Master in training

zo maa 04, 2018 12:50 am

TO PURSUE OUR IDEALS

no matter the cost

Het was nog steeds vreemd om deze kamer te betreden en Oropher niet op zijn vaste plek achter het grote bureau te zien. De afgelopen weken was deze kamer leeg geweest, aangezien zijn neef onmogelijk kon werken in de toestand die hij was. De ziekte die hem had getroffen, had hem volledig uitgeschakeld, misschien wel voorgoed. En nu moest hij hem vervangen. Hopelijk tijdelijk. Hopelijk kwam hij er terug bovenop, en kon hij zijn taken als Master terug op zich nemen. In tussentijd zou hij hem eren door hun plichten met zijn diepste loyaliteit te vervullen. Want in hun drie weken afwezigheid had de tijd niet stil gestaan. Vele elfen, vooral healers, waren naar Forlindon gekomen om hun kennis in te zetten en vreemde planten mee te brengen die misschien konden helpen. Maar tot nu toe was alles vergeefs.

Naast een oplossing zoeken, moesten er echter ook patrouilles uitgezonden worden. De wereld buiten Forlindon stond namelijk ook niet stil. Monsters drongen dorpen binnen en richtten ravages aan onder de bevolking. Criminele figuren probeerden hun machtsposities te verstevigen door mensen te ontvoeren, martelen of erger. Daar moesten ze iets aan doen. Arvindr liep rond het bureau heen en ging een beetje aarzelend op de sierlijke houten stoel zitten. Hij nam het stapel documenten die deze ochtend binnengebracht waren, met updates van overal in Fallen Skies. Voor hij echter kon beginnen lezen, werd er op de deur geklopt. ”Binnen”, Zei hij helder, zijn blik op de deur terwijl hij zich af vroeg wie hem zo vroeg op de ochtend nodig had.

&open voor een Brotherhood elf

ma maa 05, 2018 9:43 pm

No light, no light in your bright blue eyes

De laatste weken waren vreemd geweest. Oropher was ziek gevallen, iets wat hem verbaasde gezien de gezondheid van elfen normaal. Het baarde Daechir zorgen, en nog geen klein beetje. De ziekte van hun meester was een slecht voorteken. Niets goed zou hier uit komen. Wat er aan zat te komen wist hij niet, maar het was duidelijk genoeg dat het iets was. De onrust voor iets wat mogelijk komende was, was niet alleen bij hem te vinden maar ook bij andere inwoners van Forlindon. Het was duidelijk te merken wanneer hij de stad weer binnen was gekomen. De laatste dagen was hij op missie geweest, mainly de outskirts van de stad in het oog houden of er niets was wat er niet hoorde. Duidelijk niet het geval, anders was hij niet heelhuids terug gekomen. Zijn donkere ogen gleden over de vele bleke gezichten die hij passeerde. Enkele onder hen keken hem met enige dankbaarheid aan terwijl de meerderheid hem vuil aan keek, iets wat nog altijd niet veranderd was. Het zou hem niet verbazen als ze zouden denken dat hij hier om een of andere reden achter zat.

Voor even haalde hij diep adem, hij was nog niet in het bureau binnen geweest sinds hun leider gevallen was. De elf die zijn plaats had in genomen was niemand anders dan Arvindr, iemand die het in zijn ogen wel verdiende om tijdelijk plaats te nemen in de ruimte en de Brotherhood in goede banen te leiden. Met een lichte aarzeling had hij geklopt, om na de stem van de elf te horen naar binnen te wandelen. Een kleine glimlach verscheen op Daechir zijn gezicht bij het zien van de blonde elf in de grote stoel. Arvindr leek er bijna in te verdrinken, iets wat zeker niet slecht bedoeld was. Oropher was niet een van de meest tengere elven geweest. ‘Je vult die stoel goed op.’ Besloot hij luchtig te zeggen terwijl zijn donkere ogen naar de stapel papieren gleden. ‘Hoe gaat het met hem? En met jou?’

