[M] Heartstrings

Het was een vreemde situatie en Asher wist niet of hij zich goed moest voelen over het feit dat ze weer dichter bij elkaar leken te komen. Zowel fysiek als emotioneel. Misschien was het naïef om te geloven dat het zo in een keer weer anders zou zijn, puur en alleen omdat Skaði een kleine speech had gehouden. Ergens had hij het gevoel dat het allemaal op hem aankwam, sinds hij degene was die de afgelopen weken zo ontzettend dwars had gelegen. En hij had er weinig vertrouwen in als het op hem aankwam. Keer op keer had hij aan zichzelf bewezen dat hij niet in staat was zijn disfunctionele gedrag te veranderen, ondanks dat er belangrijke dingen op het spel stonden. Waarom zou deze keer anders zijn?

De beloftes die hij maakte, kwamen er relatief makkelijk uit. Alles ging makkelijker na wat rum, zo bleek het. Hij wist nog niet of ze echt oprecht waren, al voelden ze op dat moment wel zo. Hij wist ook niet of ze hem überhaupt wel geloofde. Hoewel haar woorden hem hoop leken te geven, waren de tranen nog niet uit haar ogen verdwenen. Er waren maar weinig momenten geweest waarop hij zich zo onzeker had gevoeld als vandaag en hij moest zeggen dat het geen fijn gevoel was.

Toen hij haar met zich meetrok om weer op zijn rug te komen liggen, merkte hij pas hoe moe hij eigenlijk was. Niet eens fysiek, het was meer dat hij zich mentaal helemaal uitgeput voelde. Het was het soort vermoeidheid waar je na een goede nachtrust nog steeds niet vanaf was. Het had waarschijnlijk gelegen aan de afgelopen weken waarin ze dag in dag uit ruzie hadden gehad. Het had meer van hem gevergd dan hij gedacht had, al was het onterecht om daarover te gaan zeuren sinds het toch allemaal grotendeels zijn schuld was. Met een diepe zucht trok hij het deken over hen heen terwijl hij voelde hoe ze bij hem kwam liggen. Toen ze zei dat ze hem nooit zou verlaten, trok hij haar intuïtief nog wat dichter tegen zich aan. Voor hij iets terug kon zeggen, hoorde hij het zachte geronk van de kat die blijkbaar behoefte had aan fysiek contact. Asher liet even een vermoeide kreun horen voordat hij maar accepteerde dat het beest nu permanent bij hen hoorde. Voor een tijdje liet hij zijn handen nog rustig door haar haren strijken terwijl hij zichzelf op die manier in slaap probeerde te sussen, totdat het eindelijk leek te werken.

Nog enkele minuten speelde hij lusteloos met haar haren, terwijl zijn blik op het plafond gefixeerd bleef. Ondanks het feit dat ze het op een bepaalde manier toch goed hadden gemaakt voor vanavond, voelde hij zich niet bepaald goed. Misschien zou dat gevoel tegen de ochtend weer verdwenen zijn. Hij merkte hoe ze in slaap viel en keek even op haar neer. Meteen voelde hij de neiging om weer honderden loze beloften aan haar te maken terwijl ze sliep, wetend dat ze hem toch niet zou horen. Deze keer hield hij zich stil en nam zich voor om die beloften morgen tot werkelijkheid te maken.

Asher werd wakker met het gevoel uit de dood herrezen te zijn. Het beetje zonlicht dat tussen de gordijnen doorkwam, irriteerde zijn ogen. De hele omgeving voelde veel te warm aan en hij had een ontzettend droge mond. Hij voelde zich ongelooflijk ellendig en het liefst zou hij nog een aantal uur bewegingsloos in bed blijven liggen. Toch kon hij het niet weerstaan om zijn dorst te lessen en kwam overeind, iets waar hij meteen al spijt van kreeg. Een naar, bonkend gevoel leek zich door zijn hoofd te verspreiden zodra hij op zijn benen stond. Blijkbaar had hij gisteravond toch genoeg gedronken om een kater te ontwikkelen. Fantastisch. Met een geïrriteerde frons op zijn gezicht kleedde hij zichzelf aan en liep richting de keuken, waar hij een hele kan water naar binnen goot, hopend op het beste. Terwijl hij zijn alcohol-geïnduceerde uitdroging tegenging, herinnerde hij zich weer wat er gisteravond allemaal was gebeurd. De ruzie, het gesprek dat ze vervolgens hadden gehad. Het feit dat hij zo hard had gewild dat er na die dag iets zou veranderen.

