het duurde even voordat hij zich omhoog wist te hijsen, zijn rug had ondertussen ook laten weten het niet eens te zijn met deze keuze, en eenmaal staand probeerde hij wat gewicht te verplaatsen op zijn slechte been. Het ging. Niet. Maar toch knikte Kaz en liep hij gewoon. Zijn been had erger pijn gedaan en bij het lopen kon hij ook wel raden dat het niet nog een keer gebroken was. Wat op zich wel een opluchting was.

Waarom moesten bank en bed zover van elkaar af liggen? Of leek dat maar zo? Het was hem uiteindelijk gelukt om de slaapkamer te bereiken en half hijgend hing hij tegen de deuropening. Dat bed zag er nog niet eens zo slecht uit. Hij liet zich daarom er ook maar face first invallen, maar niet voordat hij Allison's hand had gepakt en haar meetrok.

Eenmaal neergevallen op het bed, kwam Kaz erachter dat dat iets pijnlijker was dan verwacht. Hij had er dan ook niet aan gedacht dat hij waarschijnlijk een paar ribben had gebroken en dat er verder nog genoeg mis was met zijn lichaam. Desondanks moest hij lachen bij het horen van Allisons stem. Hij gaf haar een klein tikje op haar neus. ''Finally one step ahead.'' Grijnsde hij.

Kaz maakte het zich comfortabel, draaiend op zijn zij, de goede kant, om Allison aan te kunnen blijven kijken. Voorzichtig streek hij een haar uit haar gezicht, alsof het elk moment kon afbreken in zijn hand. Hij grijnsde, wat overging in een glimlach. ''Stay for a while?'' Opperde hij zachtjes. Kaz wreef over zijn voorhoofd. Of deze pijnstillers waren pure oplichterij, of hij had gewoon een zeer doorzettende hoofdpijn die hem en Allison gewoon niet graag samen zag.

Soms had hij het gevoel dat Allison gewoon dwars door hem heen kon kijken. Wat op bepaalde momenten nou niet echt prettig was, maar hij moest het er maar mee doen. Of hij moest gewoon nog beter leren liegen. Waarschijnlijk zou hij voor het laatste gaan. Voorzichtig pakte hij haar hand vast die op zijn borstkas had gelegen, hij reageerde alleen met een knik, waarna hij een kus op haar hand gaf. Misschien dat de pijnstillers de angst voor nu voornamelijk weghaalden, maar het was nooit helemaal weg en elke aanraking voelde als een speldenprik op een geïrriteerde plek. Maar hij wilde de sfeer niet verpesten, dus zei hij maar niets.

Dit was nou een stilte waar hij van hield. Niets ongemakkelijk aan, geen spanning, gewoon rust. Kaz had dan ook geen zin om die stilte te doorbreken met zijn chagrijnige stem, dus liet hij Allison maar het woord houden. Hij glimlachte zwakjes waarna zijn ogen naar hun handen gleden. Toen hij eenmaal terugkeek naar Allison had ze haar ogen gesloten. Kaz kon niets anders dan staren en voelen hoe iets in zijn borst zich begon te roeren. Hij keek daarom maar snel weg. Hij wilde het niet voelen, hij wilde al die gevoelens niet. Ze hadden hem eerder geruïneerd, hij wilde dat niet nog eens laten gebeuren.

Had hij eerder niet gezegd dat hij niet moe was? Nou, hij leek zich behoorlijk tegen te spreken. Hij had het gevoel dat het dagen geleden was geweest dat hij op een echt bed had geslapen en nu hij hier zo lag, pijn of niet, maakte het hem slaperig. Hij wilde een gaap onderdrukken maar liet hem maar gewoon begaan voordat ook hij zijn ogen sloot, al was het plan niet om in slaap te vallen. Nee, hij wilde gewoon heel even zijn ogen sluiten. Heel even maar.

Hij wist niet hoe lang dat eventjes duurde, maar hoe langer zijn ogen dicht bleven, hoe langer hij ook wilde dat dat moment bleef voortduren. Allisons hand voelde als een soort anker, alsof het wilde zeggen dat hij gerust in slaap kon vallen, ze loodste hem er dan toch weer uit. Hij kneep zachtjes in haar hand voordat hij iets comfortabeler ging liggen en zich maar gewoon overgaf aan zijn vermoeidheid. Morgen zou er wel weer nieuwe problemen op zijn pad komen. Maar voor nu was hij blij en opgelucht. Al helemaal met Allison naast hem. Zijn ademhaling werd al snel regelmatiger en Kaz was binnen een paar tellen onder zeil.

Het was geen bed wat je zo bij een koning thuis kon vinden, maar voor Kaz was het meer dan hemels. De afgelopen nachten had hij alleen doorgebracht op banken of had hij gewoon compleet doorgehaald, puur en alleen omdat hij zijn ogen niet kon weghouden van de job die hij had willen doen. En wat was daar van geworden. Niet dat de slapende Kaz zich daar zorgen om maakte, nee, die was veel te blij dat hij eindelijk zijn rust kon pakken.

Toen de zon doorbrak in de ochtend, sliep hij daarom ook rustig verder. Ondertussen hadden zich blauwe plekken op zijn ribbenkast gevormd en was zijn blauw oog paars geworden. Maar voor de rest leek het alsof hij de nacht had overleefd. Wat een goede nachtrust toch met je deed.

Met een arm ondersteunde hij zijn hoofd, de ander hield nog steeds de hand van Allison vast. Af en toe bewoog hij, zocht hij naar een betere positie en leek hij op de piercing die door zijn lip zat, te kauwen. Het was als hemel op aarde die rust. Als Allison er niet was geweest lag hij waarschijnlijk nog steeds op de bank na te denken hoe lang het zou duren voordat hij weer een beetje normaal vooruit zou kunnen met zijn leven. Maar nu, nu leek geen van dat alles ook maar een beetje belangrijk.