam weer overeind. Met vermoeide ogen keek hij naar het vuur dat nog zachtjes flakkerde. Als hij niet kon slapen, kon hij net zo goed iets nuttigs doen, nietwaar? Hij liet zijn ogen even wennen aan de woonkamer die nu, met uitzondering van het vuur, compleet in duisternis was gehuld. Met een diepe zucht bewoog hij zijn zere been van de bank af, wat hem al genoeg pijn deed om zijn hele plannetje al weer te willen staken. Hij drukte zijn kaken stevig op elkaar, verbeet de pijn zoals hij dat altijd had gedaan, en drukte zichzelf omhoog.

Voor zijn gevoel duurde het ongeveer een uur voordat hij de keuken had bereikt. Om de zoveel seconden begon zijn hoofd weer gigantisch te bonken en moest hij toevlucht zoeken bij de muur om zichzelf overeind te houden. Heel veel zin om van zijn stokje te gaan, had hij immers niet. Uiteindelijk wist hij dan toch het een en ander bij elkaar te zoeken: de bak water van eerder, een borstel en wat extra lappen stof. Al met al duurde het veel te lang voordat hij alles naar de desbetreffende plek kreeg, maar sinds een goede nachtrust er toch niet echt in zat, maakte het hem toch niet uit hoe lang het duurde. Skaði had het naarste karweitje al gedaan, het minste wat hij kon doen, was om de boel op te ruimen. Met een pijnlijke kreun liet hij zichzelf uiteindelijk naast de gigantische bloedplek zakken, trok de bak water dichter naar zich toe en begon al zittend obsessief te schrobben. Om een of andere reden zorgde het werk ervoor dat de pijn op de achtergrond viel, al maakte het het alleen maar erger op de lange termijn. Wederom kostte het enorm veel tijd om het bloed überhaupt uit de vloer te krijgen, maar toch lukte het. Het vieze water liet hij opgenomen worden door de lappen stof en uiteindelijk was de plek amper zichtbaar. Net optijd, want het laatste beetje brandhout in de haard was ook op, waardoor zijn lichtbron ook verdween. Wat hij nog wel voelde, was dat er opnieuw een beetje bloed uit de wond in zijn been sijpelde. Met een gefrustreerde zucht leunde hij achterover, kwam zo op zijn rug op de grond te liggen. Hij had niet het gevoel dat hij het naar de bank zou redden. De pijn had hem misselijk weten te maken, en hij wist zeker dat hij over had kunnen geven als er ook maar iets in zijn maag had gezeten. Bij gebrek aan beter, sloot hij zijn ogen maar, met de intentie om hier gewoon ter plekke in slaap te vallen. Uiteindelijk viel hij dan ook weg, al wist hij niet of het slaap of bewusteloosheid was.

De rest van de nacht leek in seconden voorbij te zijn gegaan, en Asher werd dan ook compleet gedesoriënteerd wakker. Het duurde even voordat alles hem opnieuw begon te dagen, wat er gebeurd was, waarom zijn been eruitzag alsof hij aangevallen was door een wild beest en waarom hij in hemelsnaam op de vloer lag. Het leek erop dat hij de komende dagen, of misschien wel weken, afhankelijk zou moeten zijn van anderen. Van Skaði, om precies te zijn. Iets waar hij niet bepaald naar uitkeek. Op iemand anders moeten teren was hoe dan ook geen fijn gevoel, vooral niet als diegene je absoluut niet leek te mogen. Asher hoopte op het beste.

De opeenvolgende dagen waren zenuwslopend geweest. Asher werd constant getergd door de consequenties van hevig bloedverlies en slaaptekort, gepaard met een extra dosis schuldgevoel dat het kleine beetje slaap dat hij ’s nachts kreeg omzette in nachtmerries. Alsof het niet erger kon, begonnen mensen bij hem aan te kloppen, vragend naar de vermiste kapitein. Asher pleitte zijn onwetendheid, maar het begon duidelijker en duidelijker te worden dat ieder beetje bewijs in zijn richting wees. Het hele tafereel op de kade die middag, waar meer dan genoeg mensen bij waren geweest. Het feit dat Seton’s overblijfselen toevallig waren gevonden aan de voet van de klif waar Asher woonde. Het immense toeval dat het Seton’s schip was dat hij verkocht had aan de slavenhandelaren. En, tot overmaat van ramp, de onverklaarbare steekwond die hij ineens in zijn been had. Hij had iedereen maar verteld dat hij aan de ongelukkige kant van een mes terecht was gekomen tijdens een bargevecht, iets dat niet geheel ongewoon was, maar ergens had hij wel door dat niemand dat verhaal geloofde. Toch had niemand hem openlijk van moord beschuldigd, dus dat scheelde.