De rest van de ochtend probeerde hij het gebonk in zijn hoofd maar te negeren, terwijl hij de rotzooi in de badkamer begon op te ruimen. De spiegel was vrij letterlijk in een duizend stukjes geslagen en het duurde dan ook wel even voordat hij zich van al het glas ontdaan had, om maar niet te spreken over de sporadische bloedspetters die zich over de bad- en woonkamer verspreid hadden. Even vertrok zijn gezicht toen hij zich bedacht hoe vaak hij de afgelopen weken wel geen scherven had zitten opruimen. Dit was bij lange na niet de eerste keer dat een deel van zijn meubilair was gesneuveld tijdens hun ruzies. Met het laatste beetje glas probeerde hij ook de ellende van de afgelopen weken weg te gooien. In de geest van verzoening, besloot hij maar een tripje richting de stad te maken, om het een en ander op te halen.

Uiteindelijk vond hij zichzelf weer terug voor de slaapkamerdeur met een gigantisch boeket rode rozen en een dienblad met verse broodjes, roerei en een flinke kop thee. Hij vroeg zich af wanneer hij zo sentimenteel was geworden. Aarzelend stapte hij naar binnen, terwijl hij er met man en macht voor probeerde te zorgen dat hij alles niet liet vallen. Skaði lag nog op bed, gepaard met het witte beest dat ondertussen zijn plek had ingenomen. Haar hoofd lag nog in de kussens begraven en ietwat gedesoriënteerd stak ze haar arm uit naar de plek waar hij een tijd geleden had gelegen. Op deze manier zag ze er bijna vredig uit. Met hernieuwd vertrouwen in wat het ook was dat er tussen hen was, stapte hij op het bed af. “Happy Valentine’s Day, love.”

Het was een rustigere nacht dan elke andere van de afgelopen weken. Meestal werd hij meerdere keren gewekt door enkele bewegingen die door Skaði gemaakt werden wanneer ze last had van een nachtmerrie. Hij had de tekenen zo onderhand al wel leren kennen en wist ook ongeveer hoe hij haar weer tot rust kon manen. Meestal was het wel genoeg om haar wat dichter naar hem toe te trekken en om haar zachtjes toe te fluisteren dat hij er was en dat ze zich daarom geen zorgen meer hoefde te maken. Was dat maar waar. Het was een van de weinige nachten waar hij tot aan de ochtend ongestoord door kon slapen. Naar zijn weten werd ze niet een keer wakker en toen ze van hem afrolde, kantelde hij zijn lichaam wat naar het hare toe om zelf ook wat comfortabeler te kunnen liggen. Als hij de voorgaande dag van de rum af was gebleven, had hij zowaar een goede nachtrust kunnen hebben.

Asher werd uren voor haar aan wakker en had dus ruim de tijd het huis weer op orde te brengen, naar de stad te gaan om bloemen te halen en weer terug te komen om een ontbijtje op bed voor haar te fixen. Hij had een opmerking gemaakt over hoe lui ze wel niet was, maar hij wist dat ze de rust hard nodig had gehad na alles waar hij haar de afgelopen weken doorheen had gesleurd. Hij had door de kier van de deur gekeken of ze wakker was. Toen het erop leek dat ze net uit haar slaap ontwaakte, besloot hij maar naar binnen te gaan. Natuurlijk voelde hij zich een enorme idioot met de gigantische bos dieprode rozen in zijn hand. Zoiets had hij nog nooit voor iemand gedaan en hij had geen idee of het vandaag compleet misplaatst zou zijn. Toch duwde hij de woorden uit zijn mond en in eerste instantie was hij bang dat ze nog half in slaap was en hem niet eens verstaan had. Hij ging het niet nog een keer zeggen. Toch kon hij de glimlach moeilijk van zijn gezicht vegen, vooral toen hij haar daar zo zag zitten. Net wakker, met verward haar en gekleed in zijn shirt. Zachtjes sprak ze zijn naam en voor de verandering vond hij het niet vervelend om die te horen. De meeste mensen die hem bij zijn voornaam noemden, spraken deze altijd uit alsof het vergif was. Zoals Zypha en zijn vader altijd hadden gedaan. Skaði wenste hem ook een fijne Valentijnsdag toe en Asher kwam aan het voeteneinde van het bed zitten. Hij zette het dienblad op het matras en keek vervolgens naar de kat die hem wel erg geïnteresseerd aankeek. “Not for you,” verzekerde hij het witte beest, voordat zijn volledige aandacht weer naar Skaði ging. “I’m sorry for the past few weeks,” begon hij op een oprechte toon. Om eerlijk te zijn, vond hij het maar niets om zichzelf zo bloot te leggen. Vooral niet voor iemand waarvan hij wist dat ze hem zo makkelijk de grond in kon trappen. “I promise I’ll do better.” Met die woorden bood hij haar het boeket rode rozen aan, hopend dat ze hem zou voorzien van een zoveelste nieuwe kans.

