Waarom was Kaz nou verbaasd? Ze had hem gisteravond pas beloofd dat ze hem de volgende keer zou waarschuwen, daarvoor was dit het plan nog niet geweest. En zelfs toen had ze beloofd het te proberen. Niet dat het nooit meer kon voorvallen dat ze het gewoon zou doen. Ze hief haar schouders dan ook. “You’re summoning fucking demons. Excuse me for having a backup plan,” merkte ze op. “I didn’t know if the first was going to work as well as I hoped,” ging ze door. Ze keek ongeduldig om toen ze zag dat er iemand uit de deur wilde komen. “Can we go now?”

“Just come with me,” sprak ze toen hij zei dat hij geen idee had waar hij heen zou moeten. Ze had hier vlak in de buurt een plek gehuurd waar ze nu al enkele weken overnachtte, aangezien het geen doen was om dagelijks van Falkreath naar Rhoynar te reizen. Ze had geen teleportatie ter beschikking, helaas. Was het maar zo’n feest. Ze had nog steeds honger, maar daar moesten ze iets later maar wat aan doen. Voor nu had ze zijn hand gepakt en zich door een steeg gewerkt, om zo’n twee straten flink door te stappen voor ze in een wat beter uitziende straat uit kwam en ze om zich heen keek, de juiste deur zoekend en deze openend. “After you,” merkte ze op.

“I live in Falkreath,” sprak de blondine, de deur achter zich sluitend. Het was duidelijk niet zoals haar eigen huis. De meubels waren minder modern en het was allemaal wat… bruin. Veel hout. Het was niet slecht, maar zeker niet haar stijl. Het meest opvallende zouden wel de boeken zijn die opgestapeld naast de bank te vinden waren, maar ook verspreid over de koffietafel en over de bank zelf. “I’m sorry for the mess,” verzuchtte ze dan ook al snel. “Haven’t had much time yet and I couldn’t ask anyone as I’d be afraid to lose anything,” ging ze door. Deze boeken waren uiterst belangrijk. De meesten hielden informatie over magie of alchemie.

“Knowledge doesn’t come magically,” sprak Allison. Ze had hem het boek open zien slaan en had eigenlijk liever gehad dat hij dit niet deed, maar ze wilde er niets tegen doen. Ze wilde hem ook niet verbieden in de boeken te kijken. Maar zijn duidelijke humeur wisseling deed haar fronsen, maakte haar ongemakkelijk. Ze wandelde dan ook de keuken in, pakte twee glazen en een fles van het eerste wat ze kon vinden, voor ze het op de tafel neer zette en hier zelf op plaats nam, haar blik op Kaz gericht. Ze wist niet wat ze verder moest zeggen, dus hoopte ze dat hij z’n mond open zou trekken over wat hem dwars zat.

“It’s water. You should drink,” verzuchtte Allison toen ze de woorden van de man hoorde. Als hij dacht dat ze alcohol in huis had, had hij het goed mis gehad. Ze had… Water. Wijn, misschien, ergens, maar niet veel. Er was een reden waarom zij één glas op had tegen de tijd dat hij al aan zijn vierde zat. “Please, Kaz. What is it?” Allison legde haar handen op haar knieën en richtte haar blik hierop, haar gezicht naar beneden gericht. Wat had hij dan verwacht? Dat ze gewoon willekeurig wat was gaan doen? Dat ze hem had aangesproken zonder eerst te bedenken wat de mogelijkheden waren? Ze leefden niet in een sprookje.

“My parents were friends with yours,” sprak Allison, haar stem kalm. “When it happened, they told me about their monstrous son, about how they had always known it would happen.” Ze hief haar schouders een keer. “I couldn’t care less about the person behind it, but the magic was interesting and one of the strongest I had heard of. After all, it’s a forbidden magic. Why?” Ze knikte richting de boeken. “They’re about Summoning. Necromancy. Bloodbending. Not about you, Kaz. About magic.” Had ze een sterker persoon gevonden met de kracht om te Summonen, dan was ze daarheen gegaan. Maar, zijn verhaal was nog altijd de krachtigste die haar oren bereikt had. Zo simpel was het.

Allison stond op toen ze zijn woorden hoorde, even zuchtend. “Come on, Kaz,” zei ze hoofdschuddend. “You’re not a monster, not even close to it.” Nee, als er iemand hier een monster was, dan was het een zekere blondine. Ze beet even kort op haar lip, nadenkend over de woorden die ze spreken moest. “I want to help you. Even if you decide to never use it again once you gain control of it,” ging ze door. “Please Kaz,” sprak ze, naar hem toe stappend en zijn hand beet pakkend in haar beide handen, hopend tot hem door te dringen. “You weren’t a monster then and you aren’t now.”  

Toen hij zijn hoofd liet hangen, fronste Allison, niet goed wetende wat ze zeggen moest. Ze was hier niet goed in. Ze was niet goed in… een goed persoon zijn. Het was makkelijker om te vechten, om haar taken te volbrengen. Maar, ze wilde geen gevecht aangaan met Kaz. Alles wat ze wilde was dat hij zich over zichzelf heen zou zetten. “It was an accident. A little boy with magics you never chose for,” sprak ze, zacht in zijn hand knijpend. “If you were a monster, you would’ve abused this power rather than avoiding to use them,” ging ze door. Nee, als hij een monster was, was hij geweest zoals zij. Dan had hij ze willen gebruiken. En, dat leek niet iets te zijn wat hij echt wilde.