I never knew daylight could be so violent
For Mordred

Tom Keen ♥

di maa 06, 2018 4:44 pm

TO PURSUE OUR IDEALS

no matter the cost

Het eerste wat hij besloot te doen, was hun bondgenoten in Naverre een raaf sturen. Misschien had iemand daar al te maken gehad met de ziekte die Oropher had getroffen, en wisten ze hoe ze het moesten genezen. De elfen waren de afgelopen eeuwen zelden uit de jungle gekomen, dus hun weerstand op inheemse ziektes was groot. Maar de meer exotische aandoeningen, daar waren ze blijkbaar nog steeds vatbaar voor. Het gebeurde niet vaak dat ze ziek vielen, maar eenmaal ze het te pakken hadden, dan was het ook heel ernstig. Hoe graag hij ook zelf naar een oplossing wilde zoeken, hij had nu andere plichten. Oropher zou vast willen dat hij hun missie voort zette. Dat was het enige wat hij nu voor hem kon doen, en hij zou het met grote vastberadenheid doen. Hopelijk even goed als zijn neef zelf, zodat hij hem trots kon maken. Hij wilde namelijk niet dat de ander moest terugkeren naar een Brotherhood die een grote puinhoop was.

Echter voor hij aan zijn eerste brief kon beginnen, werd er op de deur geklopt. Tot zijn verrassing was het Daechir die met een kleine glimlach de kamer in kwam gelopen. Arvindr voelde de bekende rilling over zijn rug lopen bij het zien van zijn donkere haar en ogen. Het had iets griezeligs, iets waar hij geen vat op had. Al snel drukte hij die gedachtes echter weg. Hij kende de jongere elf nu al lang genoeg om te weten dat hij helemaal niet zo angstaanjagend was. Hij had, bij wijze van spreken dan, gewoon pech met zijn uiterlijk. ‘Je vult die stoel goed op.’ Grapte Dae, en hij grinnikte kort. ”Ik pas er denk ik twee keer in”, Zei hij met een grijnsje terug.

‘Hoe gaat het met hem? En met jou?’ Vroeg de ander toen. Een beetje afwezig speelde hij met de papieren in zijn handen, voor hij het stapeltje weer aan de kant legde. ”Stabiel, voor nu. Het lijkt er niet op dat hij ondragelijk veel pijn heeft, maar zijn toestand is zo surreëel. Ik heb nog nooit een elf zo gezien”, Zei hij, zijn schouders lichtjes op halend. ”Met mij is alles wel goed. Een beetje oncomfortabel wel maar dat gaat denk ik later weer over”, Gaf hij eerlijk toe. Hij wees op de stoelen aan de andere kant van het bureau. ”Was er nog iets waar ik je mee kon helpen?” Vroeg hij, zijn hoofd lichtjes schuin houdend in een nieuwsgierige houding.

ma maa 12, 2018 11:00 pm

No light, no light in your bright blue eyes

Ergens wilde de jonge elf niet storen, want hij wist ergens wel hoe druk het leven van Arvindr nu moest zijn. Of althans dat dacht hij toch. Maar Daechir kon zichzelf niet de baas, hij wilde weten hoe het was met Oropher, en hij moest ook gedebrieft worden en misschien een nieuwe opdracht krijgen als deze er al was. Dus was hij na te kloppen maar binnen gegaan. Hoe vaak hij ookal in het kantoor was geweest, voelde het nu toch anders aan. Misschien lag het aan de band die hij had met Arvindr, of nou ja band, hij kwam net iets beter overeen met hem dan met Oropher. Niet dat alles heel hartelijk verliep, maar toch al meer dan vroeger. Het bureau leek groter dan normaal, hoe vreemd het ook mocht klinken. Al was hun Master een imponerende elf die veel gezag uitstraalde, iets wat de tijdelijke vervanger ook had maar net iets minder. Al sprak hij die woorden niet uit. Daarvoor was hij hier ook niet.