Skaði zag er vrij verbaasd uit. Iets dat hij wel kon begrijpen. Hij was zelf immers ook behoorlijk verrast geweest door deze plotselinge uiting van affectie, vooral na de ruzies van de afgelopen weken. Ondanks alles was hij vanochtend de stad in gegaan, op zoek naar een romantisch gebaar in de vorm van een boeket rode roze. Hij was blij geweest dat het nog vroeg was. De stad leek nog te slapen en Asher was behoorlijk blij dat hij geen bekende tegen het lijf had hoeven lopen. Er zouden ongetwijfeld vragen komen over wie de ontvanger van het boeket zou zijn. Een vraag waar niet iedereen het antwoord op hoefde te weten.

Gelukkig leek ze het gebaar te waarderen, al kwam het behoorlijk onverwacht. Voor hij haar de rozen gaf, liet hij haar nogmaals weten dat hij het beter zou doen. Deze keer was het oprecht en, boven alles, nuchter. Wat hij gisteravond allemaal had uitgekraamd, wist hij niet echt meer. Wat hij nog wel wist, was dat rottige gevoel dat hij elke dag had gehad wanneer ze dag in dag uit ruzie maakten. Er moest een einde aan komen en vandaag was de eerste stap. Hij zou stoppen met het chronische drinken. Hij zou haar niet meer de hele dag proberen te vermijden, sterker nog, hij zou haar meenemen naar Brightwater Keep. Hij zou voor de verandering eens eerlijk en open naar haar zijn, voor zover hij dat zou kunnen. Hij glimlachte even vluchtig naar haar toen ze hem bedankte voor de rozen en zijn ogen waren op haar handen gefixeerd terwijl ze de bladeren zachtjes aanraakte. Vervolgens bood ook zij haar excuses aan, al wist hij niet precies waarvoor. Er was de afgelopen weken genoeg schade aangericht, door beide partijen, en Asher wilde er liever niet aan terugdenken. Skaði leek ondertussen wel door te hebben gekregen hoe ze het bloed onder zijn nagels vandaan kon halen, of wat ze moest zeggen om hem over het randje te duwen. Hij kon het haar niet echt verwijten dat ze die dingen tegen hem gebruikte, hij had het immers zelf ook net zo hard gedaan. “Forgive and forget,” mompelde hij zachtjes. Hoeveel waarheid er in dat statement school, wist hij niet. Heel veel tijd om erover na te denken, kreeg hij niet. Skaði boog een eindje voorover en voor hij het wist, stonden haar lippen weer op de zijne. Asher kon het niet laten om te glimlachen. Daarbij maakte hij een mentale notitie dat er nu toch echt iets van zijn baard af zou moeten, want deze begon ondertussen behoorlijk buiten de boegen te treden. Toen ze zich weer terugtrok, ving Asher nog net een glimp op van een witte flits die het bed afsprong. “I think we’re having cat for dinner tonight,” merkte hij op, gepaard met een vermoeide zucht. Hij zou het niet erg vinden als het beest op wonderbaarlijke wijze ineens uit zijn huis verdween. Maar goed, Skaði leek aan hem gehecht te zijn, dus hij liet het maar voor wat het was. Asher trapte ondertussen zijn laarzen uit en ging op zijn rug liggen aan zijn kant van het bed. Ondanks het feit dat hij vannacht beter geslapen had dan de laatste paar weken bij elkaar, voelde hij zich nog steeds bijzonder moe. Toch probeerde hij niet in slaap te vallen. Even staarde hij bedenkelijk naar het plafond, waarna hij zijn hoofd naar haar toe kantelde. “Have you ever been in Brightwater Keep?” vroeg hij nieuwsgierig. Naar zijn weten was ze nooit uit het noorden gekomen tot ze werd meegenomen door de slavenhandelaren. Misschien wist ze hem echter nog wel te verrassen.

Opnieuw was het een wereld van verschil hoe hij nu met haar omging ten opzichte van gisteren. Hun relatie werd wel gekenmerkt door een bipolaire variatie van ups en downs. De ene dag kon hij haar wel om de keel vliegen en diezelfde nacht lag ze weer net zo gemakkelijk in zijn armen. Erg gezond was het niet, maar Asher had dan ook geen idee hoe een gezonde relatie er wel uitzag. Toch wist hij dat dit niet iets was dat ze beiden vol zouden kunnen houden, dus had hij vanochtend de eerste stap gezet. Daarbij had hij zichzelf ook nog eens verrast over hoe sentimenteel hij wel niet kon zijn.

