[M] Heartstrings

Skaði had de gebeurtenissen van een paar weken geleden zo goed als mogelijk uit haar hoofd verbannen. Ze wilde er niet meer aan denken, iets wat haar redelijk goed lukte. Zoals ze wel vaker deed was ze naar de markt gegaan, om daar een nieuwe voorraad van allemaal verschillende kruiden in te slaan. Vroeger had ze een enorme voorraad gehad, maar dat was allemaal achtergebleven in Falkreath. Het uitvoeren van haar alchemy was iets waardoor ze eventjes kon ontsnappen aan de werkelijkheid. Rustig struinde ze langs de haven, waar verschillende schepen werden klaargemaakt voor vertrek. Een kleine frons verscheen op haar gezicht toen ze zag hoe het schip van Asher vol werd geladen met goederen. Hij had haar niets verteld over uitvaren. De frons bleef op haar gezicht staan terwijl ze vanaf een afstandje toekeek. Na een paar minuten stil gestaan te hebben besloot ze iemand aan te spreken. “When are you sailing?” vroeg ze aan de eerste de beste man die ze van het schip af zag komen. Deze keek haar sceptisch aan, alsof hij zich afvroeg waarom het haar iets uitmaakte. “Soon, poppy.” Vervolgens ging de man weer verder met zijn taak: het inladen van het schip. Skaði draaide zich om, waarna ze op een redelijk tempo haar weg naar de villa zocht.

Met haar schouder duwde ze de deur open, dropte de mand met haar kruiden op de tafel en zocht hem meteen op met haar ogen. Er stond een neutrale uitdrukking op haar gezicht, wat haar er niet echt vrolijk uit liet zien. Dat was ze ook niet, alles behalve op dit moment. “You are leaving.” Het was niet echt een vraag, immers had ze genoeg informatie verzameld in de haven. Het was eerder een stelling, eentje waarvan ze hoopte dat hij deze zou ontkennen. Natuurlijk had ze wel eens nagedacht dat hij niet voor altijd op dit eiland zou blijven. Hij was naast lord ook kapitein van een vloot, hij was een zeeman. Maar ze had niet gedacht dat het al zo snel zou zijn. Dat zou betekenen dat hij haar hier achter ging laten, in de villa die voor één persoon veel te groot was. Waarschijnlijk zou de kat ook met hem mee moeten. Allemaal overhaaste conclusies schoten door haar hoofd heen. Eigenlijk had ze geen enkel recht om zich met zijn zaken te bemoeien, want wat waren ze nu immers van elkaar? Ze wist het niet. “You didn’t told me you were leaving.” Het was niet dat hij zich hoefde te verantwoorden aan haar, maar toch.

Skaði deed geen moeite om te vragen hoe zijn dag was gegaan, noch om een simpele begroeting te laten horen. Ze was recht door zee vandaag, ze ging het allemaal niet mooier maken dan het was. De expressie op haar gezicht was alles behalve vrolijk, ze was teleurgesteld. Toen ze stelde dat hij wegging bevestigde hij dat. Hij had niet eens de moeite genomen om het haar te vertellen. Was hij van plan geweest om van de ene op de andere dag opeens te verdwijnen? Ze zou wakker worden in een leeg huis zonder enig idee waar hij naartoe was gegaan. De kans was groot dat ze maanden alleen op dit eiland zou zitten, als ze het überhaupt al overleefde zonder zijn aanwezigheid en bescherming. Want ze kon zeggen wat ze wilde, ze was veilig in deze villa. Hoogstwaarschijnlijk veiliger dan ze ooit eerder was geweest.

