[M] Heartstrings

Van de sfeer van net was vrijwel niets mee over. Zo euforisch als hij zich net had gevoeld, zo verward was hij nu. Binnen enkele seconden was de situatie compleet veranderd, iets waar ze de laatste tijd behoorlijk goed in waren geworden. Als er iets duidelijk was, was het dat ze een compleet bipolair stel waren. In het tijdsbestek van enkele seconden konden positieve gesprekken omslaan in ruzies en vice versa. Deze keer stond hij op het punt iets te krijgen dat hij toch wel heel graag had gewild, alleen op de een of andere manier was alles zodanig misgelopen dat alles gewoon ontzettend pijnlijk was geworden. Skaði had een moment genomen om zich bloot te leggen en begon daar nu ongetwijfeld spijt van te hebben. Hij had ook zeker niet het gewenste antwoord gegeven. Asher probeerde nog een poging te doen de schade te herstellen, maar tevergeefs. Zijn woorden leken weinig tot geen impact te hebben, en hoe langer dit ongemak voortduurde, hoe meer hij het gevoel had dat Skaði weer in haar schulp kroop. Zachtjes raakte hij haar gezicht aan en de blik die hij vervolgens terugkreeg, leek zijn maag in een flinke knoop te leggen. Ondertussen kleurden haar wangen een tikkeltje rood en week ze haar blik af. Haar armen werden op defensieve wijze voor haar borstkas gekruist en Asher was verstandig genoeg om de hint te begrijpen. Hij kroop van haar af en ging op de rand van het bed zitten, waar hij haar shirt van de grond viste. Vervolgens gaf hij deze aan haar. “I’m sorry,” mompelde hij zachtjes. Voor wat wist hij niet precies. Voor alles eigenlijk. Voor het feit dat hij die drie woorden niet uit zijn mond had kunnen krijgen. Voor het feit dat ze op een of andere manier verliefd op hem was geworden en hij haar daarvoor bedankte door haar het leven zuur te maken. Voor het feit dat hij niet het minste greintje respect voor haar op kon brengen door haar gewoon te vertellen waar hij wel en niet aan toe was. Aarzelend reikte hij naar haar hand, om deze lichtjes vast te pakken. Een klein teken tot verzoening.

Wederom had hij het allemaal weer weten te verzieken. Ze was eerlijk geweest, had zich volkomen kwetsbaar gemaakt tegenover hem en alsnog was hij emotioneel te incompetent om haar die drie simpele woordjes te laten horen. Hij wist niet waar hij nog op wachtte. Hoeveel meer bewijs had hij nog nodig voor hij zich realiseerde dat Skaði meer was dan een betekenisloze scharrel, dan een voorbijgaande crush? Liefde was geen begrip waar hij ontzettend bekend mee was, maar iedereen moest toch in staat zijn om te herkennen wat hij voor haar voelde? Sinds ze bij hem was komen wonen, had hij ontzettend veel tijd met haar doorgebracht en alsnog kon hij geen genoeg van haar krijgen. Zelfs de talloze ruzies van de laatste tijd hadden er niet voor gezorgd dat hij haar weg wilde hebben. Sterker nog, hij zou compleet radeloos zijn als ze op een dag gewoon verdwenen zou zijn.

