Een zucht klonk en Allison glimlachte even, liet haar blik op de jongen rusten. Hij had zijn ogen weer gesloten en leek aardig op zijn gemak, zelfs met alle… fysieke ongemakkelijkheden. “Don’t worry about that,” sprak ze zacht. Nee, haar plannen waren nu toch al van de tafel gesmeten. Ze had het plan gehad al in Falkreath te zijn en daar even rond te gaan - ze kwam er niet veel meer tegenwoordig. De blondine was simpelweg van plan geweest Skorravir een keer te bezoeken, zien of ze iets gemist had in het besneeuwde landschap. Maar, dat was niets wat niet later kon. Niets wat niet kon wachten tot wanneer deze jongen eindelijk wakker werd.

En ja hoor. Zijn ademhaling verlangzaamde weer en het leek erop dat hij toch echt… in slaap was gevallen. Allison schudde haar hoofd even lichtjes, duidelijk geamuseerd, terwijl ze zich op haar rug neer legde en omhoog keek. Ze legde een hand onder haar hoofd en beet even op haar lip, terwijl haar gedachten gleden naar wat ze nu kon doen. Ze zou hem dus meesleuren naar Falkreath en wat dan? Als ze hem niet bezig hield, zou de knul zich weer in de problemen werken en met die gebroken ribben was het geen goed idee om stom te zijn. Het idee van hem opsluiten in haar kelder klonk met de minuut aanlokkelijker, maar ze had niet het idee dat hij daarmee in zou stemmen. Misschien moest ze hem gewoon meesleuren naar Skorravir. Geen slecht plan.

Ja… Na zo’n dertig minuten was de blondine voorzichtig opgestaan en had ze zich een weg naar de woonkamer gemaakt. Ze had de handdoeken en pijnstillers opgeruimd en begon ook in de woonkamer op te ruimen, al was het maar om bezig te zijn. Immers had zij geen gebroken botten en dat was ze ook niet van plan ook. Enige tijd ging voorbij en de blondine was getreurd omdat ze hier geen kledingkast en make-up hemel had, want dan had ze zich wel weten te vermaken in die uren. Alleen het neuzen in haar kast klonk nu al als een hemelse ervaring. Maar goed, ze moest het maar even zonder doen. Ze schonk twee glazen water in en zette er één naast de kant van het bed, voor ze hierop ging zitten, haar rug naar Kaz toe, benieuwd of hij ooit wakker zou worden.

Toen hij uiteindelijk dan ook iets zei, zette de blondine een hand op het bed en keek ze met een lichte glimlach op. “Boy,” reageerde ze hoofdschuddend, voor ze weer een slok van haar water nam en haar blik op het raam richtte.

“Hours since you last opened your eyes,” sprak ze met een lichte glimlach. “I take it you slept well?” Ze keek hem weer aan, een grijns over haar gezicht glijdend. “Or do you need even more? Because if you do, we might have to leave for Falkreath tomorrow.” Dat zou wel duidelijk maken dat het laat begon te worden. En in alle eerlijkheid? Ze wilde zo snel mogelijk weg uit deze vervloekte stad. Met haar vervloekte mensen. Nee, Falkreath. Dat was een goede plek om te zijn. En vooral voor Kaz, want met die vikings was het beter als hij zijn dievenvingertjes gewoon binnen hield, voor hij een axe in zijn hoofd kreeg. En zelfs Allison kon dat niet fixen.

Het leek erop dat hij even moest nadenken over zijn antwoord, maar uiteindelijk was hij toch van plan op te staan. Niet meteen, natuurlijk. Hij kwam licht overeind en dit leek al een grote opgave te zijn, waardoor de blondine even zuchtte. Ze legde haar benen op het bed en draaide zich iets naar hem toe, terwijl haar blik bedenkelijk langs hem gleed. “You’re totally not fit to travel, are you,” mompelde ze. Misschien toch maar niet, dan…? Alles wat ze bij zich had was haar paard. Ze was hier aardig heen gekomen, had het rustig aan gedaan en had het voor elkaar gekregen om niet door het dier door de lucht te worden gegooid. Maar, hoe gingen ze in hemelsnaam hier weg komen? Hij was… gebroken.

Hij zou het wel redden, zei hij. “Depends on how fast we go, but I think we can make it before midnight if we go soon.” Een zucht klonk. Ze leefde gelukkig vrij aan de rand van Falkreath, maar ze moesten dan alsnog een aardig stuk. En het zou een hevige wisseling in temperatuur opleveren zodra ze voorbij de bergen waren, bij het ijskoude gebied. Voor haar een welkome verandering, maar ze betwijfelde dat Kaz het daarmee eens zou zijn. “I can arrange a carriage, but I doubt that’ll be done today.” Kijk, dat was een probleem. “I don’t know how you managed to get here,” ging ze fronsend door. Zij had Abbas, wie rustig in een stal iets verderop was gezet. Het paard was aardig rustig met haar, maar… Zucht.

Zucht. “I do, but… I…” Een frons trok over haar gezicht. “Are you sure you’ll be fine on horseback?” Dat… kon ze toch wel? Het was toch niet alsof ze hard konden gaan met hoe Kaz eraan toe was, dus misschien kon zij het paard wel sturen. Al zei iets in haar dat Kaz toch nooit achterop zou gaan zitten, dus misschien hoefde ze daar niet eens over na te denken. Nog een zucht. Wat een gedoe was het toch altijd als ze met deze knul was. Waarom had hij zichzelf niet gewoon heel kunnen houden? Dan was dit alles een heel stuk makkelijker geweest. God, dan had ze hem niet eens in Valyria gezien en waren ze elkaar gewoon in Falkreath tegengekomen. Dramatisch was het.