Embrace the reckless

Zijn antwoord verwarde Skaði alleen nog maar meer, wat even kort af te lezen was op haar gezicht. Het leek hem maar beter om alles zo vaag mogelijk te houden. Hij was er nog steeds niet helemaal uit of ze nou echt een gigantische hekel aan hem had of niet, dus het leek hem het beste om haar niet al te veel te laten weten over wie hij was. De locatie van zijn familie leek hem in ieder geval een dingetje dat voorlopig beter geheim gehouden kon worden. Niet dat hij Skaði als het type zag dat de eerste kans kreeg om richting Brightwater Keep te varen om zo wraak op hem te nemen, maar je wist maar nooit. Even keek hij haar verbaasd aan toen ze vroeg waarom ze niet mee mocht, en vroeg vervolgens waarom ze überhaupt mee zou willen. Het antwoord wist een van zijn mondhoeken een tikkeltje omhoog te trekken, al wilde hij het niet laten zien. “So you care about me,” plaagde hij haar. Zijn toon klonk geamuseerd en van de norse persoon van net was nog maar weinig over. Hij keek haar nog even triomfantelijk aan voordat hij de deur uit liep. Waarschijnlijk was het de compleet verkeerde conclusie om uit haar opmerking te trekken, maar hij vond het zo leuk om haar op die manier dwars te zitten. Ze deed er namelijk alles aan om duidelijk te maken dat ze hem niet mocht, dus zocht hij in alles wat ze zei en deed naar het tegendeel. Af en toe lukte het.

Het duurde niet lang voordat ze buiten naast hem stond en Asher keek nog even achterom om er zeker van te zijn dat de deur gesloten was. Vervolgens draaide hij deze van buitenaf ook nog in het slot. Ze begaven zich immers op een eiland van rovers en dieven en Asher zat er niet bepaald op te wachten dat zijn huis volledig kaalgeplukt was straks. Hij begon te lopen, moeizaam, die rottige heuvel af naar beneden, richting de stad. Ondertussen liet Skaði hem zonder enige nuance weten dat hij stom bezig was. “Well, you just told me you’re the one to keep me from doing stupid things,” antwoordde hij op suggestieve toon. Natuurlijk had ze wel gelijk, en was dit een stom idee, en ergens wachtte hij ook een beetje op haar om hem te doen stoppen. Dan kon hij haar de schuld geven in zijn brief terug naar Cres. Nee, waarschijnlijk zou hij haar niet eens noemen. Dat leek hem het beste. Vervolgens vroeg ze hem waar zijn thuis dan wel niet was. Iets dat hij voor nu liever voor zich hield. “Overseas,” was dan ook zijn heerlijk vage antwoord. “You know, you never told me where exactly you're from,” merkte hij toen op. Het noorden, dacht hij, al was Falkreath groot genoeg. Hij had geen idee wie ze was, waar ze opgroeide, onder welke stadhouder ze viel. Niet dat hij dacht dat ze het hem zou gaan vertellen.

De halve glimlach op zijn gezicht verscheen in een volledige grijns bij het horen van Skaði’s reactie. Zoals altijd werd ze meteen boos en aarzelde vervolgens niet om zijn claim te ontkennen, al vond hij het niet zo overtuigend klinken. “If you say so,” zei hij grinnikend. Zijn ongeloof werd wel duidelijk in zijn toon. Stiekem had haar reactie zijn hele dag al weer gemaakt.

Asher had redelijk wat moeite om Skaði bij te houden, al probeerde hij het alsnog, koppig als hij was. Hij had geen zin in een of andere opmerking over hoe langzaam hij liep, al deed het alleen nog maar meer pijn om te proberen om Skaði’s tempo bij te houden. Dit bleek nu al een ongelooflijk slecht idee te zijn geweest. Zijn blik ging even naar zijn zere been. Hij wist dat hij ontzettend veel geluk had gehad; het mes had zowel zijn beenslagader als alle spieren daar gemist. De wond was niet geïnfecteerd geraakt en het leek erop dat hij een volledig herstel zou gaan maken. Het verbaasde hem nog steeds dat hij niet gewoon ter plekke gestorven was die dag. Misschien had hij toch iets van een engeltje op zijn schouder. Hij grinnikte op Skaði’s sarcastische antwoord. Om hem aan een stoel vast te binden, was lang niet het slechtste idee dat ze gehad kon hebben. Er waren minder functionele opties. Asher kon het echter niet laten om er iets suggestiefs van te maken. “Sure,” reageerde hij dan ook, “if you’re into that kind of thing.” Als je door iemand vastgebonden moest worden, was zij nog niet zo'n erge optie.

