[M] Heartstrings

Waarom kon hij niet gewoon een keer normaal doen? Waarom moest hij altijd zijn eigen zelfzuchtige belangen voor dat van een ander plaatsen? Misschien konden ze niet bij elkaar zijn op de manier waarop hij wilde, maar dat betekende niet dat hij haar ineens als een stuk vuil kon behandelen. Ze betekende nog steeds veel voor hem, al leek hij dat plotseling helemaal vergeten te zijn. Toen hij het breken van glas in de badkamer hoorde, werd hij echter wakker gemaakt uit de waas van misplaatste woede die hij voor haar voelde.

Asher stond op het punt om het gewoon op te geven, toen de deur ineens openging. Zonder hem aan te kijken stond ze daar in de deuropening met een veeg bloed over haar gezicht. In eerste instantie zag hij niet dat ze gehuild had, haar blik was immers koppig op de grond gefixeerd. Hij keek haar even op en neer, niet wetend wat hij moest zeggen. Ergens was hij al lang blij dat ze zichzelf niet heel erg pijn had gedaan, aan de andere kant verontrustte de veeg bloed op haar gezicht hem wel. Zijn blik ging even langs haar heen, de badkamer in. De vloer was bezaaid met stukken glas en van de spiegel was nog maar weinig over. Skaði’s schouders begonnen ondertussen enigszins te schokken, terwijl ze sorry zei. Alsof ze iets had om haar excuses over aan te bieden. Asher’s blik verzachtte, zelfs hij kon dit nu niet weer omzetten in een of andere ongegronde ruzie. In stilte zette hij een stap dichterbij en sloeg zijn armen om haar heen om haar zo mee te trekken in een stevige omhelzing. “I’m sorry too,” liet hij haar zachtjes weten, terwijl hij lichtjes met zijn hand over haar rug streek. “I didn’t mean what I said.” Ergens vroeg hij zich af hoe oprecht dat statement was, vooral omdat hij eigenlijk nog maar amper wist wat hij überhaupt gezegd had. Het feit dat hij ook lang niet nuchter was, hielp ook niet al te veel. “Did you get hurt?” vroeg hij vervolgens, terwijl hij weer naar de veeg bloed over haar gezicht keek. Het moest haast wel, maar hij kon niet meteen zien waar ze zichzelf pijn had gedaan.

Meestal moesten dingen eerst erger worden voordat ze beter werden. Asher had niet het gevoel dat de ruzies gewoon op zouden houden. In tegendeel, het leek er meer op dat ze steeds erger werden, alsof ze langzaam maar zeker escaleerden naar een bepaald explosief punt. Hij zou iets doen waarvan hij spijt zou krijgen, iets dat onherstelbare schade aan zou brengen aan hun relatie. Hij moest zien te veranderen voordat ze op dat punt aan zouden komen. Hij wilde haar niks aan doen, hij wilde haar niet kwijt, al leek het daar de laatste tijd wel op.

Ergens kon hij zich wel voorstellen dat ze op dit moment allesbehalve zin had in iedere vorm van affectie die hij te bieden had. Ze hadden net nog flinke ruzie gehad en nu dacht hij haar even te kunnen omhelzen. Het had hem niet verbaasd als ze hem van zich af had geduwd en daarna een flinke klap in zijn gezicht had gegeven. Hij had het immers wel verdiend, al zou het hem hoogstwaarschijnlijk alleen maar weer boos maken. Wat hij niet verwachtte, was dat ze haar gezicht tegen zijn borstkas aandrukte en zachtjes begon te schokken. Het zorgde ervoor dat hij haar nog iets steviger vasthield. Hij zei sorry, dat hij alles niet gemeend had en ze bleef stil. Waarschijnlijk wist ook zij niet of ze het wel moest geloven of niet. En wie nam dat haar nou kwalijk?

