|open| How can I scare you?

De kou probeerde haar huid te versieren, haar aan te raken en mee te nemen. Maar haar huid was als van steen, haast ondoordringbaar. De sneeuw sneed als kleine mesjes tegen haar huid aan. Zo had ze enkele minuten in de ijzige sneeuw gezeten, voor zichzelf uitgekeken. Wat ging ze doen voor vandaag? Maar weinig mensen waren aan haar uiterlijk gewend tegenwoordig en langzaam voelde ze de mensen om haar heen afnemen. Een zucht, het was lang geleden dat er iemand was die niet bang van haar was. Haar hand streelde door de vacht van de kleine witte vos die langs haar zat. Ze had het kleine dier over genomen, verteld niet bang voor haar te zijn. Zoals een makke hond was hij naar haar toe gekomen, zoals ze had opgedragen. Haar goudgele ogen staarde in het niks, over de witte vlakte. Het had iets moois, iets zorgde ervoor dat het haar tot rust maande. Het dier had ze lang genoeg in haar greep gehouden, gestreeld alsof het een huisdier was. Dus liet ze het na een half uur weer de wereld intrekken. Soepel stond ze op, liep verder door de dikke sneeuw. Ze hoefde niet bang te zijn dat hier mensen raar van haar opkeken. Er was op dit moment namelijk niemand en het zag er niet naar uit dat er veel mensen zouden komen in deze sneeuwstorm. Het was moeilijk geworden om het pad te onderscheiden van de rest. Vooral omdat de stad ook in mist gehuld was door de hevige sneeuw. Het was dan ook makkelijk verdwalen. Niet dat A'phyra op het pad wilde blijven... Ze was niet van plan om naar de stad te gaan. Juist nu had ze een kleine glimlach op haar lippen. De sjaal die ze aan had hing los om haar hals, het shirt was dun en haar jas hing open. Haar strakke broek stak in haar hoge leren laarzen. Hoewel ze langzaam steeds meer doorweekt raakte, had ze het niet koud. Even vernauwde ze haar ogen, was dat een figuur in de verte? Een kleine zucht, terwijl ze haar jas dicht deed en de sjaal een deel van haar gezicht liet bedekken. Misschien had die persoon hulp nodig, met een haastige pas liep ze er dan ook op af. Langzaam bereidde ze zichzelf alvast voor op de schrik reactie die komen ging als hun blikken elkaar zouden kruisen. Zacht legde ze een hand op de schouder van de ander.
"Gaat het?" Vroeg ze vriendelijk, terwijl ze degene tegenover haar onderzocht.