Skaði had zich ondertussen op informele wijze in zijn huis gevestigd. Ze sliep in zijn bed, at zijn eten op en gaf zijn geld uit, en hij liet het allemaal maar toe. Het was niet alsof hij het erg vond, en het was ook niet alsof hij er wat aan kon doen. Twee weken verstreken en Asher kon weer enigszins rondlopen, met behulp van een stok, al ging het hem allemaal nog niet snel genoeg. Het kostte hem nog te veel moeite om helemaal naar de havens te kunnen lopen, dus zat hij nog grotendeels thuis vast, waar hij zichzelf lekker kon vervelen met administratief werk. Hij nam de tijd om achterstallige brieven te beantwoorden, veel meer kon hij immers toch niet doen. Hij had een deel van de vloot in zijn naam naar Valyria gestuurd, om daar het een en ander te regelen. Het was wel zo onnodig om alles stil te laten staan omdat hij zo nodig in zijn been gestoken had moeten worden.

Ook vandaag spendeerde hij weer voor het grootste deel op de bank, die ondertussen ook zijn bed geworden was. Skaði had het zijne immers geannexeerd, en hij had het hart niet om haar eruit te sturen, dus liet hij het maar zo. De bebloede bank en de kapotte salontafel waren ondertussen al vervangen. Asher zat ietwat onderuitgezakt op de bank, zijn zere been op de nieuwe tafel gelegen. Hij had een stapel brieven naast zich liggen, haalde er zo nu en dan eentje open om hem te lezen en begon vervolgens met tegenzin aan een respons. Hij liet zijn blik net over de regels van een willekeurig document glijden toen Skaði hem vroeg of hij al die boeken daadwerkelijk gelezen had. Hij keek even op, fixeerde zijn blik op de boeken die ze even kort aanraakte. “Most of them, yeah,” mompelde hij, terwijl zijn aandacht weer terug ging naar de brief. “Days can get quite long at sea.” Boeken waren een simpele manier om jezelf mee bezig te houden. Daarbij, ze werden ook niet echt snel gestolen door de rest van de bemanning, gezien het grootste deel toch niet kon lezen. Vervolgens vroeg ze hoe het met zijn been ging, waarop hij opnieuw opkeek van de brief. Hij was niet zo goed in multitasking. “Better,” antwoordde hij, “still hurts, though.” Het viel hem behoorlijk tegen hoe lang dit allemaal leek te duren. Hij vouwde de brief op en legde deze aan de kant, vervolgens keek hij haar even bedenkelijk aan. “I think they know,” zei hij toen, doelend op de rest van het eiland. Als ze hem echt op zouden hangen voor wat hij gedaan had, was het hoogstwaarschijnlijk al lang gebeurd. Maar het feit dat het stil werd gehouden, om later omhoog gehaald te worden als een of andere tijdbom, stond hem ook niet aan.

Asher keek naar Skaði terwijl haar vingers over zijn boeken streken. Het was een behoorlijke collectie die hij door de jaren heen had verzameld. Het grootste deel bestond uit een wat pragmatischere soort boeken: instructies over scheepvaart en navigatie, encyclopedieën, culturele samenvattingen van de landen van Fallen Skies. Hier en daar waren er nog wat taalgidsen, al claimde Asher absoluut geen taal te spreken buiten zijn eigen, en nog een aantal korte verhalen over het een en ander. Zo nu en dan was het een welkome luxe om jezelf te kunnen laten verzinken in een verhaal dat iemand anders geschreven had, zodat je maar even niet aan je eigen leven hoefde te denken. Na zijn antwoord ging zijn aandacht weer naar de brief toe, om vervolgens weer door Skaði opgeëist te worden. Ze merkte op dat ze er wel achter gekomen was dat de dagen op zee lang konden zijn, waarop hij haar even in stilte aankeek. Natuurlijk vroeg hij zich af wat er allemaal wel niet gebeurd was op dat slavenschip, maar het was hoe dan ook geen goed idee om ernaar te vragen. Haar blik ging naar de boeken, en Asher besloot zijn aandacht weer op de brief te vestigen.