Aan zijn plan om haar mee te nemen naar Brightwater Keep had hij niet getwijfeld. Natuurlijk was hij er al snel achter gekomen dat het niet bepaald een goed idee was. Zodra hij de tijd had gehad om echt over zijn belofte na te denken, realiseerde hij zich dat Skaði met hem vast zou zitten op een schip, omgeven door niets anders dan mannen die maar al te veel interesse in haar zouden hebben. Hij kon zich niet voorstellen dat dat een leuke ervaring voor haar zou zijn. Daarnaast kwam nog het hele logistieke gedeelte van waar hij haar in Brightwater Keep moest laten. Hij kon haar moeilijk meenemen naar zijn huis daar, maar om haar alleen in een herberg te stoppen, vond hij ook maar niks. Straks stond Cres hem weer op te wachten bij de havens en zou hij Skaði te zien krijgen. Hij had geen enkel idee wat hij haar in dat geval zou moeten vertellen. Hoe langer hij erover nadacht, hoe meer potentiële doemscenario’s hij kon verzinnen. Uiteindelijk besloot hij maar dat hij het wel uit zou zoeken wanneer ze daar aankwamen. Alsof dat goed zou gaan.

Zijn aandacht was gericht op de kat, die zich snel uit de voeten maakte met zijn gestolen snack. Hij grinnikte om Skaði’s opmerking en keek even toe hoe ze begon te eten. Ergens was hij wel blij om het te zien, gezien ze de afgelopen weken weer behoorlijk vermagerd was. Gelukkig leek haar eetlust weer een beetje terug te komen. Asher ging naast haar liggen en kreeg meteen het gevoel dat hij binnen enkele seconden in slaap zou kunnen vallen. Hij probeerde zich maar te concentreren op Skaði die zat te eten, en toen dat niet lukte, begon hij haar maar aan te spreken. Ze vertelde dat ze nooit in Brightwater Keep was geweest, maar dat haar moeder daar misschien vandaan zou komen. “So you’re part Rhoynish?” merkte hij ietwat geamuseerd op. Hij had haar gezien als een rasechte noorderling, maar blijkbaar was dat niet helemaal waar. Skaði bewoog zich ondertussen op haar zij en hield hem een stukje brood voor, waarop hij zijn hoofd schudde. Hij had nooit zo’n stevige eetlust als hij brak was. Vervolgens vroeg ze of Brightwater Keep op Isla de Juegas leek, waarop hij zich ook op zijn zij kantelde om haar zo beter aan te kunnen kijken. “Slightly. I think you'd like it better there. There's more women there,” liet hij haar weten. Isla de Juegas was toch iets minder beschaafd dan Brightwater Keep, al kon de hoofdstad van Rhoynar er ook wat van. “We're leaving the day after tomorrow,” ging hij toen verder. Alles was zo'n beetje gereed in de haven en ergens was hij wel blij om weer terug te gaan om Cres te kunnen zien. Vooral nu Skaði met hem meeging.

Misschien hadden ze toch iets meer gemeen dan hij dacht. In eerste instantie leken er behoorlijk grote verschillen tussen hen te zijn. Een stadhouder uit Rhoynar en zijn ex-slavin uit het noorden. Ze had een hele andere kijk op de wereld, met al haar goden wiens namen hij maar niet kon onthouden. En dan terwijl hij helemaal niet in dat soort dingen geloofde. Op de een of andere manier waren ze alsnog bij elkaar gekomen. Even keek hij haar in stilte aan. Hij realiseerde zich dat hij nog steeds redelijk weinig van haar wist. Hoewel hij nu 24/7 bij haar was, liet ze niet bijzonder veel los over haar verleden. Niet dat hij dat wel deed.