‘Twee keer maar? Ik zou toch denken iets meer.’ Ging Daechir met enige vrolijkheid in zijn stem verder terwijl zijn blik kort naar de brieven schoot. Papierwerk, en niet zo’n beetje ook. Iets wat van groot belang was, en hij hield de andere elf duidelijk van zijn werk. Dus misschien moest hij zijn humoristische kant maar voor zich houden. ‘Sorry dat ik je kom storen trouwens.’ Niet dat hij daar nu nog heel veel aan kon veranderen, maar goed dan had hij toch al iets van excuses gegeven voor dat tegen hem zou worden gebruikt door wist hij veel wie.

Hoewel de woorden misschien enige rust in het hoofd van Dae moesten brengen was dat niet het geval, eerder het tegenover gestelde. Het was inderdaad waar, nog nooit was een elf zo ziek geweest als Oropher. Zelfs niet in Falkreath voor zover hij daar weet van had. ‘Nog steeds geen nieuws van wat het mogelijk zou kunnen zijn, of hoe het kan worden verholpen?’ Beide elven kenden het antwoord. De vraag was er echter sneller uit dan gepland. Begrijpend knikte hij toen Arvindr zijn eigen toestand aankaartte, niet geheel onlogisch dat hij zich zo voelde. Daechir nam plaats op een van de stoelen terwijl hij kort zijn blik naar het raam richtte. ‘Er is niets ongebruikelijks op te merken aan de rand van de stad, dus blijf ik daar alles in het oog houden of kan je me ergens anders beter gebruiken?’

I never knew daylight could be so violent
For Mordred

Tom Keen ♥

za maa 17, 2018 4:15 pm

TO PURSUE OUR IDEALS

no matter the cost

Het bleef een opgave om zijn angst voor de ander te onderdrukken. Hij liet het bijna nooit doorschijnen, zeker niet als hij in dezelfde ruimte was. Maar soms kon de jongere elf hem echt de stuipen op het lijf jagen. Het was dat hij er nu al meer aan gewend was geraakt. Zijn aanwezigheid was geen uitzondering meer in Forlindon. Hij was er altijd, ergens. Meestal een beetje uit het zicht, al vermoedde Arvindr dat hij dat deed om zichzelf uit de problemen te houden. Want sommige Brotherhood elfen waren iets minder tolerant ten opzichte van Daechir. Hij was dan ook de enige in Forlindon met een duidelijke gemengde bloedlijn, iets wat bij de meer radicale leden niet door de beugel kon.

‘Twee keer maar? Ik zou toch denken iets meer.’ Grapte de ander, en hij trok zijn mondhoeken op in een kleine geamuseerde glimlach. ‘Sorry dat ik je kom storen trouwens.’ Vervolgde hij. De Master haalde lichtjes zijn schouders op. ”Een van mijn taken is mijn broeders ontvangen en hun vragen beantwoorden. Dus op zich ben ik nu ook aan het werk”, Reageerde hij rustig. Daechir hoefde zich niet te verontschuldigen. Hij verwachtte eerlijk gezegd nog wel meer elfen de komende dagen, zeker nadat het bekend was geworden dat hij Oropher’s positie had overgenomen. Hij vreesde ergens ook voor protest van sommigen, die hem misschien niet geschikt zouden vinden. Al bij al was zijn Tonalli een Jawiën, en geen Tso’ok. En dat was ongebruikelijk voor een Master.

‘Nog steeds geen nieuws van wat het mogelijk zou kunnen zijn, of hoe het kan worden verholpen?’ Klonk de volgende vraag, en Arvindr schudde met spijt in het hart zijn hoofd. ”Ik denk niet dat het iets is dat wij kunnen oplossen. Vandaar dat ik onze contacten een raaf ga sturen”, Zei hij, knikkend naar de stapel nog onbeschreven vellen papier. ‘Er is niets ongebruikelijks op te merken aan de rand van de stad, dus blijf ik daar alles in het oog houden of kan je me ergens anders beter gebruiken?’ Meldde Daechir, nadat hij was gaan zitten. Hij knikte even en dacht een moment na. ”Ik denk dat het risico op een aanval van buitenaf weer kleiner is nu the Brotherhood weer een Master heeft”, Zei hij, zijn gedachten delend met Daechir. ”Ik heb een aantal rapporten van een wendigo in de buurt van Lake Tiwanaku. Ik ben van plan er binnenkort zelf heen te gaan. Je zou me kunnen vergezellen”, Stelde hij voor. Sowieso had hij nieuwe back-up nodig, nu hij niet meer met Oropher mee kon.

