[Date] Vampire Sunrise

AND ALL THE DEVILS ARE HERE

Er was altijd wel een manier voor een vampier om zich te vermaken. Tenslotte had je altijd met die ontzettende honger te maken die door je aderen heen raasde. Vampiers die op dierenbloed probeerden te leven, begreep Lestat maar niet. Datzelfde gold voor die vampiers die zochten naar een geneesmiddel, die het vampirisme als een ziekte, een vloek, zagen. Ook al was het worden van een vampier tegen zijn wil in gebeurt, had hij geen keuze of zeggenschap gehad, was hij ‘tevreden’ met wat hij nu was. Hij kon zich dan ook nauwelijks nog anders voorstellen.
Dan veranderde er ook veel wanneer je een vampier werd en was het moeilijk om bij je ‘ware ik’ te blijven, want je ‘ware ik’ veranderde net zo hard. Uiteindelijk wist je gewoon niet meer wie je ‘ware ik’ was. Datzelfde had Lestat moeten doorstaan en hij heeft geprobeerd om zo menselijk mogelijk te blijven. Dit was achter fout gegaan toen hij zijn liefde, Nicolas, om het leven had gebracht. Eerst was hij in een diepe depressie beland en geleefd om dierenbloed, maar toen die arme dame op zijn pad was beland en hij zijn honger niet meer in bedwang had kunnen houden, was hij helemaal ongecontroleerd gaan moorden. Lestat had tenslotte nooit een leraar gehad wat betrof het leven als een vampier. En lang heeft hij met de vraag gezeten wat het inhield om vampier te zijn, dit had hij allemaal zelf mogen ontdekken en dat was de reden dat hij nu was wie hij was.

Hij schreef zijn naam op het briefje om deel te nemen aan die zogenoemde ‘dates’ en het was totaal niet zijn intentie om zijn ‘grote liefde’ te ontmoeten. Zijn grote liefde was namelijk al geweest, Nicolas al zat dit hem al jaren, maar dan ook jaren, niet meer dwars. Dat was zeker een voordeel van het zijn van een vampier, want je kon je gevoel gewoon… uit zetten. Al was gevoel wel een probleem wanneer het uitzetten niet lukte, maar daar had Lestat op dit moment geen last van.
Lestat stond in zijn formidabele inloopkast, voor het rek met al zijn pakken. Hij zocht een zwarte pak uit, één die netjes, strak, maar ook duister en mysterieus was. Deze trok hij aan en hij bond zijn halflange, blonde, golvende haren in een strakke staart. Hij trok zijn lippen op tot een grijns en verliet vervolgens tevreden zijn landhuis. Hij stapte op zijn paard. Een mooie, bijna witte/licht grijze merrie met zilveren manen.

Aangekomen bij het restaurant zette hij het dier op stal. Hij streek zijn pak strak, zorgde ervoor dat er geen vlekjes op te zien waren en stapte vervolgens het restaurant uit. Zoals gewoonlijk zag hij er buitengewoon uit. Je kon zien dat de mensen die hem zagen niet wisten wat ze moesten vinden, denken, voelen. Positief? Negatief? Hij zag er goed uit, dat was een ding dat zeker was. Een man kwam op hem afgelopen, leek een soort onderbuikgevoel te ervaren, maar vroeg vervolgens naar zijn naam. Zijn date was er al. Lestat bedankte hem en gaf hem een kort buiginkje, waarna hij naar hun tafeltje toe liep, die zich ergens achter in het restaurant bevond. Zodra de vrouw in beeld kwam kreeg hij zelf een soort rilling door zijn ruggengraat heen. Als vampier was het niet moeilijk, tenzij je het nooit eerder had ervaren, om een andere vampier te spotten. Toch liet hij niks blijken, al voelde hij zeker een soort frustrerende teleurstelling, omdat hij had gehoopt op een maaltijd. Toch bracht dit ook een zekere interesse, Lestat had namelijk niet vaak te maken met andere vampieren, hij ontweek ze liever. Daarvoor hoefde hij alleen maar terug te denken aan die Achilles. “Mi’lady,” sprak hij elegant, stak zijn hand uit om de hand van de dame aan te nemen, om vervolgens een buiging te maken en een kus op de hand van haar te plaatsen. “Lestat Kazimir is de naam,” stelde hij zichzelf vervolgens voor.

AND ALL THE DEVILS ARE HERE