Met een zucht had de blondine weer een schone doek gepakt en drukte ze deze zacht tegen zijn nek aan,haar hand lichtjes leunend op zijn schouder. Ze zei geen woord tegen de jongen, had niet het idee dat ze veel positiefs te melden had op het moment. Nu de zorgen wat aan het dalen waren, was ze voornamelijk… Tjah, wat was ze? Teleurgesteld? Misschien dat dat het was. Iets waar ze niet aan gewend was, aangezien ze van de mensen onder haar al verwachtte dat ze dat zouden doen. In dit geval… Ze had niet verwacht dat hij zo stom zou zijn. Al had ze het eigenlijk wel moeten weten. Zonder zich ervan bewust te zijn, drukte ze net iets harder tegen zijn nek bij de gedachte.

“Hmhm,” was alles wat er volgde op het geërgerde excuus van de jongen. Hij was iets van haar weg bewogen en ze zuchtte even. “Keep still,” besloot ze te zeggen, voor ze “Let’s at least try to make the most of it.” Er viel niet veel te fixen. Het was hopeloos. Misschien dat ze er nog wat mee kon als ze hem naar Falkreath kon sleuren, maar deze plek was absoluut waardeloos. Het irriteerde haar alleen maar meer. Als ze nog echt iets nuttigs had kunnen doen, had ze zich daar in ieder geval mee bezig kunnen houden. “So, that’s what you were here for? To get beaten up?” Leuk man. Klonk echt als een goed plan.

De spanning was om te snijden. Zo anders van hoe ze de vorige keer afscheid hadden genomen. De blondine beet op haar lip en ging nors door met het deppen van de nek, proberend deze koel te houden met die stomme handdoek. Elk deel in haar lijf schreeuwde dat ze het gewoon moest doen. Ze moest zich gewoon omdraaien, die handdoek in z’n gezicht smijten en weglopen. Ze zou weinig met hem te maken hebben verder. Hij kon door met zijn dievenboel en zij zou wel een nieuwe Summoner vinden. Misschien één die meer emotioneel stabiel was.

Maar, in plaats daarvan zat ze nog steeds hier. Ze zei niets, was benieuwd of hij als eerste wat zou zeggen, of dat het echt zo’n eikel was en dat het zou duren tot zij eenmaal open zou breken. Voor nu was het hier in ieder geval niet te genieten en ze vroeg zich af of de sfeer nog zou verbeteren. Vast niet.

“Yes, you did,” sprak de blondine, bijna direct nadat de vraag gesteld was. Ze stopte even met het deppen en keek de jongen van onder haar wimpers aan. Opnieuw was ze even stil, dit keer voor hooguit een minuut of twee. “Do you know how worried you get me,” sprak ze vervolgens, zo kalm als ze kon, voor ze de natte doek weer zachtjes tegen zijn nek duwde. Ze had er een gruwelijke hekel aan. Zich bezorgd voelen. Het was niets voor haar en ze wilde het niet. En Kaz kreeg het constant voor elkaar. Keer op keer weer. Waarom hij dat toch deed…  

Een deel in de blondine wilde eigenwijs doen. Wilde zich afvragen waarom zij wel eerlijk moest zijn als hij dat niet kon. Maar, ze besloot een keer diep adem te halen en richtte haar bruine ogen op de jongen. “News reached me of a Supernatural hunter in Valyria. She was supposed to be quite good,” sprak ze rustig. Ze ging door met de nek deppen, al was het bijna gewoon om bezig te zijn met haar handen. “I wanted to know who she was and if she could mean anything to me.” Volledige eerlijkheid. Ze was het niet van plan geweest, gezien het feit dat hij het niet scheen te kunnen, maar daar was ze dan toch. “I was… on my way back when your bird showed me the door.” Als zijn vogel haar niet duidelijk had gemaakt dat er iets was, was ze immers gewoon doorgelopen.

De blondine hief haar schouders na zijn woorden. “I first have some friendlier plans than that, but we’ll see.” AKA, als iemand dat zou verpesten zou ze ze persoonlijk allemaal in brand steken. Maar goed, dat maakte niet uit. Dat was op het moment compleet irrelevant. “But of course mister Brekker had to get punched in the face,” bracht ze hoofdschuddend uit, al wat minder geïrriteerd dan eerder. Ze was er niet blij mee. Ze had er een hekel aan. Ergens kon ze het niet maken. Ze kon niet kwaad op hem worden omdat ze zich ongerust maakte. Hij was een grote jongen en kon best voor zichzelf zorgen. Maar aan de andere kant… Wat was het toch een eikel.

Even schudde Allison haar hoofd, toen Kaz zei dat lachen slecht was voor z’n gezondheid. “Luckily you don’t do that very often,” kwam er bijna direct uit. Nee. Ze wist nog wel dat ze hem had gevraagd om een keer te glimlachen, gewoon omdat ze helemaal gek werd van dat chagrijnige gezicht de hele tijd. “And you won’t,” merkte ze op, haar hoofd schuddend. Kaz? Uitkijken? Ze geloofde er geen woord van. “You’ll keep ruining that pretty face of yours,” merkte ze op, de handdoek heel even in zijn nek neer leggend, om met haar vinger zacht in zijn wang te porren, alsof dat haar woorden kracht bij zou brengen. Eikel. Ze pakte de doek weer op, draaide deze om en drukte het weer zachtjes in zijn nek. Wat hadden ze toch leuke ontmoetingen.