Even trok hij een wenkbrauw omhoog toen Skaði vroeg of ze hier uiteindelijk weer terug zouden komen. Was ze nou zowaar gehecht geraakt aan deze plek? Er waren hier genoeg nare dingen gebeurd en hij kon zich niet voorstellen dat ze echt iets had met deze plek. Blijkbaar had hij het mis. Asher haalde zijn schouders even op. “Eventually, yeah,” liet hij haar toen weten. Het zou wel een aantal weken of zelfs maanden kunnen duren voordat ze weer op Isla de Juegas zouden zijn. Hij was er zelf ondertussen wel aan gewend om zo lang van huis te zijn, maar hij had geen enkel idee of Skaði er wel op zat te wachten om zo lang vast te zitten op een schip. Er verscheen een flauwe grijns op zijn gezicht toen ze hem op standvastige wijze liet weten dat de kat mee zou gaan. “I know. That’s why we got him,” antwoordde hij toen. Het beest had in de eerste instantie maar een doel gehad en Asher was dan ook zeker van plan om hem die taak te laten uitvoeren. Daarbij, de kans was aanwezig dat de kat de reis niet zou overleven. Iets waar Asher eigenlijk wel op zat te wachten.

Slaperig keek hij naar haar terwijl ze van de thee begon te drinken. Vervolgens kwam ze op haar buik naast hem liggen en ging verder aan haar ontbijt. Hij kon het niet laten om even een glimlach te laten zien toen ze zei dat ze gehecht was geraakt aan het eiland. Iets dat hij zich in de eerste paar dagen nooit had kunnen voorstellen. Het was wel duidelijk geweest dat Skaði niet echt gesteld was op het mannelijke aandeel van de bevolking, iets waar het eiland nou juist zo vol mee zat. “Anything beats living up north,” merkte hij vervolgens op. Niet dat hij zo’n hekel had aan het noorden of de mensen die er woonden, maar het was er gewoon altijd zo stervenskoud. “I'm happy you're starting to feel at ease here, though. I didn't think you would,” vervolgde hij, op een wat zachtere toon. Ergens was hij wel trots op haar dat ze zich hier wist te redden.

Allebei waren ze niet echt een open boek. Hoewel Asher hier en daar wat narcistische trekjes had, vond hij het niet bijzonder fijn om over zichzelf te praten. Zelfonthulling kwam met immers met risico’s. Ieder stukje informatie kon tegen je gebruikt worden, hoe onbelangrijk het ook leek. Iemand in zijn positie kon het zich niet echt veroorloven om de verkeerde informatie aan de verkeerde persoon te verstrekken, daarvoor had hij te veel te verliezen. Niet dat hij Skaði niet vertrouwde, maar hoe meer er voor nu verzwegen bleef, hoe beter. Skaði leek ondertussen een soortgelijk idee te hebben, want ook zij liet niet bijzonder veel los. Natuurlijk begon hij zich af te vragen waarom, al werd het antwoord hem snel duidelijk. Van wat ze hem wel verteld had, had hij vernomen dat haar verleden niet bepaald veel positieve herinneringen had voortgebracht.

Ondertussen had hij er zelf niet zo veel moeite meer mee om gedag te zeggen tegen zijn geliefde eiland wanneer hij er weer vandoor moest. Skaði leek toch wat meer moeite te hebben, gezien de villa toch een soort van thuis voor haar was geworden. Ergens was hij daar wel blij mee. Er was een enorm contrast tussen de persoon die nu naast hem lag en degene die hij die eerste dag aan de haven had ontmoet. Hij wist nog goed hoe ze met man en macht had gevochten om zich tegen iedere persoon in haar omgeving te verzetten, ook al had hij haar enigszins proberen te helpen. Als iemand hem die dag had verteld dat ze er nu zo bij zouden liggen, had hij diegene voor gek verklaard. Toch had hij Skaði op de een of andere manier weten te domesticeren.

Elke keer als ze glimlachte, voelde hij de onweerstaanbare neiging om hetzelfde te doen. Dus toen ze haar mondhoek omhoogtrok, kon hij het niet laten om dat ook te doen. Vooral toen hij haar slanke vingers zachtjes door zijn haren voelden gaan. Even vroeg hij zich af waaraan hij dit in hemelsnaam verdiend had. Ze vertelde hem dat ze zich nooit eerder ergens thuis had gevoeld, maar dat dat nu wel het geval was. “At least I did something right then,” reageerde hij, met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Het ontging hem niet dat er talloze manieren zijn waarop hij haar nog tekortschoot, maar hij had haar in ieder geval thuis kunnen laten voelen. Hoe kon het eigenlijk ook anders? Ondertussen was een groot deel van de spullen die in zijn huis rondslingerden afkomstig van Skaði. Even genoot hij van het gevoel van haar vingers die door zijn haren streken, iets dat hem om een of andere reden enorm deed ontspannen. Vervolgens kon hij het niet laten om haar bij haar arm te pakken en zo zachtjes naar zich toe te trekken. Hij wilde haar zo dicht mogelijk bij zich hebben, op zijn borstkas zoals ze elke nacht deden.