Dit kon echter nog wel eens lang gaan duren. Allison zuchtte nog een keer, toekijkend hoe Kaz van positie veranderde, al deed hij nooit een poging om haar hand los te laten. Hij bleef op diezelfde zij liggen, dus hoopte ze maar dat dit geen pijn deed. Dat hij wakker zou worden met zo min mogelijk ongemak. Waarom maakte het haar toch ook zoveel uit? Hij had dit zelf veroorzaakt. Ze had er niets mee te maken. En toch… Ze besloot haar ogen maar weer te sluiten, al was ze allang uitgerust. Simpel om te genieten van de kalmte, te genieten van het feit dat… alles eens goed was. Iets wat niet vaak het geval was met dit tweetal. Ze haalden immers nog altijd het slechtste in elkaar naar boven, toch?

Hij zou ook nooit veranderen. Zodra de jongen wakker was, maakte hij zijn hand los en draaide hij zich om om op zijn rug te gaan liggen. De blondine fronste en voor een moment richtte ze haar blik strak op zijn arm, zodat ze zijn blik kon ontwijken als hij haar kant op zou kijken. Zou dit een herhaling worden van vorige keer? Want als dat het geval was… Ze slikte een keer. Dan was dit toch echt de laatste keer. Ze richtte haar blik weer omhoog en opende haar mond, maar kreeg het niet voor elkaar iets te zeggen. Vandaar dat ze maar gewoon zuchtte.

Eikel.  

Allison keek de jongen afwachtend aan toen hun blikken kruisten, terwijl het voelde alsof haar maag zich in een knoop draaide. Gewoon het idee dat ze die paniek weer in zijn ogen zou zien, die… Die haat bij de gedachte aan het idee. Nee, liever niet. Waarom had ze dit ook alweer gedaan? Ze had gewoon naar de huiskamer moeten gaan.
‘Hey.’ En, de kalmte was terug. Ze relaxte en trok haar mondhoeken omhoog in een opgeluchte glimlach. “Good afternoon,” besloot ze met een lachje te zeggen. Ze had geen idee hoe laat het was, maar hij had vrij lang geslapen. En, dat was goed. Dat was precies waar ze op gehoopt had. “How are you feeling?” Een dubbele vraag. Allereerst over het wakker worden op deze manier. En natuurlijk ook gezien… Well… Al die lichaamsdelen die blauw waren, maar het niet hoorden te zijn.

Zijn uitleg klonk fair enough. Allison zuchtte en zette een lichte glimlach op haar gezicht. “Sounds like you’re getting better, then,” sprak ze. Het had allemaal heel wat erger kunnen zijn, dus waardeerde ze dit allang. Ze bewoog voorzichtig een stukje naar achteren, even zijn blik vasthoudend voor ze haar blik naar beneden liet glijden tot deze op zijn ribbenkast landde. Yep. Dat zag er pijnlijk uit. Ze wilde hem vertellen dat dit absoluut enkele weken rust zou betekenen, maar ze wist dat hij dit niet zou apprecieren en liet ze nou niet het moment verpesten. “You’ll be fine,” sprak ze met een glimlach, hem weer aankijkend. Nu moest ze er enkel nog voor zorgen dat hij echt zou rusten. Mission Impossible.

Allison schudde voorzichtig haar hoofd toen ze zijn woorden hoorde. “It takes weeks to heal properly,” mompelde ze, in de hoop dat hij het niet al te goed horen zou. Somehow had ze het idee dat het niet precies zou zijn wat hij horen wilde. “So how about you take it easy today and accompany me to Falkreath?” Een glimlach trok over haar gezicht. Ergens zou ze het best leuk vinden. Hem haar huis laten zien. Ze had… de kelder flink opgeruimd. Aangezien ze al weken van huis was geweest was dat allemaal wat… Juist ja. Niet al te best. “Unless you’d rather stay here and serve as a punchbag, of course.” Niet dat ze dat zou toestaan.

Alles beter dan tijd verspillen. Allison zuchtte een keer. Moest hij het nou echt zo noemen. “I’ll get washed up then. Please, try to… not die,” sprak de blondine, haar hoofd even schuddend. Wat moest ze toch met deze hopeloze kerel? En waarom belandde ze elke keer in zijn huis zonder kleding? Ze gleed even met haar hand door haar haren en slaakte een dramatische zucht toen ze klitten tegen kwam. Ja, ze had absoluut even een douche nodig. En een lange ook. Vaarwel haarkleurtje… Met die gedachte haalde ze even zacht haar duim langs zijn wang, wat zo’n beetje het enige was wat ze durfde te doen bij de kerel, voor ze van het bed stapte en haar weg naar de badkamer maakte.  

Niets was beter dan een goede douche. Vooral in de warmte die in Valyria heerste, waar je de temperatuur van het water heerlijk lauw kon laten om een beetje af te koelen. Ze stond op z’n minst toch echt wel een half uur onder het water, haar haren wassend en genietend van de temperatuur, voor ze zichzelf er weer uit had weten te werken. Nu moest ze ook alweer met een schoon gezicht door het leven. Echt hoor. Kaz zou haar nog eens een trauma bezorgen. De blondine zuchtte een keer en haalde het bruine doek, wat eerder om haar pols had gezeten, van de wastafel en bond deze om haar laaghangende knot. Zo. Dat was zo’n beetje alles wat ze er vandaag mee aan kon. Ze voelde zich net een holbewoner als ze in de spiegel keek, maar besloot dat ze zich toch niet eeuwig op kon sluiten in de badkamer.

Eenmaal terug in de slaapkamer, leek het erop dat Kaz alweer bijna lag te slapen. “Hey,” sprak ze, bijna fluisterend, terwijl ze zich op haar buik naast hem neer legde, hem geamuseerd aankijkend. “What was that about not wasting any more time?”

Dramatisch legde Allison haar hand op haar borst, keek ze de jongen aan. “What did you do with my Kaz?! Please, return him to me,” kwam eruit. Ze had nooit gedacht Kaz te horen spreken over hoe fijn het was om te slapen. Ze grinnikte even en zette een grijns op haar gelaat. “It’s fine to stay here for a bit longer,” besloot ze uiteindelijk zacht te zeggen, haar bruine ogen op het gezicht naast haar gericht. Het was gewoon even… zo gemakkelijk. Als zelfs Kaz de rust nam, moest het immers wel een zeldzaam moment zijn. Ze had hem nog niet eerder van rust zien genieten.