Even keek hij op haar neer met een verontschuldigende blik. Hij had ook niet gewild dat het zo was gelopen. Hij verplaatste zich naar de andere kant van het bed en voor een fractie van een seconde schoot zijn aandacht naar dat kleine stemmetje achterin zijn hoofd dat hem opdrong om gewoon te grijpen wat hij wilde hebben. Het vertelde hem dat hij lang genoeg had gewacht, dat hij haar lang genoeg had getolereerd en dat het tijd was dat hij kreeg wat hem toekwam. Voor de zoveelste keer die week werd hij compleet ziek van zichzelf en boog naar de vloer toe om Skaði haar shirt te geven, alsof dat stukje stof haar tegen hem zou kunnen beschermen als het eenmaal mis ging. Hij bood zijn excuses aan, voor niets specifieks, en ze zei dat het allemaal oké was. Hij kon het niet laten om het gevoel te hebben dat dat niet waar was. Hij had tevens geen idee of hij hier moest blijven of niet. Zijn ogen waren gericht op een willekeurig punt in de kamer, terwijl ze het shirt weer aandeed. Toen ze eenmaal gekleed was, wist hij nog niet wat hij moest zeggen. In plaats daarvan, zocht hij toenadering door haar hand zachtjes vast te pakken, iets waar ze gelukkig wel op reageerde. Ze keek hem rechtstreeks aan en liet hem weten dat ze wel kon wachten. Er verscheen even een waterige glimlach op zijn gezicht en hij knikte. Het leek erop dat ze niet helemaal op dezelfde golflengte zaten. Asher wilde, zoals gewoonlijk, fysiek veel te veel in veel te weinig tijd. Skaði daarentegen leek emotioneel een stuk op hem voor te lopen. Hij kneep even zachtjes in haar hand voor hij deze losliet. “You mind if I go to the docks in a bit?” vroeg hij, voorzichtig. De afgelopen weken was hij elke dag namelijk zonder pardon het huis uit gestormd om haar vervolgens de hele dag alleen te laten. Het was een gevoelig puntje, op z’n minst. “I mean, there’s a lot to do before we leave and-“ Hij kapte zijn zin halverwege af, gezien hij zich ineens iets afvroeg. “You’re still coming with me, right?” Het kwam er iets kwetsbaarder uit dan hij had gehoopt, gezien hij bijna verwachtte dat ze niet meer mee zou willen.

Gelukkig leek zijn zelfbeheersing het deze keer van zijn impulsiviteit te winnen. Het was niet ongewoon voor hem om momenten te hebben waarop hij gewoonweg deed wat hij wilde, om zich daarna pas bewust te worden van de consequenties van zijn acties. En zelfs daarna ging hij vaak nog door met het maken van idiote beslissingen. Hij kon zichzelf nou eenmaal moeilijk weerhouden van hedonistische pleziertjes die hem later alleen maar ellende zouden brengen. Iets waar hij ooit nog eens aan moest gaan werken.

De stilte die volgde naar hun abrupte onderbreking was behoorlijk ongemakkelijk. De dag was bijzonder goed begonnen en nu leek het allemaal weer enigszins fout te gaan. Toch wist hij nog precies hoe hij zich vannacht had gevoeld, hoe hij had gehoopt dat vandaag geen nutteloze herhaling zou zijn van de afgelopen dagen. Dat de verandering waar ze allebei op hoopten ook daadwerkelijk zou komen. En dat was niet iets dat zomaar zou gebeuren. Het was iets waar ze allebei aan moesten werken, dus nam hij afstand en deed iets waar hij eigenlijk bijzonder slecht in was: hij bood zijn excuses aan. Hoe graag hij het ook tegen haar had willen zeggen, op dit moment wist hij niet of hij het wel honderd procent meende. Want hoe vaak had hij zich in het verleden wel niet volledig op iemand gestort, alleen om er vervolgens spijt van te hebben? Het was iets dat hij niet over wilde doen met Skaði. Hij wilde hun relatie stabiliseren, wilde ervoor zorgen dat hij een beter persoon zou zijn voor haar, voordat hij die drie woordjes tegen haar zou zeggen. Anders verdiende hij haar niet. Voorzichtig vroeg hij of ze het oké zou vinden als hij weer naar de havens zou gaan, terwijl hij lichtjes in haar hand kneep. Vervolgens vroeg hij zich af of ze überhaupt nog wel mee wilde. Hij had het immers alweer verpest. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen haar voorhoofd tegen het zijne aan kwam te rusten en ze vertelde dat ze natuurlijk wel met hem meeging. Hij grinnikte toen ze hem liet weten dat hij niet zo makkelijk van hem af zou komen. “Good,” merkte hij zachtjes op. Ze nam weer wat afstand en vertelde hem vervolgens om te gaan, maar dat hij wel op tijd terug moest zijn voor het avondeten. Even speelde er een glimlachje rond zijn lippen. “Will do,” zei hij, waarop hij zijn eigen shirt ook maar van de grond raapte. Voor hij opstond, keek hij haar nog even aan. “Can I get a kiss before I go?” vroeg hij. Om een of andere reden voelde het niet goed om zonder weg te gaan.