Skaði uitte haar ongenoegen met zijn antwoord op subtiele wijze, en toen hij vroeg waar zij vandaan kwam, kreeg hij net zo’n vaag antwoord terug als hij in eerste instantie zelf gegeven had. Natuurlijk had hij het al verwacht, maar hij kon het niet helpen om alsnog teleurgesteld te zijn. “Can't blame me for trying,” mompelde hij vervolgens, terwijl hij zijn schouders ophaalde. Even wendde hij zijn blik af richting de zee. Maakte het nou echt uit als hij haar het een en ander zou vertellen? Het was niet alsof ze van het eiland af kon. “Fine,” zuchtte hij, “Brightwater Keep, that's where my family lives.” Alsnog dacht hij niet dat ze hem iets zou vertellen, maar hij had in ieder geval de eerste stap gezet.

Het begon bijna een sport voor hem te worden om Skaði zo veel mogelijk te irriteren in zo min mogelijk tijd. Voor zijn gevoel werd hij er ook steeds beter en beter in. Dat vermoeden werd opnieuw bevestigd toen Skaði haar hand ineens tot een vuist balde, en even had Asher het gevoel dat ze hem echt een stomp in zijn gezicht zou gaan geven. Niet dat hij het niet verdiende. Toen ze hem boos aankeek, deinsde hij dan ook ietsjes terug met zijn gezicht, in de hoop buiten bereik te zijn als het zover kwam. De wond die Seton’s stoot in zijn gezicht had achtergelaten, was onderhand alweer geheeld, maar het was niet zo dat hij nu al een nieuwe wilde hebben. Heel goed had het immers niet gevoeld. Uiteindelijk siste ze alleen naar hem dat hij moest stoppen, iets dat hij vervolgens ook maar braaf deed. Hij was nou eenmaal niet in topconditie en zat er niet op te wachten om in deze toestand aan Skaði’s verkeerde kant te zitten.

Tegen beter weten in vertelde hij haar uiteindelijk dat zijn andere thuis in Brightwater Keep was, al vroeg hij zich af of ze überhaupt wel wist waar dat was. Als stadhouder was je wel bekend met de meeste locaties in Fallen Skies, maar er was een groot aantal mensen dat absoluut niet bekend was met de topografie van het land, buiten hun eigen omgeving. Nu wist hij alleen niet waar ze vandaan kwam. Ze kon uit een of andere boerenfamilie komen, of familie zijn van een of andere hoogstaande familie, en hij zou het simpelweg niet weten. Hij was zich er tevens van bewust dat hij er waarschijnlijk ook nooit achter zou komen, in ieder geval, niet als hij niet eerst open kaart speelde. Iets dat hij al lastig genoeg vond. Het voelde onnatuurlijk om een vreemde zomaar van alles te vertellen, maar om de een of andere reden had hij het gevoel dat hij haar vertrouwen voor zich moest winnen. Zoals verwacht, liet ze niets los nadat hij zijn antwoord had gegeven. Er kwamen alleen nog maar meer vragen. “A wife. And a daughter,” antwoordde hij toen maar. Het kon vast geen kwaad.

