Hyjacked [OPEN]

In een geheim hoekje in haar kast haalde ze haar nieuwe tenue. Het was echter geen splinternieuwe stof zoals ze meestal wel had. Nee. Deze was versleten en had hier en daar scheuren. Deze trok ze zelf aan waarna ze voor de spiegel ging staan. Haar haren had ze los gemaakt en nonchalant opgestoken. Vaarwel netjes opgestoken haar. Haar kamenier had er eerder deze dag zoveel tijd in gestoken, waardoor ze zich toch even schuldig voelde. Ze stond nu muisstil voor haar spiegel en ademde even diep in. Nu moest ze enkel nog het moeilijkste gedeelte doen: haar ogen. Ze ging haar ogen niet schminken , nee, dat was niet haar plan. Ze legde haar handen op haar ogen en focuste zich er volledig op. Ze ging haar magie gebruiken, gebruiken om zich te camoufleren, maar niet op de manier die men zou denken. Voorzichtig haalde ze haar handen van haar ogen en opende deze. Nu ze in de spiegel keek, was de kleur uit haar ogen weg, net als haar pupil. Ze zag eruit alsof ze niets meer kon zien, blind was, maar dat was juist een illusie. Ze kon zelf namelijk alles zien.

Eindelijk was het zover. Ze had weken aan een stuk geoefend om haar 'blindheid' langer aan te houden, wat haar gelukt was. Iets wat eerst een aantal seconden tot een paar minuten lukte, duurde nu een aantal uren. Penelope, die terug haar schuilnaam aan had genomen, Clara, schuifelde rond aan de haven, wachtend op de schepen die zouden arriveren. De vijandelijke schepen die nu in haar vaders' dokken lagen, zouden binnenkort verdwijnen. Met haar wazige ogen staarde ze naar de grond. Echter hield ze alles goed in de gaten, maar er was natuurlijk niemand die aan haar kon zien dat ze de omgeving afspeurde. Ze was namelijk een blinde voor de omgeving.

Het duurde niet lang voor de schepen aanmeerden. Het meteen een drukte van jewelste en men richtte zich meteen op de taken die men moest vervolledigen. Clara strompelde met haar wandelstok voor zich uit, verder langs de dokken. De manschappen hadden totaal geen aandacht voor haar, net zoals andere kooplieden die zich hier kwamen aanbieden op en rond de schepen, was het bijna doodnormaal dat andere langs de schepen zwierven. Ze wist de ruimte te vinden waar het voedsel voor de komende maaltijd werd klaargemaakt. Het was geen maaltijd om 'u' tegen te zeggen, het leek op een combinatie van pap en soep. Zonder enige moeite wist ze enkele druppels van het gif, dat ze eerder deze week op de zwarte markt had gekocht, in het eten te doen. Schip één was achter de rug. De volgende 2 schepen werden ook met succes in orde gebracht. Bij het vierde en laatste schip ging het niet van z'n leien dakje. Penelope, Clara werd eerst even tegengehouden door niemand meer dan de kapitein van het schip, een oude en molligere man die er alles behalve blij uit zag. Clara, die natuurlijk blind was voor de man, deinsde pas achteruit toen haar stok zijn voeten aanraakte. Met een krakerige stem zei ze iets in de aard van een verontschuldiging en liep ze verder langs de dokken. Ze hoorde de man achter haar nog roepen naar de werkkrachten. Ze keek kort om en zag dat de kapitein uithaalde naar de scheepsknecht. Snel draaide ze zich om en haalde kort haar mondhoek op in een grijns. Een nieuw idee woelde op in haar hoofd. Ze verdween achter een hoek, in een steegje. Het enige wat nog over bleef in het steegje was haar wandelstok. Ze had zich namelijk helemaal onzichtbaar gemaakt, wat een must was voor haar volgende plan. Haar hart klopte in haar keel, wetende dat wat ze ging doen een enorme gok was. Ze wist niet hoe de reactie zou zijn. Ze baande zich een weg op het vierde schip en stapte naar de kajuit van de kapitein. Er was een klein raampje waaruit ze de andere schepen kon zien. Ze moest eerst geduld hebben en wachten tot haar eerste plan bij de drie eerste schepen in gang schoot.