Nadat hij vroeg of ze zichzelf pijn had gedaan, trok ze zich terug en keek naar een van haar handen. Een stel bebloede knokkels met hier en daar kleine glasscherven. Ze keek ernaar alsof het iemand anders was overkomen en Asher kon het niet laten om haar enigszins bezorgd aan te kijken. Ze leek er even niet helemaal bij te zijn. Misschien was de klap harder geweest dan ze in eerste instantie had gedacht, of misschien zat ze met haar hoofd nog bij de ruzie die ze zojuist hadden gehad. Zachtjes pakte hij haar hand vast en keek er even naar. De wondjes leken niet al te diep, maar het glas moest er sowieso wel uit. “Go sit on the couch, I’ll get you all fixed up,” mompelde hij zachtjes, terwijl hij richting de keuken liep om het een en ander te verzamelen. Wat water om de wondjes mee schoon te maken, wat verband om het bloeden te stoppen. Ondertussen probeerde hij zichzelf mentaal tot nuchterheid te dwingen, maar daar kwam maar weinig van terecht. Even deed hij zijn ogen dicht, gooide wat van het water in zijn gezicht en deed ze weer open, alsof het zo makkelijk zou zijn. Een, twee, drie, nuchter. Hij fronste even, was zijn zicht nou iets minder wazig geworden, of beeldde hij zich dat nou in? Met alle spullen liep hij weer terug naar de woonkamer, waar hij op de bank ging zitten. Hij had geen enkel idee of hij nog wel in staat was om die kleine stukjes glas uit haar handen te krijgen. Dat nam echter niet weg dat hij het ging proberen.

Hoe langer dit allemaal doorging, hoe zekerder hij ervan werd dat ze niet bij hem weg zou gaan. Er waren genoeg vreselijke dingen geweest die hij haar aan had gedaan en keer op keer was ze gebleven. Ergens wist hij wel dat dit een ongezonde manier was om samen te zijn. Dat hij hiermee moest stoppen voordat deze relatie haar echt zou breken. Hij vroeg zich af waarom ze hier nog was. Ze had hem verteld dat ze geen familie had om naar terug te gaan, maar zelfs compleet opnieuw beginnen op een willekeurige plek leek hem beter voor haar dan wat dit ook was. Ook hier was ze niet veilig, hoe graag hij dat soms wilde geloven.

Voor enkele seconden leek hij zijn eigen woorden te geloven. Hij wist niet of het de rum was, of de manier waarop ze nu tegen zijn borstkas aan rustte, maar ergens diep vanbinnen had hij er vertrouwen in. Alles moest nog te herstellen zijn, als hij zijn gedrag maar enigszins kon bijdraaien. Het kon simpelweg niet zo zijn dat het allemaal zo zou eindigen. Niet na alles wat ze samen al doorstaan hadden. Hij keek haar even aan, hopend dat het vanaf vanavond écht anders zou worden. Terwijl hij wegliep om spullen te halen om haar wond schoon te maken, bedacht hij zich echter dat het elke avond zo was gegaan. Ze hadden ruzie, om tegen de avond aan toch iets van verzoening te vinden. Ze sliepen bij elkaar en de volgende dag was het weer precies hetzelfde verhaal.

Even keek hij haar quasi-beledigd aan toen ze zachtjes vroeg of hij er zeker van was dat hij het zou kunnen. “Of course I am,” verzekerde hij haar, terwijl hij zachtjes haar hand weer pakte. Waarschijnlijk zou het hem niet lukken, maar dat zou hij later wel merken. Met een lichte frons op zijn gezicht boog hij even over haar hand heen, die ondertussen al redelijk onder het bloed zat. Hij schudde even met zijn hoofd. “I can’t leave you alone for five minutes, can I?” mompelde hij, terwijl hij hier en daar een klein stukje glas uit haar hand wist te krijgen. Ze was nog maar een paar minuten uit zijn zicht verdwenen en de spiegel was al gesneuveld. Hij vroeg zich af wat er van zijn huis over zou zijn als hij haar een hele dag alleen zou laten. In stilte verwijderde hij wat stukjes glas uit haar hand, terwijl hij de kleine wondjes vervolgens schoonmaakte. Er verscheen even een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht toen er wat bloed op de bank drupte. Typisch. Toen alles schoon leek, wikkelde hij een verband om haar hand. Ergens was hij nog best trots op zichzelf dat het hem was gelukt, zelfs onder de invloed van alcohol. “There you go,” zei hij, terwijl hij haar weer even aankeek. “Now please don’t go knock out the windows too.” Vervolgens maakte hij aanstalten om op te staan. Het glas in de badkamer moest immers ook nog opgeruimd worden.

