“Then spend it with me.” Ze kon het proberen, toch? Een grijns trok over haar gezicht. Kijk eens hoe goed het nu ging! Hij had een grote maaltijd voor zijn neus en hij glimlachte zelfs zo nu en dan! Beter kon ze van Kaz niet verwachten.
De blondine rolde met haar ogen toen ze haar glas tegen de zijne tikte. Water. Lachwekkend. Ze nam een slok van de wijn en rolde haar vork in de pasta, geamuseerd naar Kaz kijkend terwijl ze haar eerste hap nam. Man, dat was goed. Kijk. En dat was precies hoe het hoorde. Want haar eigen pasta was lang niet zo goed, hoe treurig het ook was. Misschien moest ze wat van haar Alchemy gebruiken. Zouden er goede smaakversterkers zijn? Hmmm… Misschien moest ze dat eens op Kaz uitproberen.

Allison bestudeerde Kaz’ uitdrukking nauwkeurig. Bijna te nauwkeurig, want zo onderhand moest hij zich toch wel aangestaard voelen. Hij leek… te genieten. “See,” sprak ze, al was ze opgelucht dat de smaakpapillen van de jongen zowaar nog in staat waren om iets anders te proeven dan alcohol. Ze was bijna bang geweest dat hij iets had gezegd als ‘a burger would be just as good’. Ze zou niet eens verbaasd zijn. Maar, nee. Hij was onder de indruk. Goed. Eten. Je kan ‘t gebruiken. “I told you it’s all worth the idiots.” Opnieuw voelde ze blikken in de zijkant van haar hoofd branden. Hadden die lui nou echt niets beters te doen?

‘We should do this more often.’ Het waren bijna magische woorden en een oprechte glimlach trok over Allison’s gezicht. “I’ll keep you up to that one.” Voornamelijk omdat ze dan ook nog eens op kon letten dat hij zowaar eten zou. “Do you perhaps have a manual?” Ze kon het proberen, toch? In een frons keek ze hem aan, maar al gauw genoeg trok ze haar gezicht weer in de plooi en nam ze een hap van de hemelse pasta, haar blik richtend op het koppel naast hen. Kijk. In deze situatie had ze haar syringe bij zich willen hebben. Kon je je al inbeelden dat die oude vent ineens out zou gaan? Dat zou toch heerlijk zijn.

“I’ll make it my new goal to find, then,” merkte de blondine op, nog een hap van haar eten nemend. De jongen was zoveel ingewikkelder dan waar ze in eigenlijkheid mee had willen dealen. Maar toch zat ze hier. En toch liep ze maar niet weg. Toch wilde ze dat hij hier bleef zitten en dat hij zijn lach aan haar liet zien. Dramatisch was het allemaal.
‘Don’t.’ Allison keek verbaasd op toen ze hem hoorde spreken. Zijn volgende woorden deden haar een blik opzij richten, waardoor het koppel duidelijk dacht dat het over hen ging. Ze gingen er vandoor en met een pruillip keek ze de jongen tegenover haar aan. “You chased my new friends away!” bracht ze verontwaardigd uit, voor ze haar hoofd even schudde.

De gespeelde shock deed Allison even lachend haar hoofd schudden. Vreemde kerel was ‘t, echt waar. Zijn volgende woorden deden haar lach echter als sneeuw voor de zon verdwijnen en ze bleef even naar hem kijken, haar gezicht bedenkelijk. “Do you have another idea?” vroeg ze zacht, met haar vork over haar bord bewegend, zonder ook maar echt iets met de pasta te doen. “I wish I knew how else to help.” Ze schudde haar hoofd even en nam een hap. Als ze haar alchemy niet nodig had gehad om hem te kalmeren, was het allemaal een heel stuk makkelijker geweest. Maar, zonder dat was ze… niets. Ze had er altijd op geleund en had niet verwacht ooit anders te doen.

Het was oké. De frons op haar gezicht werd dieper en ze luisterde naar zijn woorden, die haar even lieten zuchten. Ze nam nog een keer diep adem om haar gezicht terug in de plooi te krijgen en trok een lichte glimlach over haar gezicht. “We will.” Als hij het op een andere manier wilde doen, dan had ze geen idee hoe. Ze had hier nooit mee te maken gehad, was altijd enkel bezig geweest met haar Alchemy. Hij maakte het haar zo moeilijk he…

En gesproken over het moeilijk maken. Hij zei dat hij over een paar dagen weg moest. Naar het Noorden. “To be fair,” sprak de blondine, nog even in haar eten porrend. “I should probably visit home too. I’ve spent a lot of time down here.” Dat, en ze had een gerucht gehoord over een Hunter in Valyria… Kon ze daar meteen een kijkje nemen op weg naar huis, toch? Klonk voor haar in ieder geval als een plan. Misschien moest ze Kaz maar gewoon mee forceren naar Falkreath. Kon hij een viking worden. Bij de gedachte moest ze haar hand voor haar mond houden om niet in lachen uit te barsten.

“You’ll have to bring warm clothes then,” sprak ze met een lichte glimlach toen hij zijn woorden sprak. Dat klonk… prima. Het zou niet erg zijn om hem in Falkreath te hebben. Het had een heel andere sfeer dan Rhoynar had. “Like - really warm. Falkreath gets cold.” Ze was een fan van de sneeuw. En het verklaarde waarom ze er altijd zomers bij liep wanneer ze Falkreath verliet. Zelfs in de herfst vond ze het heerlijk warm wanneer ze door Rhoynar liep. Heerlijk. Alles boven tien graden. In Falkreath had ze wat minder keuze wat haar kledingkast betrof, maar sneeuw was… Het gaf haar een goed humeur. Het zag er goed uit. Ze zou Kaz daar dan ook graag eens zien, ver weg van zijn dagelijks leventje. Alleen moest ze dan wel… even opruimen.