Ze vroeg hem hoe het met zijn been ging, en Asher liet een kans om te klagen over hoeveel pijn hij wel niet had niet aan hem voorbijgaan. Hij liet haar weten er nog steeds last te hebben, maar een reactie bleef verder uit. De pijn was niet eens het ergste, het vervelendste was gewoon dat hij geen kant op kon. Niet eens naar de gastenkamer boven, waar hij op een fatsoenlijk bed zou kunnen liggen. Nee, hij was gedoemd tot de te kleine, oncomfortabele bank.

Hij legde de brief aan de kant, liet haar weten dat hij dacht dat het eiland hun kleine mysterie zo onderhand wel ontrafeld had, waarop ze even naar de grond keek. Vervolgens suggereerde ze iets van een afleiding, waarop hij even knikte. Het was moeilijk om de schuld in iemand anders schoenen te schuiven nu er al zoveel bewijs tegen Asher was, maar wellicht was er iets dat zou kunnen gebeuren waardoor de moord op een kapitein in vergelijking niet meer uitmaakte. De vraag was alleen wat datgene dan zou zijn. “Maybe it’s better to just leave it. If anyone was gonna do something about it, they’d have done it by now,” mompelde hij, niet geheel zeker van zijn zaak. Het was gewoon niet echt aangenaam om te weten dat iemand hem op ieder moment van moord zou kunnen beschuldigen. Hij beet even op zijn onderlip terwijl zijn hand weer naar de stapel brieven ging. “It’s better to be feared than to be liked anyway,” ging hij verder, terwijl hij het zegel van de brief brak en het ding open rolde om te lezen. Zijn blik ging vloeiend over de regels, en bij iedere regel werd zijn expressie iets melancholischer. Cres had hem geschreven, ze vroeg zich af of hij nog thuis zou komen en zich aan zijn belofte zou houden. Even staarde hij naar de brief, terwijl hij een interne discussie hield over wat hij moest doen, wat hij terug moest schrijven. Zijn eerste instinct was om het eerste schip richting Brightwater Keep te pakken, al dacht hij niet dat hij het überhaupt naar de haven zou redden. Vervolgens bedacht hij zich dat Skaði er ook nog was, dus keek hij ietwat verward naar haar op. “I'm sorry, what were we talking about again?” Ondertussen vouwde hij de brief weer dicht, al hield hij hem nog wel stevig in zijn hand.

Asher miste wat Skaði’s korte monoloog over hoe hij later een mes in zijn rug kon verwachten, al maakte dat niet weg dat ze gelijk had. Als ze het daadwerkelijk wisten, had Asher de bewoners van het eiland inderdaad voorzien van chantagemateriaal dat ze op ieder ongunstig moment naar boven konden halen. Ergens vroeg hij zich af of ze zoiets zouden doen. Het eiland was niet bepaald groot, en de meeste mensen die er een redelijke tijd doorbrachten, kenden elkaar wel. Het was dan ook alom bekend wat voor idiote klootzak Seton was geweest, en misschien zou de inheemse bevolking wel redeneren dat hij dit alles waarschijnlijk wel verdiend had op de een of andere manier. Iets waar Asher op hoopte, maar de kans leek hem klein. Er hoefde maar één persoon zijn die hem van zijn positie af wilde hebben, of die hem simpelweg niet mocht, en hij zou terecht moeten staan voor de moord op een kapitein. Hij kon zichzelf al op het plein zien hangen.