zo maa 18, 2018 3:28 pm

No light, no light in your bright blue eyes

Zijn grap werd goed ontvangen door de Master. Iets wat vroeger nooit gebeurd zou zijn maar goed, hij moest stoppen met die twee te vergelijken want het was onbegonnen werk. Arvindr nam zijn verontschuldiging niet echt ter harte, in plaats daarvan kwam de man met een uitleg dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen. Een knikje volstond om aan te tonen dat hij de boodschap had ontvangen. Maar het was nu eenmaal in de Brotherhood was hij het gewend om zich te verontschuldigen voor alles, voornamelijk voor zijn bestaan, maar het was nu al zo vaak gebeurd dat hij zijn verontschuldigingen moest aanbieden dat het een automatisme geworden was. Hoewel je dat ook kon zien als een teken van zwakte, zag Daechir het ergens vaag als een teken van respect naar zijn broeders toe. Niet dat hij van vele van die broeders datzelfde respect kreeg maar dat liet hem tegenwoordig meer koud. Hoe stom het ook mocht klinken sinds Oropher ziek was geworden, had hij toch met enkele elfen zijn band weten te versterken juist omdat hij zo toegewijd was aan het vinden van een mogelijke oplossing hiervoor. ‘Er zijn belangrijkere zaken die waarschijnlijk wel opgelost moeten worden.’

Het frustreerde hem uitermate dat niemand iets kon vinden. Maar wat hem het meeste frustreerde was het toekomstbeeld van Oropher nog niet bekend was. Daechir had al meerdere malen geprobeerd, maar elke keer hij het probeerde bleef het letterlijk zwart voor zijn ogen. Hij kreeg geen duidelijkheid over deze hele zaak. ‘Iemand moet iets weten, zaken als dit gebeuren niet zo maar. Maar zelfs met mijn magie zie ik niets goed in de nabije toekomst, niet voor de Master.’ Ergens weerklonk er verslagenheid in zijn stem.

Uiteindelijk had hij plaatsgenomen en had hij zijn briefing doorgegeven, om nu hopelijk een andere opdracht te krijgen. Arvindr had ergens gelijk, maar ergens ook weer niet. ‘Of die aanvallen worden opgevoerd omdat ze weten dat er een nieuwe Master is. Die kans zit er ook in, er zijn genoeg wezens die je misschien niet in staat achtten om de Brotherhood hetzelfde te leiden zoals Oropher.’ Iemand waar hij niet toebehoorde. Nee, Arvindr was geen Oropher maar hij had genoeg vertrouwen in de elf, zou hem beschermen met zijn leven als het ndoig was. Maar er waren genoeg duistere ondernemingen die hem als zwak bestempelde, toch als hij de geruchten mocht geloven. Een missie over een wendigo kwam ter spraken. Licht verbaasd trok Daechir een wenkbrauw op. Had hij dit nu juist gehoord? ‘Ik?’ Er waren genoeg andere elfen die deze eer meer verdiende dan hem. ‘Het is een grote eer en ik ga graag met je mee, alleen vrees ik dat die beslissing niet in goede aarde gaat vallen.’ Beide wisten ze goed genoeg de reden waarom.

I never knew daylight could be so violent
For Mordred

Tom Keen ♥

zo apr 01, 2018 9:12 pm

TO PURSUE OUR IDEALS

no matter the cost

De reden dat ze uiteindelijk een nieuwe Master hadden benoemd, was om de dreigingen van buitenaf zo minimaal mogelijk te maken. Een Brotherhood zonder Master was een makkelijke prooi. Nu lag hun stad wel diep genoeg in de jungle om dat nieuws stil te houden, maar dat konden ze niet voor altijd. Op een dag zou de informatie dat Oropher uitgeschakeld was door een ziekte, vast de oren van bepaalde mensen bereiken. Mensen die slechte bedoelingen zouden hebben. Forlindon lag in de boomtoppen, was praktisch onvindbaar, maar ze konden simpelweg het risico niet nemen dat iemand hen zou proberen uit te komen roeien. Nu hij benoemd was met die titel, de rang had overgenomen, was het minder waarschijnlijk dat er een echt georganiseerde aanval tegen hun elfenstad zou komen.

