Like two side to a coin, there are two sides to life | Kaz

Het laatste bruine brood werd in de stoffen zak gelegd, waarna er een stevige knoop in gedraaid werd. Ze zaten wat krap bij kas en zijn vader had besloten om deze keer niet naar de lokale markt te gaan, maar naar de grote markt in D'auvignon, want misschien zouden ze daar meer verkopen. Het was een vrij lange tocht. Ze gingen eerst te paard richting een paar lokale schippers, om daarna mee te varen met een schipper. De schipper in kwestie was een oude kennis van zijn vader, en vriendelijk genoeg om toestemming te geven. Nu was het maar hopen dat het brood goed genoeg bleef en dat ze iets meer zouden verkopen dan gewoonlijk. Met een laatste blik op zijn moeder, hees de blondharige knul twee van de zakken over zijn schouder. De andere twee, die pakte zijn vader mee. Zijn moeder zo achterlaten was niet ideaal, maar de oudere buurvrouw van een aantal huizen verderop had hun op het hart gedrukt dat ze elke dag bij haar zo komen kijken.

Eenmaal buiten maakte hij twee zakken vast aan het zadel van de vosbruine merrie genaamd Mythal. Ze was van een groot ras, grof gebouwd en sterk. Haar brede witte bles liet haar linker maanoog beter uitkomen. De twee blauwe ogen van de jongen zelf keken onder het hoofd van het paard door, om te zien hoe ver zijn vader was. Ook hij had de twee zakken vast gemaakt aan een paard. Een bonte hengst, Thane genaamd. Een knikje van zijn vader, en ze stegen in het zadel.

De koude wind was vervelend, maar ach ze konden er niets aan doen behalve zich goed aankleden. De kraag van Theneras’ jas stond omhoog, om zo de meeste koude toch een beetje in toom te houden. Het was ongeveer een dag rijden naar de schipper die ze nodig hadden. En dan nog 2 a 3 dagen met de boot naar D'auvignon. De paarden lieten ze bij een boer achter, op het land, en zouden ze weer komen ophalen als ze terug gingen.
-
Koud en uitgewaaid kwamen ze aan op hun bestemming, nadat ze de paarden op het land van de boer hadden gezet (tegen een kleine betaling) gingen vader en zoon te voet verder richting de kennis. De naam van de man was niet blijven handen bij de jongeman, dus schipper of kennis bleef het tot hij anders zou opvangen. Theneras keek op vanuit zijn gedachtegang toen hij merkte dat één, ze waren gestopt met lopen en twee dat zijn vader naar iemand zwaaide.
Een oudere man met lichte rimpels en donkergrijs haar zwaaide terug en stapte op het tweetal af. Hij had een vriendelijk gezicht met een ietwat grote neus en een paar donkerblauwe pretogen. ‘Rob!’ Groette de man zijn vader vrolijk met een klap op zijn schouder. ‘You must be Theneras, nice to make your acquaintance.’ Na wat formeel handgeschud en een ‘ingelijks’ vanaf Then zijn kant, richtte de grijzende man zich weer op Roberto. ‘You haven’t changed one bit. How’s your wife?’ De oprechte bezorgdheid klonk door in zijn stem, maar de rest van het gesprek filterde de jongen uit. Het was nu al een paar jaar hetzelfde, en hij kende zijn vaders antwoorden naar hart.
Dus in plaats van zich in het gesprek te mengen, bekeek hij de boot. Ze was van goed hout gebouwd. Niet zo groot als de zeilboten en schepen die hij wel eens voorbij had zien komen, maar groot genoeg om 3 mensen en hun goederen te vervoeren. Er werd een hand op zijn schouder gelegd, zijn vaders hand, en met een hoofdwenk liepen ze de boot op. De vier zakken met brood zette ze in het laadruim.
-
Na 2 dagen en 5 uur reizen, kwam de stad D'auvignon in zicht. Theneras keek zijn ogen uit. De laatste keer dat hij hier, blijkbaar, was geweest –volgens de woorden van zijn vader die nu enthousiast aan het vertellen was over deze stad- was hij nog geen twee jaar oud geweest. Eenmaal in de haven, pakte ze de broodzakken eruit. Na een bedankje aan Garett, want zo heette de grijzende schipper was hem te oren gekomen, liepen de twee richting het marktplein. Het was hier groot. En druk. De huizen waren imposant. Alles was imposant aan deze stad. De klokkentoren, de muren.
Een hand om zijn arm, en vader trok zijn starende zoon mee de mensenmassa door naar een leegstaand plekje voor hun brood.
Eenmaal geïnstalleerd op hun plekje was het wachten, roepen, proberen niet te veel laten afdingen. Work as usual. Als alles vandaag goed ging met de verkoop, kon hij misschien wat extra kruiden en mint halen voor zijn moeder. En zo niet dan kwamen ze met lege handen, en hopelijk tóch iets meer geld dan dat ze nu hadden, thuis. Onder het verkopen van hun brood door, griste Theneras zo af en toe zeer stiekem een over heerlijke en zoete aardbei van hun buurvrouw weg als niemand keek. De meeste in het bakje waren toch al beurs doordat eerder het bakje omgegooid werd door een haastige klant. Dus zo erg was dit niet, toch? Toch? Jawel, het was wel erg. En dat wist hij ook wel. Zeker omdat hij nu niet stal voor extra geld of medicatie. De dame was een hardwerkend persoon zoals iedereen, maar die aardbeien waren lekker en slechte gewoontes, ingeroest mettertijd, waren hard af te leren. Of misschien was kattenkwaad uithalen af en toe wel leuk. Hier kende ze hem niet en hij kende de mensen niet. Het scheelde natuurlijk, dat hij hier onbekend was. Maar het schuldige geknaag bleef en dus hield hij zijn vingers bij zich.