Zijn opmerking was hard en kwam voor haar onverwachts. Aan het feit dat hij het niet eens had laten vallen dat hij binnenkort weer zou uitvaren had ze al kunnen halen dat hij niet de moeite had willen nemen om het haar te vertellen, waaruit ze maar één andere conclusie kon trekken. Hij zou haar hier achterlaten. Wie weet zou hij haar wel aan één van zijn kapiteins toevertrouwen. Misschien maakte het hem ook wel helemaal niet uit wat er met de noorderling gebeurde en was hij op haar uitgekeken. Skaði moest haar best doen om de brandende tranen achter haar ogen binnen te houden, wat haar tot nu toe nog redelijk lukte. Een pijnlijke blik was voor een paar seconden in haar ogen te zien. Het was dezelfde blik die ze die eerste avond met Seton kort had laten zien, toen hij haar eraan herinnerd had wat ze met haar hadden gedaan op het slavenschip, om zo haar woedde aan te wakkeren en ervoor te zorgen dat ze haar taak had afgemaakt. Ze hield er niet van om zwakte te tonen, maar ze bleef ook een mens. En zo nu en dan waren er gewoon momenten dat zelfs bij haar het geharde masker een beetje afzakte. Hij was haar natuurlijk niets verschuldigd, ze hadden niks samen. Tenminste, niks officieels. Was ze dan zo blind geweest? Was ze dan echt niet meer geweest dan iemand om hem gezelschap te houden in deze villa totdat hij weer uit zou varen? Plotseling voelde ze zich enorm klein in deze wereld. Het besef dat ze vervangbaar was kwam als een klap in haar gezicht binnen. Natuurlijk was ze vervangbaar, maar hij had haar altijd het gevoel gegeven alsof ze dat niet was geweest. Alsof hij zich oprecht geïnteresseerd had in haar om wie ze werkelijk was. Skaði wilde niet geloven dat het allemaal gewoon een toneelstukje was geweest, een leugentje om eigen bestwil zo hier en daar om te krijgen wat hij wilde. Maar de manier waarop hij nu reageerde gecombineerd met het feit dat het sinds die ene avond niet meer hetzelfde was geweest, zei eigenlijk al genoeg. En dat deed pijn. Meer pijn dan ze toe zou willen geven.

Voor een moment was ze stil gebleven en had ze niets anders gedaan dan hem aankijken, een licht ongelovige blik in haar ogen. “So this is it then?” begon ze op een vragende toon terwijl ze iets dichterbij kwam. “You’re just going to leave me behind on this island and disappear without saying a thing to me?” Een paar meter bij de bank vandaan stopte ze, om hem recht aan te kijken. Ze wilde nog zoveel dingen zeggen, al haar eerder getrokken conclusies op tafel gooien, maar ze wist dat het haar geen steek verder zou helpen in deze situatie. Haar ogen waren naar de fles rum gegaan, een indicatie dat hij ook niet compleet nuchter was op dit moment. Echter was ze al wel te weten gekomen dat Asher een redelijk hoge alcoholtolerantie had, dus die kwart die uit de fles mistte zou vast nog niet genoeg zijn om zijn compleet onserieus te nemen.

Er kwam niet direct een antwoord op haar vraag, want het leek erop dat hij eerst de bodem van zijn fles rum wilde zien voordat hij het gesprek met haar aanging. Het enige wat de brunette kon doen was hem aankijken en wachten op wat er komen zou. Na die korte stilte die was gevallen begon hij te praten, ergens had ze er meteen spijt van dat ze überhaupt iets had gezegd tegen hem. Het sarcasme was duidelijk aanwezig en hoe meer hij sprak, hoe heviger het benauwde gevoel in haar longen werd.

Skaði voelde de woorden op haar tong branden. Er viel dan ook een kleine stilte waarin ze probeerde om de woorden weer in te slikken, wetende dat het er allemaal niet beter op zou maken. “When are you going to stop? Making all those sarcastic statements over and over again?” De laatste paar weken waren niet bepaald geweldig geweest. Hij was steeds chagrijnig en ze begon zo het gevoel te krijgen dat hij nog altijd boos op haar was van die ene avond. Maar wat kon zij eraan doen dat hij het blijkbaar zijn hobby had gemaakt om met de gevoelens van meerdere mensen te spelen? Ze had het kunnen verwachten, ze was naïef geweest en haar eigen pijn, dat was haar eigen schuld. Maar dit, hier had ze niets aan kunnen doen.