Ze moest toch wel een tijdje wachten voordat ze een gealarmeerde roep hoorde van één van de schepen. De mannen zakten in bosjes, in elkaar. De mannen van het vierde schip waren nu alert, terwijl de kapitein luid brulde en tierde. Hij was duidelijk gefrustreerd, niet etend wat er op de andere schepen gebeurde, maar toch bleef hij veilig op zijn eigen schip. De bange knol. Terwijl zijn bemanning afwachtend toekeek hoe hun andere kameraden neervielen, wachtend op een bevel, sloop de kapitein in zijn kajuit waar Penelope hem opwachtte met een priem, die ze ook in het gif had gedoopt, in haar handen. Ze verspilde geen tijd en energie en sloeg meteen toe. Op hoop van zegen. Ze was terug zichtbaar toen ze het levenloze lichaam zachtjes neerlegde om geen kabaal te maken. Ze hurkte neer naast het lichaam en veegde het bloed af van de priem door het aan zijn vest af te vegen. Ze pakte zijn uitrusting, zijn riem met al zijn spullen aan en de hoed die hij op had gehad.

Buiten was het ondertussen stil geworden. Gekreun was niet meer te horen van de stervende mensen op de andere schepen. Haar hand had ze tegen de houten deur gelegd, klaar om deze open te duwen. Nu moest ze enkel de proef op de som nemen. Moest het niet lukken, verdween ze voor de ogen van de bemanning en zou ze haar eerste taak volbrengen. Met een stevige duw, opende ze de deur van de kajuit. Alle blikken gingen meteen naar haar en meerdere mannen stonden klaar om haar richting uit te gaan. "Deze schepen behoren vanaf vandaag terug toe aan mij." snauwde ze stevig en kortaf. Ze zwierde met de hoed van de kapitein, die ze vast had en hing deze half over haar schouder terwijl ze het nog steeds vast hield. Op dit moment kwam haar deeltje Sirenbloed zeer goed van pas. Geen enkele man kwam dichterbij. Het was natuurlijk ook een combinatie van factoren. De dood van de andere bemanningen, van de kapitein van dit schip en het feit dat ze hen gespaard had. "Jullie krijgen de keuze om het schip te verlaten, levend, anderen die willen blijven werken onder het bevel van Fraser, kunnen blijven." Het was een bewuste keuze om haar vaders' naam te gebruiken, wetend dat dit een bekende en vertrouwde naam was. Penelope, die stevig bleef staan waar ze stond en de bemanning aankeek met priemende ogen, wachtte af op de reactie van de mannen voor haar. Ze kon als het waren hun hoofd horen kraken. Ze was stiekem enorm gespannen, niet wetend wat hun reactie zou zijn. Maar ze moest zich sterk houden en vooral geen zwakte tonen naar de bemanning toe, wetend dat ze daardoor afgewezen kon worden als kapitein.

Geen enkele persoon had een kick gegeven en had het schip verlaten. Eén man stapte naar haar toe en knikte haar kort toe, als teken van acceptatie en respect. Haar hart klopte in haar keel en ze knikte meteen terug, waarna ze de hoed van de eerdere kapitein op haar hoofd zette. Ze draaide zich half om en draaide zich vervolgens terug om naar de bemanning. "Waar wachten jullie op?!" snauwde ze met een korte grijns. "Zorg dat dit duivelse schip gereed is voor vertrek en haal de rijkdommen uit de andere schepen." En zo was een nieuw hoofdstuk in haar verhaal gestart. Er was opnieuw een Fraser aan de macht als Captain. En niet zomaar ééntje, zij was aan de macht. Een lady. Haar moeder zou een gat in de lucht springen van verbazing, moest ze het te horen krijgen. DE man die haar eerder was komen begroeten, bleef aan haar zijde. Hij had gediend op één van haar vaders' schepen en daarmee liet ze hem ook toe in haar buurt. Penelope stond boven op haar kajuit en had haar handen op de reling gelegd, neerkijkend op de mannen die één voor één aan het werk waren. Ondanks dat ze één en al zelfzekerheid uitstraalde, moest ze toch even bekomen van wat er net gebeurd was. Dit was namelijk niet echt iets dat ze gepland had, maar terug gaan kon en wilde ze stiekem ook niet.