Het was niet de eerste keer dat hij het goed verpest had bij iemand waarvan hij hield. Het was hem talloze keren gebeurd en het vreemde was dat de meesten hem keer op keer leken te vergeven. Hij nam nieuwe kansen met open armen aan, om iedereen vervolgens weer teleur te stellen. Zo nu en dan vroeg hij zich af waarom hij niet in staat leek te zijn om te veranderen, terwijl anders die mogelijkheid wel hadden. Misschien kon hij zichzelf van nature niet aanpassen, misschien stelde hij zichzelf wel gewoon aan en was hij te koppig om er iets aan te doen. Het was immers zo makkelijk om in te gaan op je impulsen, om mensen daarna te laten vallen wanneer alles wat lastiger werd.

Met Zypha was het in het begin simpel geweest. Het feit dat ze aan elkaar waren uitgehuwelijkt, maakte alles zo nu en dan wat ongemakkelijk, maar het was ook nieuw en spannend. Ze hadden nooit ruzie, want ze kenden elkaar niet goed genoeg om ook maar ergens een meningsverschil over te kunnen hebben. Na een tijdje kwamen de problemen en begon hun relatie flink af te takelen. Hun gesprekken veranderden in ruzies. Elke dag stuitte hij op een huilende Zypha en Asher begon zich steeds meer te verwijderen van het hele geheel dat zijn familie was. Ook met Sierra had hij ondertussen hetzelfde traject afgelegd. Het was eerst zo gemakkelijk geweest. Hij bezocht haar wanneer hij dat wilde, ging weer weg wanneer hij het wilde. Het was eenvoudig geweest en hij had zich overal vrij in gevoeld, totdat het pijnlijk duidelijk werd dat er geen enkele mate van exclusiviteit tussen hen zou bestaan. Sierra’s werk liet het niet toe en jaloezie was niet iets dat hij wilde voelen. Dus was het makkelijker om gewoon verder te gaan.

Het hele scala aan mislukte relaties waar hij zichzelf met de tijd doorheen had gevochten, ging door zijn hoofd terwijl hij de wondjes in haar hand schoonmaakte. Hij vroeg zich af of het naïef was om te denken dat het deze keer anders zou zijn, want nu leek het precies dezelfde kant op te gaan. Hoe stom zou het van hem zijn om zichzelf weer volop in een relatie te storten die uiteindelijk toch weer op grandioze wijze op de klippen liep? Uiteindelijk werd niemand er beter van. Toch kon hij het niet laten om te denken dat Skaði anders was. Ze was op een uitzonderlijke manier bij hem terecht gekomen en over de weken die ze bij elkaar geweest waren, was er iets ontstaan dat hij nog nooit eerder had gevoeld. Ondertussen leek hun wereld in te storten, maar alsnog bleef ze bij hem. Dat moest toch ook iets zeggen?

Even was het stil. Zo’n onrustige stilte, waarin je het gevoel had iets te moeten zeggen. Het soort stilte waarin je het bloed door je eigen hoofd hoorde ruizen. Hij maakte maar een stomme opmerking over hoe hij haar niet alleen kon laten, waarop ze verder niks zei. Asher wenste meteen dat hij zijn mond maar gewoon gehouden had. De situatie was nog steeds vrij gespannen en ruimte voor sarcastische opmerkingen was er niet echt. Toch kon hij het niet echt laten, mede door de alcohol. Uiteindelijk wist hij haar hand enigszins glasvrij te krijgen en er ook nog een verband omheen te leggen. Een schouderklopje leek er echter niet in te zitten vandaag. Zachtjes mompelde ze een bedankje en keek hem even vluchtig aan, alsof ze bang was om zijn blik langer dan een seconde vast te houden. Het was wel duidelijk dat ze niet geheel comfortabel was in zijn bijzijn. Asher kwam dus maar overeind, met de intentie de rest van de rotzooi in de badkamer op te ruimen. Zodra hij op zijn benen stond, hoorde hij haar stem echter weer. Dat hij haar niet alleen moest laten. Hij keek haar even vervreemd aan, want voor een seconde wist hij niet tegen wie ze het had, ook al was hij de enige andere persoon in de ruimte. Ze zei dat ze het glas morgen wel op zou ruimen en herhaalde nogmaals dat hij moest blijven. Asher beet bedenkelijk op zijn lip, terwijl zijn blik naar de fles rum schoof die nog aan de voet van de bank stond. Alsof hij die optie nog overwoog. Hij knikte, waarna hij naar het vuur liep om daar een paar extra houtblokken op te gooien. Vervolgens draaide hij zich weer naar haar om. “Let’s go to bed.” De woorden kwamen er zachtjes en enigszins verslagen uit. Weer een dag verspild aan onnodige ruzies. Weer een dag waarop er niets was veranderd. Hij ging haar voor naar de slaapkamer, ontdeed zich van zijn kleren en kroop stilletjes onder de dekens. Hun wapenstilstand zou zich weer hervatten en hij kon alleen maar hopen dat er tegen de ochtend weer vrede zou zijn.

