Kaz liet haar hand los en Allison fronste even. ‘How about a drink then,’ was alles wat hij zei en de blondine zuchtte even, ging met een hand door haar lange haren. Ze stapte richting de glazen en hield hem één voor, gevuld met water. “Why can’t you forgive yourself?” vroeg ze, voorzichtig op haar lip bijtend. Hij kon er niets aan doen. Het was stom. Waarom kon hij het niet gewoon vergeten? Waarom bleven mensen problemen maken van dingen waar niets meer aan te veranderen was? Het maakte de dingen waar je wél iets aan kon doen niet beter. Een lichte, bedenkelijke frons bleef dan ook op haar gezicht staan, terwijl haar blik even op een boek viel. Was er maar een handleiding voor Kaz.

Allison begreep ook wel dat je zoveel doden niet van je af kon schudden, maar het had toch geen zin om er zielig over te doen? Een echt goed persoon had een verschil in de wereld willen maken, had geprobeerd meer goed te doen in zijn leven dan hij kwaad had gedaan. Kaz? Kaz die probeerde weg te rennen van zijn problemen. En, dat wilde zij niet. Egoïstisch als ze was, wilde ze dat hij zijn problemen liet vallen, zodat zij van hem op aan zou kunnen. Ze had zelf altijd een doel gehad, werkte al zo lang als ze zich herinneren kon weer voor Giovanni. Als ze ermee zou stoppen, zou dat haar einde betekenen. Eén van de redenen dat ze beter weg had kunnen lopen de afgelopen nacht, of zelfs deze ochtend. Zelfs nu had ze die kans nog.

“They’re still there. If you truly wish, I could see if there is anything to be found about… getting rid of a magic. Completely,” offerde de jonge vrouw, haar schouders heffend. “But I doubt there is and if there’s not, all you can do is trying to make sure you won’t do it again. Isn’t that why we started this?” Ze wees naar de boeken achter zich. Dat was waarom hij erin mee had gestemd.

“I’m sure that if there is a way,” begon ze, de nadruk duidelijk leggend op dat ene woordje. “It would involve alchemy, so I could try.” Zou ze er blij mee zijn? Nee. Ze haatte het idee. Het was waarom ze überhaupt ooit naar Kaz toe was gestapt. Zijn magie was krachtig, zo krachtig dat het verboden was. En hij wilde er vanaf. Het deed haar pijn. De mogelijkheden mogelijk aan zich voorbij zien vliegend. “But then I need you to participate for as long as I can’t.” Ze zou haar belofte houden en haar onderzoek doen, maar dat was niet iets wat binnen een dagje gedaan was. Al de research ging immers via mens en boek. Hoe vond je zomaar een boek in een wereld zo groot als deze? Juist ja. Dat duurde even. Vandaar dat de boeken hier zo waardevol voor haar waren. “Because if it’s not possible, the best you can do is control it.” And help me with those magicks. Oh, hoe ze wenste dat ze zijn magie kon overnemen. Dan waren ze allebei tevreden. Maar, nee. Helaas.

“Are you saying you’re perfectly honest?” Allison keek omhoog naar de jongen, een lichte frons op haar gelaat. Ze ging er vanuit dat iedereen loog. Niemand was perfect en iedereen had wel iets te verbergen. Als zij alles op tafel zou gooien, zou Kaz dat dan ook doen? Alles wat ze tot nu toe wist… Nee. Ze geloofde niet dat hij geen geheimen hield. Maar, als hij die belofte kon maken… wie was zij dan om nee te zeggen? Ze beet even op haar lip, zich langzaam aan afvragend wat het kon zijn. Deze jongen had een handleiding nodig, was er één met een achtergrond. Wie weet wat er nog meer schuil ging. Misschien had hij ook wel een kelder vol geheimen.

“Okay,” sprak Allison. “Then I will try my best.” Ze zou zo eerlijk zijn als het kon. Ze zou geen naald proberen in zijn nek te steken zonder het hem van tevoren te vertellen en ze zou proberen hem in haar gedachtegang mee te nemen als het hem aanging. Bepaalde Syndicate-gerelateerde dingen, echter, zouden nog altijd buiten hem om gaan. Maar, dit zou niet relevant moeten zijn. Dit had niets met hem, of hen, te maken. Dit was anders.

Allison rekte zich uit en zette een lichte glimlach op haar gezicht. “How about I get cleaned up and we go out for some food, then? We didn’t get the chance as you’re apparently not as good a thief as I thought you were,” stelde ze voor, het laatste met een glimlach om duidelijk te maken dat het niet helemaal serieus bedoeld was. Nee, ze twijfelde niet aan zijn capaciteiten. Iedereen werd wel eens herkend.

Ah. Hij leek in te stemmen. Goed, want nu zou de keuze aan haar zijn! Haar mond begon al te wateren bij het idee aan dat echte goede eten… Een malse biefstuk of… Zoveel keuze, zoveel keuze. Met een grijnsje draaide ze zich van de jongen weg, om haar shirt per direct uit te trekken terwijl ze richting de gang liep, om deze onderweg in de prullenbak te gooien. Met die bloedvlekken zou ze die nooit meer aan doen.

Boven had de blondine zich uitgeleefd en het had dus iets langer geduurd dan de bedoeling was. Ze had zich uit haar broek gehesen en had een wit jurkje aangedaan met vrij hoge hakken eronder, waardoor ze zich naast Kaz iets minder kort zou voelen. Haar haar had ze weinig aan gedaan, behalve het feit dat het nu in een grote vlecht over haar schouder hing. Ook de make-up was vrij simpel, voor haar doen tenminste, maar de blondine was allang blij er weer bij te lopen zoals ze zelf wilde: in ieder geval goed genoeg om eruit te zien alsof ze geen gillende koppijn had.

Met snelle passen had ze zich ook naar beneden gewerkt, om de jongen met een grijns aan te kijken. “Let’s go then.” Ze liet haar blik even kort over de jongen heen glijden en moest toegeven dat hij er niet bepaald bij liep zoals je zou verwachten van de plek waar zij heen wilde, maar ach… wat maakte het ook uit.

Allison grijnsde toen ze het compliment hoorde. “Thanks.” Daar deed ze het voor, toch? De blondine hield er niet van om er onverzorgd bij te lopen, dus was het een opluchting om er weer tiptop uit te zien. En dat moest ook wel. Had ze aangeklopt waar ze van plan was heen te gaan met bloed op haar shirt en een simpele broek… Juist ja. Ze had het geluk dat ze er in de afgelopen weken vaker was gekomen en dat ze er waarschijnlijk niet moeilijk over zouden doen dat ze… De blondine wierp een blik op Kaz en gniffelde even. Nee, hij was niet het type wat normaal in de dure restaurants hangen zou, verwachtte ze. Maar hey… Voor alles een eerste keer, toch?

Het was niet lang lopen geweest, dus toen ze voor het grote restaurant aankwamen, hief Allison haar hand een beetje, wenkend naar de luxe plaats. “Look!” Haar ogen twinkelden bijna in enthousiasme. Goed eten. Dat kon ze echt gebruiken nu. Ze wilde alleen eerst even zien wat Kaz van deze plaats zou denken. Het was… wat anders dan waar ze eerder waren geweest.