Uiteindelijk suggereerde ze om een pauze te nemen, waarop Asher een opgeluchte zucht liet horen. “Thank god.” Doen alsof hij haar kon bijhouden was veel te vermoeiend. Zijn been deed ondertussen alarmerend veel pijn, en hij vroeg zich oprecht af of hij de stad ooit zou bereiken. Op dit moment realiseerde hij zijn fout wel. Hij volgde haar richting een groot rotsblok, waar hij zichzelf moeizaam op hees. Hij werd echter wel beloond met wat rust voor zijn been en een adembenemend uitzicht. Je kon veel over het eiland zeggen, maar het was wel mooi om te zien. De groene jungle, de witte kustlijn en het blauwgroene water dat het zonlicht op bijna verblindende wijze weerspiegelde. Even was hij stil, liet het rustgevende beeld van de zee op hem inwerken. Kort daarna werd hem een klein flesje aangeboden, en even vroeg hij zich af waar ze dat in hemelsnaam vandaan had gehaald. “You came prepared,” merkte hij een tikkeltje verbaasd op. Hij opende het flesje, en keek haar vervolgens even aan. “What is it?” Niet dat hij haar niet vertrouwde, maar hij hoopte stiekem gewoon dat er alcohol in zat.

Skaði had hem nooit echt opzettelijk pijn gedaan, dacht hij. Het hele gebeuren waarbij ze zijn been dicht had moeten hechten, was niet bepaald een leuke ervaring geweest, maar het had gemoeten. Toch sloot hij het niet volledig uit dat ze hem wel uit het niets zou slaan, want ze leek nog steeds een immense hekel aan hem te hebben. Hij trok zich er maar niet te veel van aan. Zo langzamerhand kreeg hij het gevoel dat er geen man op aarde was die Skaði wel mocht. Er volgde gelukkig geen fysieke mishandeling, dus liet hij zijn waardering zien door naar haar te luisteren en te stoppen met dat soort opmerkingen. Voor nu.

Iedere vraag die hij voor haar beantwoordde, werd weerlegd met een nieuwe vraag. Het voelde alsof hij aan een kruisverhoor werd onderworpen, maar hij liet het allemaal maar gebeuren. Toen ze vroeg waarom zijn vrouw en dochter niet hier woonden, bij hem, moest hij even grinniken. Zypha zou helemaal gek worden op het eiland. Cres zou het er gek genoeg wel leuk vinden, al was het allesbehalve veilig voor haar. “I'd be one shitty father if I let my daughter grow up here,” antwoordde hij met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Het suggereerde bijna dat hij nu wel een goede vader was, een statement waar genoeg bewijs tegen te leveren viel.

In zijn hoofd prees hij dit willekeurige rotsblok, want gek genoeg was het ook nog enigszins comfortabel. Het was nog een redelijk stuk lopen, van de villa naar de stad, en normaal had hij het met gemak gedaan, maar deze keer ging het hem allemaal wat minder goed af. Toch vond hij het niet al te erg dat hij nu geforceerd was om tijd te nemen om van het uitzicht te genieten. Het was niet vaak dat hij uitkeek over zee, over zijn eigen stad. Om een of andere reden ging zijn aandacht altijd richting die godvergeten jungle. De grens van palmbomen die een mysterieuze duisternis voorgingen. Altijd had hij het gevoel dat er iemand vanuit het donker naar hem keek. Hij haatte de jungle. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door Skaði, die hem een of ander drankje aanbood. Asher inspecteerde de inhoud even, maar had verder geen idee wat het moest zijn. Hij fronste op haar antwoord. Een medicijn. Wederom was het lekker vaag. Ze voegde eraan toe dat het tegen de pijn zou helpen en dat ze het zelf had gemaakt. O, en het was geen alcohol. Hij wist niet wat hem meer moest verbazen. “You made this?” vroeg hij op sceptische toon, terwijl hij het ding even omhooghield. Even wist hij niet of het wel zo’n goed idee was om het te drinken. “I’ve been in pain for two weeks and you’re only giving it to me now?” De timing was verdacht, op zijn minst. Aarzelend bracht hij het flesje naar zijn lippen, terwijl hij haar argwanend aankeek om haar reactie te kunnen peilen. Vervolgens goot hij de helft naar binnen, zoals ze gezegd had.