“Having a wife and daughter never stopped you before from having some whores around, now did you? Because that’s what I am, right? A cheap, replaceable whore. And now you’re getting sick and tired from me because I don’t give you what you want.” Het waren heftige beschuldigingen die ze hier maakte. Hoe langer dit gedrag van hem doorging, hoe sterker ze de neiging kreeg om de woorden die Sierra die avond had uitgesproken te geloven. Skaði voelde de tranen branden achter haar ogen, maar ze weigerde om ook maar één traan te laten in zijn bijzijn. Naar haar gevoel haalde hij de laatste tijd alleen maar plezier uit het proberen om haar te breken. Daar was ze klaar mee. Het liefst zou ze die fles rum uit zijn handen trekken en het ding door het raam heen naar buiten gooien. Hij zag er niet uit. Onverzorgd, magerder dan eerder omdat hij het verdomde fatsoenlijk te eten en met de bijna onmisbare geur van rum die standaard om hem heen leek te hangen. Zelf was ze ook weer iets afgevallen, gezien ze na zulke dagen vaak nog maar weinig eetlust had. Het was duidelijk dat zijn gedrag, zijn woorden, invloed hadden op haar.

Dat er een frons op zijn gezicht verscheen zag ze niet eens in haar gefrustreerde tirade, noch merkte ze op dat hij echt naar haar keek. Waarschijnlijk zou hij de helft van haar woorden niet eens horen, met zijn dronken kop. Sinds die ene avond had ze zelf geen druppel alcohol meer aangeraakt, bij Asher leek het eerder het tegenovergestelde te zijn. Beide waren er niet op vooruit gegaan, wat een indicatie kon zijn over het feit dat beide partijen niet blij waren met de hele gang van zaken. En toch zat hij waar hij zat, met een fles rum in zijn hand, en stond zij waar ze stond, met tranen die achter haar ogen brandde. Het was een marteling, dit alles. Eerst was het vooral mentaal geweest, maar nu begon ze er fysiek ook onder te lijden.  

Hij vroeg haar of dat was wat ze zichzelf elke dag inpraatte. Skaði klemde haar kaken op elkaar en slikte. De woorden van Sierra waren inderdaad in haar hoofd blijven hangen. “Not at first, but now I’m starting to think she was right.” Hij zou dondersgoed weten waar ze het over had. Met vernauwde ogen keek ze hem aan toen hij zei dat ze zichzelf dit soort dingen maar moest blijven vertellen. De brunette snoof een keer hoorbaar haar adem uit, terwijl ze geen keuze kon maken in de houding die ze zichzelf moest geven op dit moment.

Haar keel voelde droog aan en het enige wat ze kon doen was haar blik op hem gericht houden, niet goed wetende wat ze nu nog moest zeggen. Misschien moest ze stellen dat ze dan wel op zou hoepelen, als hij dat zo graag wilde. Maar iets in zijn toon weerhield haar daarvan, al was het misschien naïef. Ze was nooit iemand geweest die makkelijk opgaf. Haar koppigheid werd door de meeste gezien als een irritante eigenschap, maar als ze zo niet was geweest, had ze allang niet meer voor zijn neus gestaan. Dan was ze weken geleden al door de voordeur verdwenen, om vervolgens niet eens meer om te kijken. Zo was ze niet en zo zou ze ook nooit zijn. “Do you really want that?” De pijn in haar krakende stem was zowat hoorbaar. Hij zou eens moeten weten hoe pijnlijk zijn woorden waren. In plaats van de eerdere boze uitdrukking op haar gezicht, was er nu iets kwetsbaars te zien. Haar vijandigheid was naar de achtergrond verdwenen en had plaatsgemaakt voor een zachtere houding. Ondanks dat ze koppig was, werd ze moe van dit alles. Het vechten was maar niet leek te stoppen, het krijgen en maken van nare opmerkingen. Het was doodvermoeiend, zacht gezegd.

Dit soort onzinnige ruzies liken hun nieuwe vrijetijdsbesteding te zijn geworden. Hij was om de kleinste dingen boos en soms had ze het gevoel dat ze niet eens kon ademhalen in zijn buurt. Een enkele keer trok ze zich in stilte terug in de keuken, de slaapkamer of naar de bovenverdieping. Negen van de tien keer kon ze zich echter niet inhouden en werd het een over en weer gegooi van boze woorden en nare opmerkingen. Vervolgens kwamen ze geen steek verder, behalve dat het voelde alsof ze nog iets verder uit elkaar stonden dan de avond ervoor.