De situatie hier was gaandeweg steeds meer op die in Brightwater Keep gaan lijken. Hij vocht met Skaði zoals hij altijd met Zypha deed en zocht vervolgens toevlucht in de stad of in een fles rum om hen zo maar te kunnen vermijden. Het enige verschil was dat hier op het eiland geen Cres was die verwikkeld zou raken in alle ellende. Het zorgde ervoor dat Asher vreesde dat ook zijn relatie met Skaði dezelfde kant op zou gaan. Dat er niet meer voor hen was weggelegd dan deze chaos. Toch was er iedere keer dat kleine beetje twijfel. Want aan het eind van de dag zochten ze toch toenadering naar elkaar, iets dat hij met Zypha nooit had gehad. Toen Skaði hem vroeg om bij haar te blijven, zag hij een mogelijkheid tot verzoening.

In stilte gingen ze naar bed, zoals bijna elke dag het geval was. Ergens had hij al het gevoel dat het naïef was om te denken dat vandaag anders zou zijn, want dat was het nog op geen enkele manier geweest. Hij maakte zichzelf alweer klaar voor de teleurstelling dat morgen een precieze herhaling zou zijn van de afgelopen weken en dat hij er goed aan had gedaan om binnenkort weer uit te varen. Toch voelde hij zich ineens allesbehalve goed bij het idee dat hij haar hier achter zou laten. Eenmaal in zijn bed gelegen, kantelde hij zichzelf op zijn zij zodat hij naar haar kon kijken. Haar rug was naar hem toegekeerd en met het licht van de vlammen in het haardvuur had hij weer even zicht op de littekens die haar rug sierden. Ze werden echter al snel weer bedekt met een van zijn shirts. Asher maakte zich klaar voor de oorverdovende stilte die ongetwijfeld weer komen zou, totdat ze morgen weer iets anders zouden vinden om ruzie over te hebben. Hij keek dan ook enigszins verbaasd op toen ze ineens iets zei. Zachtjes vertelde ze hem dat ze dit niet meer aan kon, dat elke dag hetzelfde zou zijn als ze zo door zouden blijven gaan. Zijn ogen waren gefixeerd op haar silhouet terwijl ze zachter sprak dan hij ooit had gehoord. Toen ze vroeg of hij haar de schuld gaf van wat er die ene nacht was gebeurd, voelde hij een nare steek in zijn borstkas. Het bleef even stil voor hij daadwerkelijk antwoordde. "Sometimes I do," antwoordde hij eerlijk. Zo nu en dan vroeg hij zich af of dingen anders waren gegaan als Skaði die avond niet dronken was geweest, als ze hem niet uit het niets gezoend had. Hij kwam echter altijd weer op dezelfde conclusie uit. "Sometimes I blame everybody but myself and then I realize it should be the other way around." Hoe hij het ook wilde wenden of keren, alle slechte dingen die hem overvielen waren allemaal veroorzaakt door zijn eigen toedoen. Het enige wat hij kon doen, was Skaði wegduwen voordat ook zij verzeild zou raken in de oneindige serie fouten die hij zou maken. Ergens was hij bang dat het daar al te laat voor was. "You deserve better than this. Better than me," zei hij zachtjes. Zijn ogen waren nog steeds op haar gericht terwijl buiten langzamerhand het getik van regen op gang begon te komen.

De nacht was het enige beetje rust dat ze van elkaar leken te krijgen. De rest van de dag was het vaak niet meer dan luidruchtige woordwisselingen, als het al niet escaleerde. Zelfs wanneer hij haar probeerde te vermijden door zijn hele dag in de stad te spenderen, kon hij aan niemand anders denken dan aan haar. Asher was klaar om zijn ogen te sluiten en in stilte weer in slaap te vallen zoals ze de laatste paar weken altijd deden. De regen begon zachtjes op de ramen te tikken, iets dat kort zijn aandacht wist te trekken. Vooral in de winter werd het eiland regelmatig getergd door tropische regenbuien en het zou dan ook wel een stuk harder gaan regenen voordat het zou stoppen. Ergens vond hij het wel bij de hele situatie passen. Hij wierp nog even een blik op haar, op wat hij had kunnen hebben als hij zichzelf niet zo in de weg zou zitten. Wat hij niet verwachtte, was dat ze ook nog iets ging zeggen.