Zijn blik ging weer naar Skaði toen ze zei dat het ervan afhing. Waarvan was nog maar de vraag. De opmerking die erop volgde, deed hem echter allesbehalve goed. Hij keek haar niet eens nijdig aan, omdat hij wist dat het waar was, maar dat maakte dat het verder alleen nog maar meer pijn deed om het te horen. Het had hem in ieder geval even de mond weten te snoeren, en voor even was hij bijzonder stil voor zijn doen. Zijn blik was gefixeerd op een willekeurige plek in de verte, terwijl hij het schuldgevoel ergens in zijn maag voelde ophopen. Ze had gelijk, wist hij. Hij was er nooit, zelfs niet als hij wél tijd had, en het was niemands schuld behalve zijn eigen. Toch kon hij het niet helpen om ineens boos op haar te zijn.

Eenmaal op de rots gezeten, bleef zijn blik voor even op de rand van de jungle hangen. Hij wist dat hij er niet al te lang naar moest kijken, dat hij anders weer dingen zou zien die er eigenlijk niet waren. Skaði merkte blijkbaar waar zijn aandacht heenging, en vroeg hem vervolgens of hij het woud ooit in was geweest. Nog een vraag. Ergens wilde hij haar vertellen dat ze haar mond eens een keer moest houden, maar dat zou de sfeer er hoogstwaarschijnlijk niet veel beter op maken. “I have,” luidde zijn antwoord dan ook, kortaf. Hij probeerde niet te laten merken dat ze hem op zijn ziel had getrapt met haar eerdere opmerking, al ging het hem niet zo heel goed af. Hij had ineens geen zin meer om haar ook maar iets te vertellen.

Het flesje dat hem werd voorgeschoteld vertrouwde hij niet helemaal, al was hij alsnog wel gek genoeg om het alsnog op te drinken. Ze vertelde hem dat het een noordelijk recept was, en dat het zo lang had geduurd voor ze het aan hem gegeven had, sinds ze de juiste ingrediënten had moeten vinden. Hij trok even een argwanende wenkbrauw omhoog, maar dronk toen de helft van het flesje leeg. Toen er ineens een vage glimlach op haar gezicht kwam, was hij er zeker van dat hij nu ten dode was opgeschreven. Het was een val geweest, het was puur vergif en zijn laatste uur had geslagen. Dat kon niet anders. Blijkbaar was zijn lichte paniek van zijn gezicht af te lezen geweest, want ze verzekerde hem ervan dat ze er geen behoefte aan had om hem te vergiftigen. “Then why on earth are you smiling like that,” bromde hij met een geïrriteerde expressie op zijn gezicht. Ze vertelde hem dat hij de rest kon houden, voor als hij het weer nodig was, dus hij stopte het ding maar in zijn zak. Blijkbaar ging hij nog niet dood vandaag, al weigerde hij op dit moment om haar ook maar ergens voor te bedanken.

Normaal was het ontzettend makkelijk voor hem om alles dat hem ook maar een beetje dwarszat diep weg te duwen in een hoekje, om er vervolgens niet meer aan te hoeven denken totdat hij volkomen alleen was. Een emotioneel persoon was hij niet, en sentimentele reacties kon hij vaak met gemak uitstellen tot een later, conventioneler moment. De laatste tijd leek het echter een stuk minder goed te lukken, al wist hij niet precies waarom. Nu leek weer zo’n moment te zijn. Hij kon zijn eigen schuldgevoel en woede niet aan de kant zetten, wat hem alleen nog maar meer wist te irriteren. Haar woorden hadden zijn gedachten nog niet verlaten sinds ze die had uitgesproken, en hij was er ook vrij zeker van dat ze nog lang zouden blijven, om hem ’s nachts weer urenlang bezig te houden. Elke extra slapeloze nacht was hem een te veel.