Maar de keuze was een beetje onorthodox. En er waren genoeg elfen die het misschien niet met die keuze eens zouden zijn. Die vast hielden aan de traditie dat een Master een Tso’ok hoorde te zijn. Dus was hij blij dat het Daechir was die zijn kantoor binnen gelopen was. Want het was nu eenmaal zo dat de ander nooit zijn positie in twijfel zou durven trekken, te bang voor repercussies van andere elfen. Dan zouden ze een reden hebben hem buiten te schoppen. Arvindr profiteerde hier onrechtstreeks van. Zelf zou hij nooit het besluit nemen hem weg te sturen. Want hoewel hij een vreemde verschijning was hier in Forlindon, was het ook zijn thuis. Hij had er recht op, en zolang hij wilde blijven, zou de blonde elf hem niet tegenhouden. Meer nog, misschien kon hij van pas komen. Hij wilde eigenlijk zelf al naar zijn seithr magic vragen, maar de ander was hem voor.

‘Iemand moet iets weten, zaken als dit gebeuren niet zo maar. Maar zelfs met mijn magie zie ik niets goed in de nabije toekomst, niet voor de Master.’ Vertelde hij. Dit maakte hem nog meer bezorgd. ”Ik begon al een tijdje geleden te vermoeden dat er misschien meer aan de hand is dan gewoon een natuurlijke ziekte”, Deelde hij met Daechir. Zelf was hij extreem goed in plantenkunde, net zoals zijn moeder, maar hij kende geen een giftige plant die de symptomen kon veroorzaken die Oropher had. Hoe dan ook, ze konden nu enkel maar verder zoeken. En in tussentijd moest hij hun Brotherhood draaiende houden. Vandaar zijn vraag aan de ander. Die was, zoals verwacht, licht verrast door de vraag. ‘Ik?’ Herhaalde hij, een tikje ongelovig. ‘Het is een grote eer en ik ga graag met je mee, alleen vrees ik dat die beslissing niet in goede aarde gaat vallen.’ Vervolgde hij. Arvindr glimlachte gelaten. ”Het is niet omdat ik zachtaardiger ben dan Oropher dat ik zomaar mijn leiderschap ga laten betwisten”, Zei hij simpelweg. ”Als er kritiek komt, dan zal ik luisteren en naar behoren handelen”, Vervolgde hij. Als er echt ruzie van kwam, dan wist hij uit ervaring hoe effectief een verbanning kon zijn voor de terugkeer van de vrede in Forlindon..

do apr 05, 2018 10:33 pm

No light, no light in your bright blue eyes

Er waren verscheidene zaken die de jonge elf dwars zaten, natuurlijk de gezondheid van Oropher voorop. Maar evengoed de gezondheid van Arvindr zelf, master worden was niet zo maar iets. Het zou iets zijn wat veel van de andere elf vergde, maar hij stond ook in de schijnwerpers voor een mogelijke dreiging van buiten af. De kans was klein dat deze ging gebeuren maar ze bleef er natuurlijk altijd wel inzitten. En nee, het was niet dat de blonde elf zich niet kon verweren, sterker nog qua krijgers abillities was hij verder vooruit op hemzelf. Al bleef dit bepaalde probleem toch iets waarnaar hij ging uitkijken als hij zijn gave nog eens gebruikte. Maar hij moest er maar meer in geloven dat Forlindon voor buitenstaanders zo goed als onbereikbaar was, al kwam het dan wel weer bij hem op dat ze bijna ontdekt waren geweest door een vampier. Allemaal zaken die speelde in zijn hoofd, die hem leidde tot de gedachten die hij dagelijks had.