The blonde man jumped a bit, when he heard a voice behind him. Quickly he looked sideways at the woman next to him. Had she heard? He wasn't sure. She didn't show it if she had. If she had noticed him taking a few, she hadn't said anything. Maybe she would, later. When the market was less crowded. Or maybe she didn't care. He knew his dad had heard, saw it in they way his eyes had landed on him, in a brief warning to be more careful. His dad had even seen, but had turned a blind eye. There were worse things than stealing a few strawberries. If the woman would say anything, his father would probably make some nice excuse for it. He didn't approve of his actions but it wasn't something inexcusable like murder. And he didn't want to lose his only child over some bruised strawberries.



Quickly the blonde young man gave the bread to the customer in front of him and put the money in their jar, before he slowly turned around. There, leaning against a wall was a man around his age. He was dressed in black, had black hair and a cane in one hand. On his shoulders was a black bird. A crow, most likely. Theneras looked over his shoulder at his dad, but it was relatively quiet now. Then again, the man who had spoken to him didn't stand too far off. With a small shrug he walked a bit closer to him and crossed his arms, unintentionally defensive in his body language. "Perhaps I do." was his hushed answer. "But why would you care?" Was what he asked after, without any malice. Maybe this man was a guard, but he didn't look like your average guard. So probably not. One could never be sure though. He pursed his lips a bit while lost in thought. "Sir, do you like bread?" where his next words, due to the fact that he didn't know what to say next. He could just walk back to his dad and their wooden stall, but wouldn't that look weird? Not that he cared what other people thought of him or.. Well, no. He did care, a little bit. And he wanted to know what this man his intentions where. And if he maybe wanted to buy one bread. Or a half. Or none. It was an easy train of thought after his.. Kind of weird question. This was why his dad did all the talking and business things with people. He himself was better at doing the practical things. Like carrying their stuff and saying how much each bread was for example.



He turned his full attention back to the mysterious man in black. This man...  He could've ignored that he saw him taking a few strawberries, could've gone to the guards. Could've gone to the front of the little stalls and made a big scene. Could've done all those things and more. But instead he asked a question that could've been perceived as innocent, if you didn't know better. It was smart, he guessed, maybe people wouldn't linger and listen in. Or maybe they would and was that his plan all along, to draw attention. In any case, it wouldn't hurt to be a bit careful with his words and actions. Just to be safe. A fine, or worse, was something they, his family, couldn't afford. So just being his, sometimes awkward and nice, self would be best. He wasn't subtly being accused of theft. He was just having a normal conversation.

He listened to the answer that the other gave. He cocked his head to the side just a bit and nodded. 'Yeah, i indeed do.' Was his short answer. He knew all too well. If you weren't born rich or in the right family, you had to work really hard and hope for the best. At least, wasn't that what he meant? Then came his question about the bread, and the black haired man's answer. Theneras was about to answer, but he recoiled at the other’s words. Had to bite on the inside of his cheek, as to stop himself from raising his voice and making a scene. ‘My dad’s an honest baker, an honest worker. So yes, I’m sure you’d like our bread.’ Where the words he got out through gnashing teeth. ‘And I am as honest as I can be.’ A harsh sigh escaped through flared nostrils. He was.. annoyed. ‘It’s not like I have a choice… most of the time.’ He did have a choice, but it’d mean his mom would get even sicker or worse, so it was really no choice at all. The dark haired man across from him leaned nearer, putting his weight on the cane in his hands. His voice was lowered and his next question was more of an accusation, insinuation. The blonde didn’t like the look that crossed the dark eyes of the other man. What was his deal? ‘It seems like you already know that answer.’ He said, while keeping eye contact. He didn’t know why, but denying it didn’t seem smart. Plus he wasn’t that good of a liar.. So it was probable that his 'companion' would see through right away. The black haired man seemed like the type who could read people easily. He didn't know if it was the case, of course, but he gave of that vibe. ‘So what’s it to you? Why do you care so much?’ Was the countered question. His heart was hammering away in his chest, a mild panic settling in his veins. It felt like a bad omen. It was probably the man in front of him, the look in his eyes that just screamed danger. The smartest course of action was telling him off, go back to work and ignore the eyes burning in his back. But he didn’t, he was simply too curious. It was a bad trait to have, sometimes. Like now. But he just wanted to know more.

He kept his eyes trained on the male before him. Theneras pressed his lips together and waited him out. Waiting for an answer. The piercing gaze of the other guy didn't waver. They were like invisible laser beams, almost looking through him. "Work for you?" he echoed, a tad disbelieving and wary. The blonde Young Man clenched his jaw and looked at the ground for a moment, before looking back up. "Where.. He licked his dry, chapped lip, cleared his throat softly and started anew. "Where would i be working? And what kind of work are you offering? And how much will the pay be, on average?” He kept his voice low enough as to make sure they wouldn't be overheard. It sounded like a normal conversation about work related things, a business deal. But he was wary and the whole aura of the other man drew attention. His own Haggard looking demeanour not helping either. He shuffled from one foot to the other while awaiting the answers to his questions. He wanted to know about this sudden.. work opportunity. "Also, I have one last question. Why offer this job to me?"