De jonge vrouw rekte zich een keer uit, terwijl ze even over haar schouder wreef. Ze knikte naar haar sloofje, wie ze vandaag had meegenomen. Ze had een dokter voor zijn kop geslagen en tijdelijk even zijn praktijkje over genomen. Ze had immers naalden nodig voor wat ze bij Kaz wilde doenen wilde hem haar eigen thuis nog niet laten zien, maar dat was iets… Waar hij eigenlijk niet van af zou moeten weten. Daarom deed ze de deur van het praktijkje dicht en haalde ze het bordje van de deur. Dat de dokter vastgebonden in de kast zat stoorde haar niet. De kans dat ze hem er niet uit zou laten en dat hij daar in zou blijven tot iemand hem dagen later vond, was dan ook best groot.

Ze had één van de dieven die onder Kaz stonden weten te bereiken en verteld dat ze hem wilde zien op de plek waar ze zich nu bevond - een lege straat in Seere. Eerder was deze niet leeg, maar daar had haar sloofje wel voor gezorgd. Ze wist immers dat Kaz niemand wilde verwonden - als er hier mensen liepen, zou hij het nooit oké vinden om zijn krachten te gebruiken. Een zuchtje klonk en ze keek naar de jongen die naast haar stond. “You go inside, I’ll call you when it’s ready.” En met dat liep het sloofje de dokterspraktijk in, wachtend tot Allison hem zou roepen. Ze was benieuwd hoe dit zou gaan. Hopelijk zou ze hier levend uit komen en niet uiteen gereten worden door een kwade Summon.

---

‘You sure took your time.’ Een glimlach trok over het gezicht van de jonge vrouw heen, terwijl een lichte grinnik haar lippen verliet. “But Kaz, we have all the time in the world! We’re young!” In een grijns ontblootte ze haar tanden, voor ze weer een wat serieuzer gezicht trok. Ze had veel moeten voorbereiden en was ook met andere dingen bezig geweest. Haast was iets wat ze vrijwel nooit had: spoed vernietigde plannen. Daar hadden ze niets aan.

“How have you been doing, my dear? Are your thieves shaping up to anything yet?” Ze wist het antwoord hierop al - ze hield hem nauwlettend in de gaten. Maar, het was goed om hem het idee te geven dat hij niet in de gaten gehouden werd, dat het echt volledig zijn afdeling was en dat zij zich er niet te veel mee zou bemoeien, zolang er maar resultaten waren.

Hij was zo het tegenovergestelde van hoe zij was. Die pessimisme… Hoe kon je er toch mee leven? Het was bijna frustrerend, maar ze besloot het bij een zuchtje te houden. Ze had toch niet het idee dat hij zijn habits zou veranderen omdat zij ze irritant vond, dus ze kon zich er maar beter bij neer leggen dat dit was hoe hij was.

Ze deden hun taken en daar bleef het bij, vertelde hij over zijn dieven. Een grinnik klonk. “Sounds like the thieves I know.” Ja, ze waren daar enkel om de beloning, enkel om de belofte die hen gemaakt was. Ze waren daar niet om vriendjes te maken, of om promotie te krijgen. Ze deden wat hen gevraagd was en dan waren ze weer klaar. En, dat was prima. Want dan bemoeiden ze zich nergens mee.

Toen Kaz vroeg wat ze wilde, glimlachte Allison een keer. “I want you to show me your power.” De glimlach veranderde in een grijns. Ze wist dat hij dit niet leuk ging vinden.

Yep. Hij was het niet eens met het idee dat Allison hem zojuist had voorgeschoteld. Maar, het plan was gemaakt en het ging vandaag gebeuren. Ze zette een stapje opzij, zodat hij de steeg goed zou kunnen zien. “I made sure no one is close. I made sure you can’t hurt anyone,” sprak ze kalmpjes, voor ze een flesje voor zijn neus hield. “I also made this, which… will help you control it.” Eigenlijk niet, eigenlijk was het een slaapmiddel. Wist hij veel. “You need to take this right as you start to summon your beasts. Focus up, you’ll only have a few minutes to do it properly. Show me what I’m working with or I can’t help.”

