De hele weg was Kaz stil geweest. Hij leek voornamelijk voor zich uit te kijken en ze dankte de Goden voor zijn slechte been, aangezien ze anders waarschijnlijk achter hem aan had moeten rennen. Nu kon ze in ieder geval nog redelijk rustig doorstappen. Zijn stilte deed haar ook nadenken en ze beet op haar lip. Misschien moest ze zich gewoon omdraaien en weglopen. Waren ze er allemaal ook vanaf ook.

‘Where you wanna go?’ Te laat. Allison keek de jongen even vanonder haar wimpers aan, maar keek al gauw weer recht vooruit. “Show me some good food,” kwam er per direct uit. Ze hadden nog niets op en na deze wandeling kon ze al helemaal een ontbijt gebruiken. En wat te drinken was ook welkom. Haar hoofd deed zeer en de alcohol voelde alsof het haar compleet had uitgedroogd.

Allison tikte op haar lip. Het was nog niet al te laat dus misschien was het daarom wel zo rustig…? Een frons trok over haar gelaat en ze keek Kaz even aan, maar trok al gauw haar wenkbrauwen weer op en trok haar mondhoeken omhoog in een glimlach, naar voren stappend. “Let’s see what it’s all about then!” bracht ze uit,de deuren openend. Haar blik gleed even rond en ze moest lichtelijk moeite doen om optimistisch te blijven. Misschien was het eten wel goed. Misschien wel. Niet alles hoefde minstens vier sterren voor z’n naam te hebben om eetbaar voer te hebben, right? Ze zou dit overleven.

Ze was schijnbaar niet zo goed in haar twijfels verbergen als ze had gehoopt, gezien zijn gepikeerde opmerking. Allison schudde snel haar hoofd en keek hem aan, een lichte glimlach over haar lippen. “It’s fine, Kaz. Really.” Ze keek even bedenkelijk weg. “It just means that I’ll get to take you out soon!” De glimlach veranderde in een grijns van oor tot oor. Alleen de gedachte al aan Kaz meenemen naar het duurste, meest luxe restaurant wat ze had gevonden in Rhoynar… Oh boi dat zou een leuke avond worden. Voor haar in ieder geval. Voor nu moest ze even kijken wat het idee was en hoe het eraan toe ging in een restaurant als deze. Kozen ze een plek uit en kwam er iemand naar hen toe of moesten ze zelfs, gasp, zelf gaan bestellen?

Allison wilde net een tafel opzoeken, toen haar opviel dat Kaz… in gesprek was geraakt. In eerste instantie trok een lichte glimlach over haar gezicht, hoopvol. Hij heeft vrienden, dacht ze. Wat een verrassing! Maar, helaas. Het geschreeuw van de man maakte duidelijk dat Kaz iets van hem gestolen had en dat hij dus geen vriend was. Jammer weer. Allison zuchtte een keer en wandelde naar Kaz en de man toe, om een lichte glimlach op haar gezicht te zetten. “Can you tone it down a bit?” vroeg ze liefjes aan de man, voor haar blik op Kaz viel. Ja, eh… Het was niet zo dat ze kon ontkennen dat hij een dief was. Haar hand gleed naar haar broekzak. Zou ze haar tweede syringe op de man moeten gebruiken? Maar dat zou weer zo’n ophef hier creëren en ze wilde ook niet dat er weer rondgeroepen werd dat ze een heks was. Qua persoonlijkheid misschien, maar verder was ze gewoon een Alchemist hoor…

De man keerde zich naar Allison, wie haar hoofd een tikkeltje schuin hield en de man met geheven wenkbrauwen aankeek toen hij vroeg of ze ook filthy scum was. Nou, nou. Dat was nou ook niet echt aardig om te zeggen. Het leek erop dat Kaz het met haar eens was en de wandelstok eindigde op het hoofd van de man en een bloedspetter raakte het gezicht van de blondine, die met grote ogen stond te kijken. Bloed schrok haar niet af. Bloed op haar kleding daarentegen… Ze keek dan ook naar beneden en toen er enkele druppels op haar witte top zaten, keek ze Kaz met een boze blik aan. Maar, voor ze de kans kreeg om over haar shirt te klagen, werd haar hand beetgepakt en werd ze meegesleurd. Maar… Maar! Ze had honger!

Eenmaal buiten aangekomen trok ze haar hand los en hield ze haar shirt met beide handen beet. “Look!” riep ze, duidelijk van haar stuk gebracht van de drie kleine druppels op haar shirt. Dat ging ze er nooit meer uit krijgen! En het was zo’n leuk shirt… “Where do we go now?” vroeg ze vervolgens beteuterd. Ze had zich net over haar pijn heen gezet en was klaar om armoe voer te eten!

“It was expensive?” bracht de blondine uit, haar blik gevuld met ongeloof. Hoe kon Kaz nou niet begrijpen dat dat belangrijk was? Weet je hoe ver ze reisde om de perfecte kleding te vinden? Een diepe, dramatische zucht klonk, terwijl ze erover nadacht haar shirt uit te trekken. Ze kon er ook niet met een vies shirt bij lopen. Dan nog liever zonder. Ze raakte echter afgeleid toen Kaz zei dat ze gearresteerd zouden worden. “Maybe we should get going then,” merkte ze op, voor ze de deur achter zich hoorde openen.

En, ja hoor. Diezelfde man, zijn hoofd over zijn wond houdend, kwam met een mes naar buiten zetten. Geen scherp mes: gewoon ééntje waarme je at. Veel zou het dus niet uithalen, maar Allison was niet van plan erachter te komen hoe scherp het was. Met een simpele beweging zette ze haar voet voor die van de man, waardoor deze voorover viel in zijn weg naar Kaz toe, voor ze de naald uit haar broekzak viste en deze bij de man in zijn nek leegspoot. Het duurde maar enkele tellen voor hij in slaap viel en Allison met een grijnsje naar Kaz keek. “Let’s go?” Nu was haar reserve dosis er wel vandoor en moest ze weer nieuw maken… Verdomme.

“No!” bracht Allison uit vol ongeloof toen Kaz vroeg of ze altijd naalden bij zich had. Tuurlijk niet! Waarom zou hij dat denken, dat zou achterlijk zijn! “But I had this one for you,” merkte ze op. Ze had alleen verwacht dat het middel iets minder sterk was, anders had ze het wel gebruikt toen ze hem met zijn eigen stok had geslagen. “I thought it would only calm down but I guess I was wrong.” Wel, dat gebeurde wel eens. Ze vroeg zich af of de man nog wakker zou worden als ze het verkeerd had… Oh boy. “Maybe we should really get the fuck out of here.” Voordat ze nog aangezien werden voor moord ook. Hij zou toch wel wakker worden? Heus wel.