Toch had hij op dit moment andere prioriteiten: de brief die hij nog steeds in zijn handen had. Hij beet bedenkelijk op zijn onderlip terwijl hij zich probeerde te bedenken wat hij moest doen. Naar Brightwater Keep gaan, was geen optie. Nog niet. Het risico was te groot, maar daarnaast was het wel een risico dat hij voor Cres zou nemen. Hij zou haar terug kunnen schrijven, maar het zou al lang genoeg duren voordat de brief haar überhaupt zou bereiken, misschien was hij tegen die tijd al terug. Zijn blik ging even naar de deur, maar hij onderdrukte de impuls om gewoon direct naar de haven te lopen, wetend dat het een stom idee was. De wandeling daar naartoe was al niet iets dat hij zou redden; het runnen van een schip zou hem al helemaal niet lukken. Daarbij, mocht er op zee iets misgaan, dan zou de scheepschirurg niet aarzelen om zijn been volledig af te zetten, iets waar hij absoluut geen behoefte aan had. Zijn blik ging maar weer terug naar Skaði, en hij vroeg of hij iets gemist had, waarop het antwoord luidde van niet. Vervolgens vroeg ze hem van wie de brief was, compleet ongegeneerd. Zijn privacy deed er blijkbaar niet toe. Ze kwam dichterbij, schonk wat te drinken in en ging er helemaal voor zitten. Alsof ze zat te wachten op een leuke anekdote. "No one," antwoordde hij uiteindelijk, op een iets te norse toon. Hij had geen zin om zijn tekortkomingen als vader met haar te delen. Hij leunde ietwat naar de zijkant van de bank om de stok te pakken waar hij tegenwoordig mee rond moest lopen en kwam vervolgens met iets te veel moeite de bank af. "I'm gonna go away for a while, take care of the house for me, would you." De brief schoof hij in zijn broekzak, waarna hij richting de deur begon te hinken. Domme ideeën hielden hem over het algemeen niet tegen.

Dwarsliggen was iets waar hij maar al te goed in was en het leek erop dat hij eindelijk iemand had gevonden om hem daarin te evenaren. Ze wilden elkaar niks vertellen en tegelijkertijd wilden ze van alles van elkaar weten, wat resulteerde in redelijk wat frustratie. Normaal had Asher het wel redelijk amusant gevonden, maar deze keer kon hij er maar moeilijk om lachen. Het werd hem gewoonweg iets te persoonlijk. Cres was zijn zwakke plek, op een bepaalde manier, en in plaats van het onderwerp te laten rusten, besloot Skaði om door te vragen, tot Asher’s ergernis.

Asher kwam uiteindelijk moeizaam overeind en hinkte naar de voordeur toe, er volledig van overtuigd dat het een compleet rationeel idee was om nu naar de haven te gaan, op het eerste schip te springen dat hij zag en richting Brightwater Keep te varen. Dat hij het gemakkelijkste doelwit op aarde was op dit moment, kwam niet echt in hem op. Hij wist tevens niet eens wat hij zijn familie moest vertellen, mocht hij het zover redden, als hij zijn huis in Brightwater Keep in kwam hinken. Om een of andere reden leek het hem niet toepasselijk om hen de waarheid te laten weten. Het kon haast niet goed zijn voor de opvoeding van je kind om haar te vertellen dat je iemand dood had gestoken en vervolgens in stukjes had laten hakken. Skaði keek toe hoe hij overeind was gekomen en vroeg hem waar hij naartoe ging. “Home,” liet hij haar kortaf weten. Niet dat het echt zijn thuis was. Dit was zijn thuis, hier, op Isla de Juegas. Asher rommelde wat met de deur en uiteindelijk ging deze open, waarop Skadi haar mond nog eens opentrok om hem te vragen waarom ze niet mee mocht. Asher draaide zich half om, om haar enigszins verbaasd aan te kijken. “Why would you want to?” Ze wist niet eens waar hij heen wilde, en zelfs als ze dat wist, had hij niet het gevoel dat ze daar zou willen zijn. Asher’s gezicht vertrok even toen hij zich het hele scenario inbeeldde: Skaði die met hem mee ging naar huis, om Zypha en Cres te ontmoeten. Wat een ramp zou dat zijn. Cres zou Skaði ongetwijfeld aanvliegen terwijl Zypha hem levend zou villen. Dat betekende echter nog niet dat hij haar niet mee zou kunnen nemen naar de haven. De kans om er levend aan te komen was immers wel iets groter met haar aan zijn zijde. “You coming or what?” vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij de kamer verliet. Stiekem vond hij haar gezelschap ook niet zo erg.