Op de rots hield hij zijn antwoorden kort en probeerde haar blik zo veel mogelijk te ontwijken. Hij wist ergens wel dat ze dit soort gedrag niet helemaal verdiende, maar op dit moment had hij gewoonweg iemand nodig om zijn eigen nijdigheid op te projecteren. Ze was simpelweg het makkelijkste slachtoffer. Plus, ze had het toch echt zelf uitgelokt, als je het hem vroeg. Met haar irritante rotvragen. Ze zei dat hij haar later wel kon bedanken, waarop hij zijn blik weer afweek richting de zee. Zijn kaken waren onbewust op elkaar geklemd, en hij probeerde zich op zijn eigen ademhaling te focussen om zo enigszins af te kunnen koelen. Ondertussen voelde hij de brief van Cres kreukelen, met de hand waarop hij zojuist het flesje in zijn broekzak had geschoven. Zijn maag leek zich op dat moment om te draaien. Alsof het allemaal nog niet erger kon, vroeg Skaði of ze zojuist zijn zwakke plek had gevonden. Het kostte ieder beetje van zijn wilskracht om haar niet meteen van de rots te duwen. Om haar niet meteen bij de hals te grijpen en zijn vingers in haar keel te duwen, totdat ze naar de adem snakte die maar niet kwam. Tot iedere vorm van kleur uit haar gezicht wegtrok en hij het laatste beetje leven uit haar kon persen. Langzaam draaide hij zijn hoofd weer bij om haar aan te kunnen kijken, liet vervolgens een rustig glimlachje zien. Zijn kaken waren nog steeds aangespannen en zijn ademhaling was iets te gejaagd om het allemaal kalm te doen lijken. “That’s where you’re wrong,” zei hij zachtjes. Een laatste poging om haar te doen stoppen, voordat hij zijn geduld daadwerkelijk verloor.

De zon brandde op zijn huid. Een gevoel dat hij had gemist sinds hij het merendeel van zijn tijd binnenshuis had besteed. Helaas kon hij er op dit moment niet erg van genieten. Er gingen honderden gedachten tegelijkertijd door zijn hoofd, over Cres, over Zypha, over Skaði. Een prachtige compilatie van al zijn tekortkomingen, fouten en mislukkingen, geaccentueerd door het feit dat een volkomen vreemdeling als Skaði had kunnen zien wat voor gigantisch, menselijk stuk afval hij eigenlijk was. En sinds hij niet meer wist hoe hij zijn woede weg moest stoppen, netjes verpakt om er vervolgens nooit meer bij te kunnen, reageerde hij zich maar af op haar. Het was wel zo makkelijk.

Zijdelings keek hij naar haar. Het lukte hem maar net om alles voor zich te houden. Om haar niet uit te maken voor ieder lelijk iets dat ook maar in zijn hoofd opkwam. Om niet te zeggen dat ze compleet misbaar was, dat hij haar met liefde weer op een slavenschip zou zetten als ze haar mond nu niet hield. Om niet te zeggen dat ze het hoogstwaarschijnlijk verdiend had, elke keer dat de bemanning van het schip waarop ze zat zich aan haar had vergrepen, puur en alleen omdat ze zo’n onuitstaanbaar kreng kon zijn. Ieder klein dingetje dat ze op dit moment deed, irriteerde hem. Iedere beweging, iedere ademhaling. Ieder woord dat ze sprak, was er een te veel. Hij had slechts een helder moment nodig waarin hij zichzelf kon vertellen dat dit het allemaal niet waard zou zijn, dat hij haar geen pijn hoefde te doen, want wat ze zei maakte toch allemaal niets uit.

Een klein, haast onzichtbaar zenuwtrekje rond zijn oog was een extra indicatie van het feit dat hij het niet meer lang vol ging houden. Hij keek haar dan ook bijna ongelovig aan toen ze haar mond wéér opentrok, om vervolgens ongetwijfeld iets idioots te zeggen. Hij had een venijnige, bijna uitdagende blik in zijn ogen. Alsof hij wilde dat ze alles eruit gooide, dat ze hem over het randje duwde, en dat hij vervolgens iets ontzettend stoms zou doen waar hij later weer spijt van kreeg. Want was dat niet de hele cyclus? Hij bleef idiote dingen doen, zich schuldig voelen, en vervolgens maakte hij dezelfde fout opnieuw, zonder pardon. Ze merkte op dat hij de waarheid niet gewend was, iets dat als privilege kwam van het stadhouderschap. Hij deed zijn ogen even dicht, probeerde zijn ademhaling te kalmeren. Het werd niet erger dan dit, was wat hij zichzelf vertelde. Hij had de opmerking over Cres overleefd, de rest moest ook wel lukken. “Are you done?” vroeg hij haar vervolgens. God, hij wilde haar zo graag iets aandoen op dit moment.