De humorloze grijns die rond zijn lippen verscheen zorgde ervoor dat ze lichtjes moest fronzen. Vond hij het nu daadwerkelijk grappig? Ging hij zich echt verlagen tot dat niveau en het over die boeg gooien? Het deed pijn. Elke keer gaf hij haar weer het gevoel alsof hij genoot van haar onzekerheden, waarna ze deze krampachtig probeerde te verbergen. Iets wat haar met de dag minder goed leek te lukken. Dat ze nog maar een paar druppels nodig had om de emmer te doen overlopen wist ze niet. Ze balanceerde op het randje van een volledige instorting. Beide waren koppig, beide konden hun trots niet aan de kant schuiven en dat zorgde ervoor dat dit alles zo disfunctioneel was als het maar wezen kon. In het begin had ze gedacht dat dit, met hem, zou kunnen gaan werken. Maar hoe meer woorden hij uitsprak, hoe minder ze overtuigd was van deze visie.

Altijd was ze sterk gebleven. In Falkreath waar de omstandigheden alles behalve rooskleurig waren geweest, op het slavenschip waar ze een oneindige marteling had begaan en nu hier op Isla de Juegas, iets waarvan ze geen idee had hoe ze het überhaupt moest omschrijven. Skaði verloor het oogcontact omdat hij zijn blik op de grond richtte. Hij wist het niet. Ze had niets aan dat antwoord. Er was iets veranderd in zijn toon, echt boos klonk het niet meer, eerder een onzekerheid waarvan ze niet had gedacht dat hij die had. Vervolgens zei hij dat alles gewoon moest stoppen. Wat moest stoppen? Ook weer zo’n vaag antwoord waarmee ze niets kon. Ze vroeg zich af of hij haar expres aan het lijntje hield op deze manier. Nog altijd brandde de tranen achter haar oogleden, het werd steeds moeilijker ze binnen te houden. “You don’t know?” merkte ze vervolgens op, haar stem iets kalmer dan eerder. Iets wat ze waarschijnlijk niet lang vol zou kunnen houden. “So this, all of this,” begon ze terwijl ze hem aankeek, “this thing between us, didn’t meant anything to you?” Aan het eind van haar zin hoorde ze pas hoe zacht haar stem was geworden.

Het was niet gezond, bijna elke dag verwikkeld raken in een hevige ruzie. De ene keer was het een simpele woordwisseling, de andere keer vielen er scherven of hadden ze beide een paar blauwe plekken meer op hun lichaam. Ze waren bezig met elkaar kapot te maken, elkaar telkens weer tot het uiterste drijvende totdat één van hen ontplofte. Het was een desastreuze cirkel die ze maar niet leken te kunnen doorbreken. En na zo’n catastrofale dag eindigden ze samen in hetzelfde bed, stilletjes met de ruggen naar elkaar toe. Meestal bleef het ook een tijdje stil, totdat ze zijn aanwezigheid voelde en hij haar vertelde dat hij er spijt van had. Vrijwel altijd was ze zo naïef om erin mee te gaan, om hem te vertellen dat ze er ook spijt van had en dat ze geen ruzie meer moesten maken. Beide wisten dat de volgende dag hetzelfde ritueel weer herhaald zou worden. Dagen waarin ze geen ruzie hadden waren zeldzaam geworden. Vervolgens kroop ze tegen hem aan, zo dicht als ze maar kon, om vervolgens in slaap te vallen met haar hoofd op zijn borstkas. Ze voelde zich veilig in zijn armen. Het waren die paar vaste vreedzame uurtjes die ervoor zorgde dat hun schip nog niet compleet kapot was geslagen tegen de kliffen. Toch was het zinkende, het kon alleen nog gered worden als iemand besloot de gaten te dichten. Tenminste, als het al niet te laat was daarvoor.

Hij vroeg of het dan wat uitmaakte. “It fucking does!” Haar stem klonk vergeleken met haar eerdere woorden een stuk harder, met een vleugje wanhoop erin vermengd. Het was frustrerend om te moeten toekijken hoe hij zo luchtig over alles deed. Alsof niets ook maar iets voor hem had betekend. Het was een zoveelste steek tijdens dit gesprek, de zoveelste de afgelopen paar weken. Skaði had zo het gevoel dat ze het niet langer meer vol ging houden. Dingen voelen voor iemand zoals ze voor hem deed, onbewust zoveel om iemand geven. Het was eng en dat was nog maar zacht uitgedrukt. Hij zei dat het allemaal toch niet werkte. “Perhaps it’s not working because you don’t want it to work!” Nog altijd was haar stem harder dan eerder. Het was niet omdat ze boos was, eerder gefrustreerd. Alles wat ze deden was vechten, dat was zo. Tranen schoten in haar ogen, dit keer was er geen ontsnappen meer aan. “You know, forget what I said. You are right. It will never work.”

