Surrender (Open)

Een lichte huivering trok over Faylice haar ruggengraat. De kille wind had vat op haar gekregen nadat ze er urenlang tegen had gevochten op haar kleine merrie, struinend door de bossen. Met een lichte zucht trok ze haar jas wat dichter tegen zich aan. Als het goed zou zijn had ze bijna het huis bereikt die een maaltijd voor haar klaar zou hebben staan, met daarnaast een bed om de nacht te overleven totdat de zon zich weer liet zien. Geen idee had ze hoe ver weg ze was van de contacten die haar vader, die ze zo vreesde, had. De enige informatie die ze had was dat ze niet ver meer van de zuidelijke grens van Navarre af was, en dat stelde haar toch enigszins gerust.

Met een stevige tred stapte de merrie onder haar zo dapper als ze was door, totdat een klein huisje opdoemde in verte. Verscholen tussen de bomen, omringd door velden die waarschijnlijk in het voorjaar hadden gediend voor landbouw. De kleine details die op de deuren en ramen rustte vertelde haar dat ze bij het goede huis was aanbeland, aangezien het zo nauwkeurig beschreven was in de brieven die tussen hen waren uitgewisseld. Toch bleef het altijd spannend, als haar brieven onderschept waren door net de verkeerde mensen kon ze makkelijk in een val lopen. Iets wat ze al eerder had gedaan en niet van plan was nogmaals te doen. Een nerveuze kriebel settelde zich in haar maag, besluitend dat het beter was als ze af zou stijgen.

Net wanneer ze richting de voorkant van het huis wilde lopen stuitte haar ijsblauwe ogen op de contouren van een man. Even hield de donkerharige vrouw stil, de man gade slaand in zijn langzame maar zekere pas richting het huis. Het was pas toen dat ze het metaal zag glinsteren in zijn rechterhand, even oplichtend door het laatste licht dat het schemer voorzag. Het liet meteen alle alarmbellen in haar hoofd rinkelen, toekijkend hoe de man verder richting het huis ging, zijn pas nog altijd zo zeker als dat dat eerder was. Sluipend van boom tot boom liet ze haar paard achter om de situatie in kaart te krijgen. De man zag er niet uit alsof hij een van de volgelingen van zijn vader, noch erg vriendelijk. Zo rustig als ze kon volgde ze schim die met de seconde minder zichtbaar werd door het verlatende licht. Tot ze met haar voet op een iets te broos takje stapte, het geluid, niet perse heel luid klonk als een donderslag aan heldere hemel door de stilte die zijn beslag had gelegd op het bos. Met een schok bleef ze staan, kijkend naar of hij haar zou hebben opgemerkt, duikend achter een boom die misschien nog bescherming zou bieden.

Haar ademhaling die zonet nog zo kalm was geweest, bedacht op elk geluid wat van haar kant zou kunnen komen, had zich nu 3x versneld. Terwijl ze haar rug tegen de achterkant van de ruwe schors aanzette leek de rauwe paniek in no time op te zetten. Ze had geen idee wie of wat het gestalte was geweest, maar goede intenties had hij niet gehad en dat maakte de hele situatie er niet beter op. Ergens vervloekte ze zichzelf voor haar altijd zo verlangende nieuwsgierigheid die haar vaker in dit soort gevaren zette. Waar ze haar gedachten weer terug op een rijtje wilde zetten liet ze haar hand naar het koele metaal glijden dat verscholen zat onder haar dikke jas.

Veel tijd om dat te doen had ze niet, nog voordat ze nogmaals omkeek had het gestalte haar al exact weten te plaatsen in de donkere omgeving en was in no-time veel te dichtbij gekomen. Een verschrikte kreet was dan ook te horen bij het plotselinge ruwe contact die gemaakt was, zo dichtbij was hij groter dan ze had ingeschat en dat maakte het er al helemaal niet beter op. Zich verzettend tegen zijn grip leek ze al snel tot de conclusie te komen dat deze zoals ijzer was en ondanks dat ze tegen bleef stribbelen kreeg ze het vermoeden dat ze niet zo 1-2-3 weg zou kunnen komen.

Heel even nam Faylice de tijd de gelaatstrekken van de man in zich op te nemen, zich voorbereidend op alles wat maar zou kunnen, haar andere hand strak om het ijzer wat zich tegen haar smalle lichaam verschool. Het was pas toen, toen haar blik de zijde kruiste dat ze besefte wie haar zojuist in zijn ijzeren grip had genomen. Haar ijsblauwe ogen keken toe hoe er zich een glimlach op zijn gezicht vormde. En hoe breder zijn gezicht werd, hoe kleiner ze zich voelde. Ze was regelrecht in de armen gelopen van haar meest gevreesde oom; Aeron.

De woorden leken tergend langzaam binnen te komen, haar hersenen alweer op volle toeren draaiend. Ze negeerde zijn blik die over haar lichaam heen gleed, evenals zijn doorborende ogen die door haar heen leken te kijken. ’In levende lijven.’ Sprak ze zacht sarcastisch, amper hoorbaar voor de omgeving. Nogmaals scande ze voor uitwegen, die tot zo ver uit leken te blijven, luisterend naar zijn volgende woorden. ’Veilige huisje? Welk veilige huis.’ Weerklonk schuchter van de donkerharige vrouw, onzeker van de afloop van dit kleine onderonsje.

Hoe had ze het voor elkaar gekregen om zich weer in zo’n benarde situatie te krijgen? Het leek erop alsof het haar achtervolgde. Als of ze een grote pijl boven haar hoofd had staan, van zij wil problemen hebben. Elke seconde dat ze haar kijkers langer in zijn bloedrode hield voelde ze zich kleiner en machtelozer voelen, en dat hielp niet mee. Haar tengere gezicht vertrok met de kracht die hij uitoefende op haar arm, wat een doorklievende pijn veroorzaakte. Ze volgde zijn beweging van zijn zwaard, die hij tot haar opluchting weer terug in zijn riem stak maar bleef tegen sputteren.