Haar woorden waren niet bepaald leuk om te horen, al moesten ze wel gezegd worden. Asher durfde zijn blik niet van haar af te halen en ergens was hij blij dat ze met haar rug naar hem toe zat. Hij wilde niet weten hoe ze nu voor zich uit keek. Zijn maag leek zich om te draaien toen ze naar Sierra vroeg. Asher herinnerde zich die nacht nog glashelder, al haalde hij het beeld liever niet voor ogen. Het pijnlijke moment waarop ze hem had gezoend en hij haar met een boze blik weg had geduwd. Zo nu en dan had hij er spijt van. Hij had haar niet weg willen duwen en hij was niet echt boos op haar, hoe kon hij? Maar het was absoluut niet het moment geweest en hij had ook Sierra’s gevoelens willen sparen. Ze was stil terwijl ze zijn woorden aanhoorde en Asher vroeg zich af waar zijn plotselinge eerlijkheid vandaan kwam. Hij vond het verschrikkelijk om dit soort gesprekken te moeten hebben, maar om een bepaalde reden kwam alles er makkelijker uit dan normaal. Nog lichtelijk voelde hij de zachte roes van de alcohol en vervolgens schreef hij het daar maar aan toe. Misschien dat er toch nog iets goeds zou komen van zijn slechte gewoonte. Toen hij alles had gezegd wat hij wilde zeggen, viel er een korte stilte. De kamer werd vervolgens weer gevuld met haar fragiele stemgeluid. Een verwarde frons verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat het niet waar was, dat ze niets verdiende. Hij had het niet minder eens met haar kunnen zijn. Vervolgens keek ze over haar schouder heen en kon hij nog net zien hoe er bijna tranen in haar ogen stonden. Het was alsof iemand hem rechtstreeks bij de keel greep toen ze zei dat ze niemand anders wilde. Alles werd ineens onaangenaam echt en het liefst zou hij zich zo hard mogelijk in de afgrond die hun relatie was willen storten.

Zonder het zelf echt door te hebben, kwam hij overeind in een zittende positie. Woorden schoten hem tekort, zelfs met behulp van het beetje rum dat hij naar binnen had gewerkt. Hij wilde haar, meer dan alles wat hij had, en had geen idee hoe hij haar daarvan moest overtuigen. Hoe kon hij haar van zoiets overtuigen als hij de afgelopen weken zo zijn best had gedaan om haar van zich af te duwen? Zachtjes pakte hij haar arm vast en trok haar lichtjes naar zich toe. "I'm leaving in a few days," begon hij voorzichtig. "And I need you to come with me." Misschien was hij er nog niet achter hoe hij met haar moest zijn, maar wat hij wel wist, was dat hij niet meer zonder haar kon. Hij had geen enkel idee wat ze in Brightwater Keep te zoeken had, of wat hij zijn familie in hemelsnaam moest vertellen, maar het maakte hem niet uit. Zolang ze bij elkaar waren, zouden ze het wel redden, toch?

Even was hij afgeleid door de regen die tegen de ramen aantikte. Misschien zou de bui wel omslaan in een hevige storm en zouden ze de komende dagen niet eens kunnen vertrekken. Cres zou nog langer moeten wachten op zijn terugkomst. Hoeveel vaker kon hij haar nog vertellen dat hij binnenkort naar haar toe zou komen totdat ze het niet meer geloofde? Ondertussen praatte Zypha ook nog eens flink op haar in over hoe haar vader een leugenaar was die haar alleen maar aan het lijntje probeerde te houden. Asher probeerde die gedachten nu maar van zich af te zetten. Hij had op dit moment al genoeg aan zijn hoofd.  

Ondertussen glipte er een witte gedaante de slaapkamer in en zocht zijn weg naar het bed, waar het een aantal rondjes draaide voor het ging liggen. Skaði had hem op de een of andere manier zover gekregen om het beest te tolereren. Nog steeds was hij lichtelijk geïrriteerd wanneer zijn meubilair voor de zoveelste keer onder de witte haren zat, of wanneer er ineens een deel van zijn maaltijd verdwenen was. Toch was het dier op een bepaalde manier bij het huis gaan horen, net zoals Skaði zelf. De witte kat was de enige die meekreeg wat er zich in het huis afspeelde. Het dier kreeg iedere ruzie mee, iedere uiting van geweld. Al meerdere malen was het angstig weggerend wanneer er luid werd geroepen of wanneer er een glas kapot werd gegooid. Nu lag het beest rustig aan het voeteneinde van het bed, wetend dat de rust ’s nachts wel bewaard zou worden.