Het was niet zijn bedoeling om de andere meer onrust aan te jagen met zijn woorden, maar eerlijkheid werd op dit soort momenten op prijs gesteld. Kort knikte hij. Woorden die hij alleen maar kon bijstaan. Dit was een van de vermoedens waarvan hij eigenlijk niet de bevestiging wilde geven, ook al had hij dit zo net gedaan. Een zucht schoof over zijn lippen. Als Oropher niet beter werd, dan zij het zo. Al wenste het hem toe dat hij in leven zou blijven, maar dat lag zeker niet in zijn macht. Nog in die van Arvindr, of van enig andere elf die in de stad aanwezig was. Er was nog een andere mogelijkheid, een persoon aan wie ze het mogelijk konden vragen, maar hij zou gek worden verklaard als die naam nog maar over zijn lippen rolde.

De vraag of hij mee wilde gaan kwam als een gehele verassing. Het leek hem niet de beste zet om net hem mee te vragen. Er waren genoeg woorden die over de tongen van andere elfen rolden over Daechir. Maar hij was zeker wel blij dat Arvindr het overwoog, dat hij nu roet in zijn misschien wel volgende missie aan het gooien kon gezien worden als een domme actie maar het was zijn plicht om er vanop de hoogte te stellen. Zijn mondhoek trok lichtjes omhoog bij het horen van het gelach van de master. ‘Point taken.’ Sprak hij voor het eerst sinds tijden met een kleine glimlach op zijn gelaat. ‘Het was mijn plicht om u er toch van op de hoogte te stellen.’ Kort richtte hij zijn donkere ogen op het raam in het kantoor, buiten begon de zon wat feller te schijnen. Een teken dat het tijd begon te worden dat hij de andere elf verder liet doen met zijn werk. ‘Ik kijk uit naar de missie, maar misschien is het beter als ik je nu verder laat werken. Die brieven gaan zichzelf niet schrijven.’

I never knew daylight could be so violent
For Arvindr

Tom Keen ♥

vr apr 13, 2018 4:39 pm

TO PURSUE OUR IDEALS

no matter the cost

De twijfels van de jongere elf waren begrijpelijk, maar Arvindr zag het niet echt als een onmogelijk op te lossen probleem. Daechir had al bewezen dat hij loyaal was aan the Brotherhood, en hoewel hij het lastig zou vinden om zijn leven in de ander zijn handen te leggen, was dat iets waar hij als Master gewoon langs moest denken. Hij moest iedereen kunnen vertrouwen, en dat was bij deze elf niet anders. Ze waren al een relatief kleine community en hij wilde niet de oorzaak zijn dat alles in zou storten. Er rustte een zware last op zijn schouders, maar hij moest het goeie voorbeeld geven. Als ze deze missie tot een goed einde zouden brengen, zouden sommige anderen die nog twijfelden misschien inzien dat ze gewoon hun mening over Daechir moesten bijsturen. En dat kon op lange termijn alleen maar positief zijn.

‘Het was mijn plicht om u er toch van op de hoogte te stellen.’ Reageerde de ander nog op zijn woorden. Arvindr knikte begrijpend. ”Ik stuur je later nog een briefing voor de missie. In tussentijd kun je gewoon verder met wat je aan het doen was, of als je je wilt voorbereiden en trainen, mag dat gerust ook”, Vertelde hij, waarbij hij een mentale notitie maakte dat hij binnenkort maar eens op papier moest zetten wat er precies gaande was. Naast Daechir wilde hij namelijk nog iemand meenemen. Het ging hier wel over een Wendigo, en die waren niet te onderschatten. ‘Ik kijk uit naar de missie, maar misschien is het beter als ik je nu verder laat werken. Die brieven gaan zichzelf niet schrijven.’ Zei de ander. Hij lachte zachtjes. ”Helaas niet nee. Dank je, Daechir. Je hoort nog van me”, Zei hij, het gesprek daarbij afsluitend zodat hij inderdaad verder kon met zijn nieuwe plichten.

Master in training