“That’s why I want you pumped full with whatever that is,” sprak de jonge vrouw met een grijnsje, toen Kaz zijn second thoughts door liet schemeren. “It will help you control. It won’t make you stronger, quite the opposite. But, it’s only temporary. So don’t worry about it.” I mean… Het was geen leugen… Als ‘ie lag te snurken was ‘ie niet sterker. En hij zou uiteindelijk wel weer wakker worden, dus dat was ook geen leugen. Dat hij in slaap zou vallen, liet ze maar even achterwege. Hij was waarschijnlijk niet zo van het idee dat ze hem compleet in een roes zou brengen, maar ach. Misschien dat ze hem wel gewoon zou wijs maken dat hij zelf flauw viel. Wist hij veel.

Allison was niet volledig op haar gemak, vanzelfsprekend. In haar hoofd begon ze al met aftellen terwijl ze zag hoe hij zijn best deed om iets te summonen. Even leek het alsof het hem niet ging lukken. Wel, dat zou elk plan ruïneren. Als hij in slaap zou vallen zonder iets te summonen, dan zou ze er niet onderuit kunnen komen dat ze hem een slaapmiddel had toegediend.

Maar, het leek erop dat haar zorgen voor niets waren. Een zwarte rook ontstond en voor ze het wist stond er een creature voor haar, iets wat leek op een wolf. Op sommige plekken kon je zijn botten zien en zijn vlees leek… te rotten. Allison slikte en deed een stap achteruit, terwijl ze zag hoe de wolf omkeek naar Kaz. “Kaz, concentrate.” Alsjeblieft, nog maar een paar tellen en dan…

Ze was eventjes bang dat haar plan in duigen zou vallen, dat de adrenaline die door zijn lijf gierde, het middeltje teniet zou doen en dat ze hier beiden zouden sterven omdat ze zo roekeloos dit plan had willen uitvoeren. Maar, ze had geluk. Terwijl hij sprak zag ze hem weg vallen en toen hij de grond raakte, verdween de wolf. En… ook de vogel? Verbaasd hief de jonge vrouw haar wenkbrauwen. Dus dat was ook een summon? Hij kon het dus wel onder controle houden… Maar… Hmmm… Daar kon ze eigenlijk wel wat mee. Maar, voor nu… “Blickblock, he’s down!” riep Allison, waarna Blokkendoos uit de praktijk kwam. “Miss… My name is Blokklemir…” sprak hij. “Ye, ye, Blokeymon. Bring him inside, will ye?”

Eenmaal binnen werd Kaz op de dokterstafel gelegd (blokkentoren was een sterk mannetje) en haalde Allison één van de naalden tevoorschijn, waarna ze zo’n drie buizen vulde met het bloed van Kaz. Ze stopte deze onder een doek op een tafel verderop en keek even naar de kleine puncture mark die de naald had achter gelaten. Ehm… Ja, dat zou opvallen. Hoe ging ze dat nou weer bedekken? Ah. Juist ja! Ze pakte een mesje van de tafel en maakte enkele krassen over zijn onderarm, waarna ze ook een wat diepere snee trok, waar al snel meer bloed uit kwam zetten. Zorgvuldig verbond ze de onderarm. Nu zou hij er niet naar kijken en als hij het deed, was het kleine puntje verborgen onder de wonden. Die, vanzelfsprekend, kwamen van… Ach wat maakte het ook uit. De wolf. Die kon vast wel een snee over zijn arm hebben getrokken voor hij verdween. Wist Kaz veel.

“Can you put him on the couch, please?” vroeg ze, waarna Blokker Kaz ruw van de tafel sleurde en op de bank legde. Wat was ze toch blij dat hij underweight was. Nu was het wachten tot hij wakker zou worden. “I think it’s best if you leave now, Blackbox.” Hij probeerde haar nog te verbeteren, maar besloot toen maar te vertrekken.

Met een ruk schoot de jongen omhoog en Allison schrok wakker uit haar almost-slaap. Ze had liggen wegdutten in de tijd dat Kaz had liggen slapen. Immers hadden ze hier een vrij lange tijd gezeten. Hij leek… paniekerig. Niet dat dat haar had moeten verbazen, maar toch had ze verwacht dat hij iets kalmer zou ontwaken uit zijn slaap. Ze zette zich op haar knieën naast de bank neer en legde haar hand op zijn arm, haar blik op de zijne richtend. Ook al vertrouwde hij haar voor geen meter, misschien kon zijn irritatie hem wel kalmeren. “Calm down, Kaz. You’re okay.” Ze wist niet echt wat ze anders kon zeggen en ergens was ze bang dat ze een klap voor haar gezicht zou krijgen als ze teveel zou zeggen, dus besloot ze maar af te wachten of dit hem enkel panischer zou maken, of enigszins zou kalmeren.