Natuurlijk had het Skaði moeten zijn die de eerste stap zette. Hij zou nooit het initiatief nemen om alles een keer fatsoenlijk uit te praten, al wist hij niet waarom. Toch was hij blij dat ze het gedaan had, want op dit moment leek er een potentieel te zijn voor verandering. Al weken hadden ze niet met elkaar gesproken zoals ze nu deden en tot zijn verbazing vond hij dat hij het gemist had. Voorzichtig trok hij haar naar zich toe, hopend dat ze zich niet zou verzetten. Wat er ook aan vooraf was gegaan, hij wilde haar dichtbij hebben. Even was er dan ook een gevoel van opluchting toen ze uiteindelijk bijdraaide zodat ze volledig op het bed kwam te zitten. Uiteindelijk vroeg hij haar mee. Een idioot idee, maar op dat moment deerde dat hem niet. Hij wilde bij haar zijn, wat het ook kostte. Er verscheen een twijfelende frons op haar gezicht, terwijl er nog steeds een duidelijke waterrand in haar ogen stond. Terwijl hij haar zachte woorden aanhoorde, bracht hij een hand naar boven om zo met zijn duim een traan van haar wang te kunnen strijken. Hij knikte even. “I’m completely sure,” zei hij zachtjes, terwijl hij zijn blik niet van haar af deed wijken. Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze vroeg waarom. “Because I wanna be with you.” Zachtjes leunde hij wat naar voren om vervolgens zijn lippen lichtjes op de hare te zetten. Vanaf nu zou hij het beter doen.

Het brak zijn hart om haar zo te zien. De sterke, jonge vrouw die hij die eerste dag bij de havens had ontmoet, zat nu voor hem met tranen in haar ogen en het was allemaal zijn schuld. Nooit had hij zich kunnen indenken dat ze zo veel voor hem zou gaan betekenen, maar het was dan toch gebeurd. Terwijl hij haar kuste, voelde hij een traan tegen de hand die hij op haar gezicht had liggen aanlopen. Op dat moment wilde hij niets liever dan al het verdriet dat ze koesterde wegnemen. Uiteindelijk was het Skaði die de zoen brak, om vervolgens haar voorhoofd tegen het zijne aan te rusten. Hij opende zijn ogen en keek haar in stilte aan. Ze zag er zo breekbaar uit.

Haar woorden deden een rilling over zijn ruggengraat lopen. Ze wilde ook samen met hem zijn. Hier had hij op gehoopt sinds de dag dat hij zich had gerealiseerd wat hij daadwerkelijk voor haar voelde. Nu werd het allemaal zo echt en voelde hij een of andere kinderlijke euforie. Ergens kon hij nog steeds niet geloven dat iemand als zij gevoelens had voor hem, maar om het nu uit haar mond te horen komen, was bijna te veel om te verdragen. Hij werd overvallen door de neiging om haar naar zich toe te trekken en de zoen voort te zetten. Om haar onder de lakens te trekken en te doen wat hij vanaf dag één al had gewild. Toch wist hij dat hij rustig aan moest doen met haar. Ze had genoeg meegemaakt en hij wilde haar zeker niet pushen tot dingen waar ze nog niet klaar voor was. Voor haar wilde hij wel wachten. Even glimlachte hij toen ze zei dat ze zich niet voor kon stellen dat ze hier zonder hem achter zou moeten blijven. “You don’t have to. I’m taking you with me, wherever I go.” Het was een belofte die hij nooit eerder aan iemand had gemaakt. En hoewel hij er vaak een gewoonte van maakte om beloftes te breken, maakte hij deze om hem te behouden. Hij liet de hand die tegen haar gezicht rustte naar beneden gaan, om haar zo zachtjes aan haar arm mee te trekken terwijl hij weer ging liggen. Ondertussen hield hij de dekens wat omhoog, als uitnodiging om bij hem te komen liggen. Op dit moment wilde hij niets liever dan haar weer in zijn armen hebben.