Natuurlijk had ze totaal geen vertrouwen in hem. “Am I wrong?” vroeg ze kalm, toch enigszins serieus. Ergens was ze toch best tevreden dat hij dit keer niet weg leek te schrikken toen ze in zijn wang porde. Er was enige vooruitgang. Met Kaz was dat al heel wat, want het kon ook allemaal over tijd erger worden. Ze zou niet eens verbaasd zijn geweest.
Toen haar werd gevraagd of ze hier zou blijven, zuchtte de vrouw een keer. “I was planning to head back to Falkreath,” merkte ze op. Even keek ze hem aan, bedenkelijk. “But it’s getting a little late now…” Ze wist niet goed of ze hier moest blijven. Ze kon weinig voor hem betekenen op het moment, immers. Ze kon alleen maar hopen dat ze een beetje hielp met het koud houden van zijn nek, terwijl hij zijn oog koud hield. En dan was er ook nog… Ze zuchtte even. Wat was het toch een moeilijke vent.

De blondine hief haar schouders voor een moment. Hij klonk alsof het nou zo erg zou zijn, dus beet ze even kort op haar lip. “I have enough coin to get me a room, it’s… fine,’ sprak ze zacht, even zuchtend. “I’ll go refresh those,” sprak ze, de doek van hem overnemend en zich opnieuw naar de keuken zettend, waar ze ook al meerdere keren was geweest. De twee handdoeken werden volledig uitgeknepen en weer met koud water klaargemaakt. Aan dat half lauwe spul had je immers ook niets. Even bleef ze in de keuken staan, maar al snel genoeg besloot ze zich weer naast Kaz neer te zetten en legde ze één handdoek in zijn gezicht. Die mocht hij hebben.

Als hij wilde dat ze bleef, kon hij dat dan niet gewoon vragen? Wat was het toch een moeilijk kind zo af en toe. Ze had dan ook simpelweg haar schouders opgehaald. “I’ll stay then. You promised to come to Falkreath anyhow,” sprak ze met een lichte glimlach. Konden ze net zo goed even samen blijven. Als ze dat voor elkaar kregen zonder elkaar te vermoorden, tenminste. Dat was ook nog maar altijd de vraag.

Zijn geklaag over de pillen, deed haar licht glimlachen. “You should make sure you don’t need ‘em then,” bracht ze hoofdschuddend uit. En zonder waarschuwing legde ze de koude handdoek tegen zijn ribben aan dit keer. Ze had niet genoeg handen om alles continu koud te houden, het was niet normaal meer. Misschien moest ze hem maar gewoon echt in haar kelder opsluiten. Hmmm… Kon ze ‘m nog vastbinden ook.

“I said I’d warn you before stabbing you with a needle,” sprak ze, even kijkend naar de handdoek. “This is not a needle and I’m not stabbing you, though perhaps this is worse.” Zo af en toe moest het gewoon even. Gewoon omdat hij het bloed onder haar nagels vandaan kon halen. Moest ze hem even een natte handdoek in zijn ribbenkast drukken. Heel voorzichtig, natuurlijk. Ze wilde hem geen pijn doen. Ze depte dan ook rustig en keek Kaz even aan, voor ze een beetje besloot te verzitten, waardoor haar schouder tegen die van hem aan leunde. “You’re a handful.” Alsof hij dat nog niet wist.

Maar één hand vol. Hoe meer woorden hij sprak, hoe dieper de frons op haar gezicht werd. Ze keek hem even vol ongeloof aan en zuchtte dramatisch toen hij klaar was. Toch schudde ze haar hoofd even met een lichte glimlach. “I’ll try to look out,” sprak ze, zijn eerdere woorden kopiërend. Ze zou proberen hem niet te slaan. Even fronste ze. “I’m sorry for slapping you.” Dat was misschien niet geheel gepast geweest. Ze had het niet moeten doen. Er was geen goed excuus ervoor. Een lichte zucht klonk weer en ze keek naar beneden, alsof ze haar volledige aandacht nodig had bij het vasthouden van een handdoek.

Hij had het verdiend. Ze had ook niet gezegd dat hij het niet had verdiend. “Are the painkillers working yet?” besloot ze zacht te vragen. Ze vroeg zich af of ze hem zowaar het bed in zou krijgen. Gezien zijn huidige staat, was het waarschijnlijk beter om daar te liggen dan op een bank. Ze wilde niet dat hij ook nog eens wakker zou worden met last van zijn rug, of zo. Nee, in dit geval was het het beste om gewoon recht te kunnen liggen in een bed. Dan… kon zij de bank wel pakken. Al zou dat ook een eerste keer zijn, maar… Er was een eerste keer voor alles, toch? “I think it’ll be better if you lie down in bed when they do, try to get some rest…” besloot ze te zeggen. Slaap zou goed zijn.

Hij was nog niet moe. “How about,” begon ze kalm. “We go there, keep dipping you a bit until you tired, but at least make sure you’re in there before you fall asleep here.” Ze fronste eventjes. Hij was een eigenwijze flapdrol, dus ze had continu het idee dat ze redenen moest geven om hem überhaupt ergens van te kunnen overtuigen. “I’m afraid you’ll only hurt more if you sleep on the couch…” Een fronsje trok over haar gezicht. Ze was zelf nog absoluut niet moe, maar zou niet al te verbaasd zijn als hij snel in slaap zou vallen. Dan zou ze haar weg wel naar de bank werken en kon ze daar… Wist zij het. Nadenken?

Een lichte glimlach trok over haar gezicht. “That’s good,” sprak ze, voor ze ook op stond om hem de ruimte te geven. “Can you walk or…?” De blondine fronste even. Hoe zou ze heb überhaupt support bieden? Ze was een aardig stukje kleiner, dus het was niet zo dat hij comfortabel op haar schouder kon leunen. Wat voelde ze zich toch weer zielig, eigenlijk. Ze pakte de doeken op, evenals de overige pijnstillers, om de jongen weer aan te kijken. Hopelijk ging dit zonder tegenslagen en kon hij gewoon in bed gaan liggen. Ze had geen zin om hem van de grond te moeten oprapen, eigenlijk.