Hij had een hoop energie die hij niet wilde verspillen. Aan de strakke blik op haar gezicht viel te zien dat ze daar geen woord van geloofde, maar toch slaakte ze een zucht in verslagenheid. “Go clean yourself up then and try not to die.” Wat water in het gezicht zou vast welkom zijn. “Then we’ll get going.” Abbas zou het hier hopelijk mee eens zijn. Ze was blij voor een paard met conditie te zijn gegaan, niet eentje die vooral snel was. Nu was het enkel nog hopen dat hij zo makkelijk was als hij geleken had op de heenweg. “This will be a long fucking trip,” kwam er met een zucht uit, voor ze op stond en naar Kaz keek, benieuwd of hij überhaupt wel naar de badkamer kon lopen zonder te sterven.

Ze had zin om deze broek in twee stukken te scheuren. Allison’s blik was strak gericht op de donkerbruine broek die ze droeg. Het was één van haar favoriete broeken. Maar, in Valyria was het warm. Ze had echter niet voor een jurk kunnen gaan om twee redenen: ze was van plan geweest dezelfde dag nog terug te gaan naar Falkreath en paardrijden zonder broek was drama. Niet alleen omdat iedereen dan zo je jurk in kon kijken. En dan was er het drama van haar haren. Ze miste haar thuis echt, waar ze alle brouwsels had liggen die tijdelijk de mooie kleuren in haar haren konden brengen. Maar, voor nu moest ze het hier maar mee doen.

Kaz’ tien minuten hadden als een eeuwigheid gevoeld en toen hij terug was, sprong de jonge vrouw op en stapte ze naar hem toe, om voor hem op haar tenen te staan en hem aan te kijken. “Your eye seems to be healing well,” concludeerde ze, voor ze weer naar beneden zakte en een stapje naar achteren deed. “Got everything?”

Kaz was de geduldigste niet. Surprise, surprise. Allison knikte en opende de deur, om er kalm uit te wandelen. Ze moest er rekening mee houden dat die kerel niet al te snel zou lopen nu, dus hield ze haar passen op zijn tempo, zodat het niet nog moeilijker voor hem zou zijn dan het al was. Het was gelukkig niet al te ver en al gauw zag Allison de staljongen, wie ze vriendelijk een hand gaf, om hem vervolgens enkele zilverstukken te overhandigen. “Thanks for taking care of my boy,” sprak ze met een glimlach, voor ze naar de stal van het witte paard liep en deze opende. Aan zijn teugels nam ze het dier mee, om voor Kaz tot stilstand te komen met een glimlach. Natuurlijk was haar paard wit. Wat kon je anders verwachten.

“Aesthetics are a primary need in life,” was de directe reactie van de blondine na de woorden van de jongen. Natuurlijk had ze smaak. Hallo. Had hij haar wel eens gezien? Ze haalde even een losse pluk haar uit haar gezicht en glimlachte naar Kaz. “So, what’s the plan?” Het was geen klein paard, Thank God, dus in principe zou het hen beiden kunnen dragen. Immers was geen van beiden ook erg zwaar. Er waren vast mensen die in hun eentje al meer wogen dan het tweetal samen deed. Misschien niet veel, though. “Because I only bought him recently, so I can’t… predict him yet.” Of: ze had geen ervaring met paarden en had geen idee wat het dier wel of niet oké vond, please help.

“You go front,” verzuchtte de vrouw. Aangezien hij het vroeg, verwachtte ze dat hij wel een beetje rijden kon. Plus… Nou ja. Het klonk gewoon zo slecht nog niet om achter te zitten. Ze hoopte alleen maar dat hij niet ineens onderweg van het paard af zou vallen, of zo. Dat zou weer zo lekker handig zijn te midden van de bergen van Falkreath. Een zuchtje klonk en ze aaide het paard even, al was het meer om zichzelf op haar gemak te brengen dan het dier. Wel was ze blij dat ze naar een goede verkoper was gegaan, want tot nu toe had het paard zich bewezen en leek het een dier waar ze een langere tijd iets aan kon hebben. Ook was het dier gewend aan de kou van Falkreath, dus dat zat allemaal wel goed.

Allison opende haar mond, maar sloot deze al snel weer. Hoe vaak ze hem ook vroeg of het wel ging, het antwoord zou altijd hetzelfde zijn. Daarom wachtte ze enkel tot hij goed en wel zat, voor ze even zuchtte. Voor ze ook maar een poging maakte, kwam de staljongen er al aanlopen. ‘Let me give you a hand,’ klonk er vriendelijk. Nou ja zeg. Ze kon wel een klein beetje voor zichzelf zorgen. Maar goed. De jongen hield zijn handen klaar en Allison gebruikte het om in te stappen, waarna hij een flink zetje gaf en ze voor ze het wist al op het paard zat. Oh boi. Dat was makkelijker gegaan dan het thuis was gegaan. Allison die op het paard was geklommen was één van haar minder charmante momenten in het leven geweest. Iets over er aan de andere kant weer afvallen. “Thank you dear,” sprak ze dan ook meteen lichte glimlach, voor ze even fronste. Waar ging ze in hemelsnaam haar handen laten…?
“Just go straight for now,” sprak ze zacht na zijn woorden, terwijl ze voorzichtig haar handen ietsjes om zijn middel hield,voordat ze er vanaf zou vallen. “Tell me if it hurts,” sprak ze zacht, haar voorhoofd tegen zijn rug steunend.

Het was zo erg nog niet. Ze was voorzichtig, durfde niet stevig vast te houden, maar in de loop van de weg sloeg ze haar armen iets meer om zijn middel heen. Voorzichtig, zonder pressure, maar gewoon om zichzelf wat houvast te geven. Met haar hoofd lichtjes tegen zijn rug en haar armen om hem heen, was het… een comfortabelere positie dan ze normaal met hem kon hebben. Constant hopend dat ze hem geen pijn deed en mee bewegend met de bewegingen van het paard, dus optimaal was het niet, maar het was iets. Ze gaf hem enkel af en toe een directie, vertelde hem waar ze heen moesten en wat ze op de weg tegen konden komen. Verder was het… stil.