Met een ruk draaide ze zich om, twijfelde geen moment en stormde de woonruimte uit. Normaal verdween ze in de slaapkamer, dook het bed in en wachtte tot hij over een lange tijd - die eeuwen leek te duren - ook naar bed zou komen. Immers kon ze toch niet slapen zonder hem. De gemoederen waren dan meestal al gekalmeerd, maar ze had niet het gevoel dat ze er dit keer ook zo makkelijk vanaf zou komen. Elke spier in haar lichaam schreeuwde om iets om de frustratie op te uiten, de laatste dreun tegen de overvolle emmer te geven zodat deze over zou lopen. Voor de verandering koos ze de badkamer als vluchtoord. Met een dreun viel de deur achter haar dicht, die nog een beetje na trilde van de klap. Nu ze hem niet meer direct onder ogen hoefde te komen voelde ze hoe ze naar adem hapte, hoe de tranen kwamen. Ze huilde bijna nooit. Haar ogen gingen naar de spiegel, waar ze haar eigen spiegelbeeld zag. Ze zag er niet uit. Wallen onder haar ogen, weer iets magerder dan ze was geweest voor het hele incident die avond en met betraande ogen. Weer voelde ze die frustraties omhoog komen, ze moest het kwijt. Voordat ze het wist had ze haar vuist in de spiegel geslagen. In dit soort situaties leek er iets meer kracht in haar te zitten, iets waar ze het beest wat diep in haar was geworteld misschien wel voor moest bedanken. Onder haar knokkels vloog de spiegel in scherven. Een regen van glas kwam naar beneden, een aantal bleven in haar hand steken. Het duurde dan ook niet lang voordat er druppels bloed te zien waren. Nu de frustraties eruit waren gewerkt, voelde ze hoe haar benen zwak werden. Ze zakte tegen de muur aan op de grond, terwijl er zachte geluiden uit haar keel kwamen zetten. Ze huilde. Het moest duidelijk hoorbaar zijn in de andere ruimtes van het huis, want ze had alle controle verloren. De combinatie van frustratie, teleurstelling en pijn.

Liefde. Het was niets meer dan een vloek.

Die ene avond op de klif had geleken op een nieuw tijdperk wat van start was gegaan. Ze had tegen hem aangeleund gezeten, kijkende naar de sterrenhemel en de kalme zee die zich tot de horizon uitstrekte. De aanwezigheid van zijn armen hadden haar een gevoel van veiligheid gegeven en ze had het idee gehad dat het allemaal anders zou gaan worden. Dat ze eindelijk iemand gevonden had die haar zou beschermen tegen het kwaad in deze wereld, iemand bij wie ze zichzelf kon zijn en iemand die misschien ooit wel van haar zou kunnen houden. Ze had nog nooit iemand gevonden die oprecht van haar gehouden had. Toen ze nog in Falkreath woonde had ze mensen altijd van zich afgeduwd wanneer ze te dichtbij kwamen. Ze ging liever haar eigen gangetje dan vastzitten aan dingen. Maar na haar ervaringen op zee, waar haar vrijheid en waarde van haar was afgenomen, was ze er anders over gaan denken. Langzaam maar zeker begon het voor haar duidelijk te worden dat ze echter nog altijd vastzat in hetzelfde hoofdstuk. Elke keer dat één van hen weer een klap uitdeelde, zowel verbaal als fysiek, was ze er meer van overtuigd dat Sierra die ene avond gelijk had gehad. Ondanks dat ze het diep van binnen nog altijd niet geloofde.