Het leek alsof hij minimale kracht nodig had om haar in de gewilde posities te krijgen, iets wat haar frustreerde. De stilte die neer daalde tussen de twee was op zijn zachts gezegd eentje waarvan de huiveringen over haar rug heen liepen. Een ding wist ze zeker, op te maken uit zijn brandende ogen, hij was plannen aan het smeden. Nog zo’n puntje wat de donkerharige vrouw niet beviel. Zonder waarschuwingen trok de man haar tegen haar aan, als een lappenpop danste ze mee. Haar ademhaling nog steeds zo versneld als even daarvoor. Ondanks dat de lange cape een gedeelte van haar lichaam besloeg, voelde ze geen schrijntje warmte door de kilte die haar oom met zich mee leek te brengen.

Nogmaals huiverde ze bij zijn kus terwijl ze zich nogmaals los probeerde te rukken uit zijn greep. Ze probeerde zijn hand te ontwijken, maar ze zat al aardig in de val. De woorden die volgde lieten een schrijntje woede ontspringen in haar blauwe kijkers terwijl ze op haar tong beet. Ze wist dondersgoed dat ze op haar woorden moest letten, vooral in de positie waarin ze zich nu bevond. Zijn volgende woorden lieten haar rillen over haar hele lichaam. ’Ik redde me anders prima tot nu.’ Beet ze stuurs toe, de kalmte in haar stem vervliegend. ’Het wordt pas gevaarlijk met een Medici in de buurt.’ Mompelde ze er weer zacht na, terwijl ze nogmaals probeerde te ontsnappen.

Veel herinneringen had Faylice niet aan Aeron. Maar diegene die er waren stonden veelal op haar netvliezen gebrand, om nooit meer te vergeten. En tot nu toe was dat ook het geval. Het was haar meer dan duidelijk geworden wat voor een haat er tussen haar vader en oom in lagen, en hoe het hun van tijd tot tijd tot waanzin kon drijven. Ondanks dat ze nog jong was toen de eerste herinneringen zich settelde, had ze genoeg gezien om de man in kwestie nooit meer mee te willen maken. Nooit meer had willen zien, ervaren. En toch was het nu weer in ongelukkige avond, alleen was dit keer haar vader, iets waarvan ze niet zo snel had gedacht die te hebben, niet in de buurt.

Terwijl ze stilletjes haar familie aan het vervloeken was voelde ze hoe de man haar nog dichter tegen zich aan drukte. Heel voorzichtig liet ze haar hand iets in haar jas glijden, waar ze het koele metaal bijna gelijk in haar binnenzak tegen haar vingers voelde drukken. Ze voelde de adrenaline in haar systeem komen, maar wist dat als ze wat wilde gaan doen dat ze dat verdomd goed zou moeten uitplannen. En nu was daar nog niet het moment, gezien Aeron alles zou voelen wat zij deed zo dicht tegen hem aan.

Zijn woorden lieten de woede die opbouwde meer aan de oppervlakte komen. Maar toch hield ze zichzelf kalm, wetende dat dat de enige optie voor haar zou zijn. ’Daarom is één Medici meer dan genoeg.’ Hapte ze op zijn opmerking, proberend zijn vinger te ontwijken. ’En ik ben absoluut niet hetzelfde zoals jullie.’ Vervolgde ze star, maar hield de rest van haar argument bij zich. Ze was in nogal een kwetsbare positie en één van die herinneringen had haar geleerd dat hem kwaad maken nogal een slecht idee was. De woorden die volgde sterke haar angst weer aan, maar toch kon ze het niet laten nog een opmerking te geven. ’I hope not.’ Sprak ze weer zo zacht als ze kon, niet meer kunnen dan wachten op zijn volgende move.

Nog steeds zette Faylice alle zeilen bij om weg te komen uit de grip van haar oom. Maar het was alsof zijn grip uit ijzer bestond, een onvermoeibaar staal waartegen het leek alsof ze net zo goed niks kon doen. Dat weigerde ze, opgeven was nooit haar sterkste vlak geweest, ook wanneer ze dat beter wel zou kunnen doen. Misschien had haar koppigheid daar een aandeel in, al had ze zo’n vermoeden dat het woord “misschien” een understatement was.

Nu kwam de volgende vraag aan de oppervlakte, wat in hemelsnaam de man met haar van plan was. Aangezien het er nou niet bepaald op leek dat hij haar na een klein gesprek weer zou laten gaan, vrolijk door zou laten zodat ze haar bestemming zonder al teveel moeilijkheden zou bereiken. Wat zou hij daarnaast met haar kunnen? Veel te veel was het eerste wat bij de donkerharige vrouw omhoog kwam en haar even liet rillen. Buiten de miljoenen opties die hij had omdat ze de prinses van Navarre is, waren er nog genoeg opties waar de man zelf zijn voordeel en genoegen uit zou halen, en alle waren niet positief voor haarzelf.

De woorden van Aeron lieten haar even snuiven terwijl ze licht geïrriteerd omhoog keek. ’Hoe ben ik exact zoals jullie?’ Beet ze nogmaals, moeite moeten doen om de rest van haar opmerkingen bij zich te houden. Ze moest erachter zien te komen wat hij van plan was, en een beetje snel voordat ze aan het kortste eind zou trekken. ’So, je hebt me, en nu?’ Ze kon het niet laten het gewoon te vragen, onzeker naar wat zijn reactie zou zijn wachtte ze af. Klaar voor alle mogelijke opties die door haar hoofd heen spookte.