Limits of Life

Asher wist niet wat hij moest verwachten van de volgende keer dat hij Pen tegen zou komen. Misschien zou ze de gevestigde orde wel in haar eentje hebben ontmanteld. Of misschien zat ze ergens in een kerker, opgesloten voor een of andere misdaad. Hij had werkelijk geen idee wat ze van plan was, maar ergens had hij het gevoel dat ze wel op vier pootjes terecht zou komen. Tegen de tijd dat ze haar plan zou uitvoeren, was hij waarschijnlijk al weg. Hij had een redelijk druk schema, en ergens had hij wel behoefte aan iets van een pauze. Pen zei dat het geweldig klonk, dat ze de volgende keer misschien wel mee wilde. Asher had zo zijn bedenkingen over vrouwen op het schip, grotendeels voor hun eigen welzijn. De mannen werden na enkele weken toch redelijk behoeftig en Asher was bang dat ze zich zouden vergrijpen aan ieder vrouwelijk iets dat op het schip was, of ze nou wilde of niet. “Misschien wel,” luidde zijn antwoord dan ook. Zijn ogen gleden naar Pen’s huis, dat nu binnen visueel bereik was. Ze stopten voor de deur van haar huis. Een van zijn wenkbrauwen werd automatisch omhooggetrokken toen ze hem vertelde dat ze hem later nog wel vertellen wat ze allemaal van plan was geweest, voor nu moest ze het immers nog stilhouden. “Ik ben benieuwd,” reageerde hij. Hij had echt geen idee wat hij ervan moest denken. Voor hij zich omdraaide en wegliep, keek hij haar nog eens aan. “Pas wel een beetje op jezelf, oké?” Het zou zonde zijn als ze haar vader rechtstreeks achterna ging, het graf in. Met die woorden keerde hij haar de rug toe, om weer terug naar de stad te lopen.

[Topic uit]