Het waren niet alleen zijn rotopmerkingen geweest die deze plotselinge instorting hadden veroorzaakt. Er zaten namelijk veel meer redenen achter. Zelfs op het slavenschip had ze zich altijd staande gehouden. De tranen die nu uit haar ogen kwamen zetten en haar wangen bevochtigde waren opgebouwde frustraties. Ingehouden emoties die zich nu allemaal tegelijk een weg naar buiten vochten. Het was alsof het besef nu pas kwam. Alsof ze nu pas besefte wat haar allemaal was aangedaan sinds ze uit het noorden was meegenomen. En plotseling voelde ze zich eenzaam, oh zo eenzaam. Het voelde alsof ze alleen op de wereld was, alsof niemand haar begreep of überhaupt wilde begrijpen. Toch leek het erop dat het eerder mentale pijn was geweest die de laatste druppel had gevormd. Normaal huilde ze niet, huilen was een zwakke emotie en ze haatte het om als zwak gezien te worden. Immers was ze een noorderling, ze had niet bepaald een zachte opvoeding gehad en de feiten waren haar altijd onder de neus geschoven zoals ze waren. De mensen die opgroeiden in een gelukkig gezin wat nog niet gebroken was door de maatschappij, mochten van geluk spreken. Zij leek het geluk nooit aan haar kant te hebben.

De regen van scherven en glassplinters die naar beneden kwam zetten zodra ze haar vuist in het midden van haar eigen weerspiegeling had geplaatst was niet onopgemerkt gebleven. Er werd op de badkamerdeur geklopt, waarna er een barse stem vroeg wat ze aan het doen was. Haar schouders schokten nog altijd heen en weer en ze had haar benen iets opgetrokken. Het glas wat zich onder haar bevond knarste lichtjes toen ze zich verzette, maar echt voelen deed ze het niet. Ze hoorde hem op een iets zachtere toon vragen of alles oké was. Nee, het was niet oké. Niets was oké. Skaði wilde het hem dolgraag toeschreeuwen, verder gaan met ruzie maken. Het verstikkende gevoel van de tranen zorgde er echter voor dat er geen ander geluid van haar kant kwam, behalve het gesnik wat ondertussen gedempt werd door haar handen. Deze had ze voor haar gezicht geplaatst zodat ze niets anders meer zag dan duisternis. Dat haar ene hand nog altijd lichtjes bloedde en wat rode strepen op haar gezicht achterliet, leek ze niet eens te merken. Het deed gewoon zo verdomd veel pijn.

Toen er ongeduldig aan de deur werd gerommeld kromp ze een beetje in elkaar, terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg in een poging haar gesnik nog verder te dempen. Ze wilde niet dat iemand haar hoorde huilen en hij was daarbij geen uitzondering. Vervolgens bonkte hij nog een aantal keer op de deur, om vervolgens te vragen of ze de deur open kon doen. Waarom boeide het hem zoveel dat ze zichzelf in de badkamer had opgesloten? Hij zou zich maar weer gewoon moeten focussen op zijn rum en haar met rust moeten laten. Het duurde een halve minuut voordat ze zichzelf in beweging wist te krijgen, om vervolgens toch maar gehoor te geven aan zijn woorden, voordat hij straks de deur nog in zou beuken. Al had ze niet het gevoel dat het hem ook weer zoveel uitmaakte dat hij zoiets zou doen.

Traag stond ze op en keek naar de rommel die ze had gemaakt. De resten van de spiegel aan de muur, de scherven op de grond en de rode vloeistof die uit haar hand droop en zo hier en daar te zien was op de scherven. Vervolgens schuifelde ze naar de deur, terwijl ze voelde hoe haar schouders nog altijd een beetje schokte. Snel deed ze nog een poging om de tranen weg te vegen, waarbij ze alleen maar een veeg bloed afkomstig van haar hand uitveegde over haar wang. Dat kon ze zelf natuurlijk niet zien, dus opende ze de deur op een kier en stapte naar achter. Haar ogen schoten naar de grond, de kans was groot dat hij boos zou zijn vanwege zijn spiegel. Op momenten als deze vroeg ze zich af waarom ze hier nog was. Waarom had ze niet allang het eerste de beste schip terug naar Falkreath genomen, om te zoeken naar wat er nog over moest zijn van haar familie en daar een leven op te bouwen. Dit, met hem, ging duidelijk op niets uitlopen. Elke keer weer leek ze te vergeten wat haar positie was vergeleken met die van hem. Het was vrijwel onmogelijk. Hij was een getrouwd man, zij had hem niets te bieden. Geen geld, geen grond, zelfs de kleren aan haar lijf waren van hem. “I’m sorry..” fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar betraande ogen op de grond gericht hield. Haar ogen waren rood en nog altijd schokte haar schouders een beetje, had ze het wat benauwd en voelde ze de stekende pijn van de glasstukjes in haar hand.