Soms joeg het hem bijna angst aan hoe instabiel hun relatie was. Gisteravond hadden ze nog knallende ruzie gehad. Het was erg genoeg geweest voor Skaði om zijn spiegel in een duizend stukjes te slaan, maar eerlijkgezegd wist hij eigenlijk niet precies meer wat het nou geweest was waar ze het zo hevig over oneens waren geweest. Diezelfde avond hadden ze weer een soort van vrede gesloten en nog geen enkele minuten had hij het alweer zodanig weten te verpesten dat ze zich allebei ontzettend ongemakkelijk voelden. Het was vermoeiend en frustrerend, wat in de meeste gevallen realiseerde hij zich niet precies wat hij fout deed, totdat het veel te laat was. Nu leek de sfeer echter weer om te slaan, want in plaats van een knallende ruzie leken ze nu weer enigszins normaal met elkaar te kunnen praten. Het was bijna alsof er een knop omgedraaid werd en Asher voelde zich binnen enkele seconden dan ook meteen weer op zijn gemak.

Eigenlijk vond hij het ontzettend aandoenlijk dat ze zei dat hij wel op tijd thuis moest zijn voor het avondeten. Alsof ze hier al jaren met zijn tweeën woonden en hun relatie daadwerkelijk zo huiselijk was geworden. Alsof hij haar elke ochtend gedag kuste wanneer hij wegging en hij ’s avonds weer terugkwam om samen met haar te eten, om vervolgens weer in elkaars armen in slaap te vallen zoals ze dat elke nacht deden. Het was een heel simpel iets, maar om de een of andere reden wilde hij het ontzettend graag. Hij kon het dan ook niet helpen om nog om een afscheidskus te vragen, iets waar ze hem maar al te graag van wilde voorzien. Zachtjes voelde hij haar lippen tegen de zijne gedrukt worden en even sloot hij zijn ogen en liet zichzelf van het moment genieten. Toen ze zich terugtrok, had hij niet bepaald de tijd om op te staan, want voor hij het wist voelde hij haar armen om zich heen. Er verscheen een spontane glimlach op zijn gezicht, terwijl hij het verfrommelde shirt uit zijn handen liet vallen. Vervolgens sloot hij ook zijn armen om haar heen en sloot zijn ogen, om daarna even zo te blijven zitten. Ergens wilde hij niet meer weg nu, maar hij zou toch moeten. Uiteindelijk plantte hij nog een laatste kus op haar wang en kwam dan toch overeind. Hij pakte zijn shirt op om deze vervolgens aan te doen en keek haar nogmaals aan. “I’ll see you tonight,” zei hij, met een kleine glimlach. Daarna verliet hij het huis om zijn dag voor de zoveelste keer aan de haven te spenderen.

Even had hij de neiging gehad om haar tijdens de kus achterover te drukken, om weer bovenop haar te klimmen en verder te gaan met wat ze net bijna hadden gedaan. Het ongemak van voorheen leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn en een klein deel van Asher zag dit als de perfecte kans voor een tweede poging. Normaal had hij het dan ook al lang gedaan, maar met Skaði wilde hij dit soort dingen absoluut niet forceren. Ze was er niet klaar voor totdat hij die drie godvergeten woorden uit zijn mond wist te krijgen, dus hij zou netjes wachten tot het allemaal zover was. Asher was echter geen geduldig man en was er tevens grotendeels aan gewend dat hij meteen kreeg wat hij wilde. Wachten zou hem niet bepaald makkelijk af gaan.

Voor het eerst in weken ging hij met een opgelucht gevoel richting de havens. Vandaag had hij zich niet hoeven haasten, puur en alleen zodat hij weg zou zijn voordat Skaði wakker werd. Hij hoefde zich daarnaast ook geen zorgen te maken over wat hem vanavond te wachten stond, want de ruzies leken voor nu wel verdreven te zijn. Nu hij daadwerkelijk weer naar huis wilde, duurde de dag ineens een stuk langer voor zijn gevoel. Alles ging vreselijk langzaam en iedereen leek iets van hem te moeten hebben. De uren gingen langzaam voorbij en uiteindelijk was het grootste deel van het werk gedaan. Het was allemaal iets uitgelopen, maar ze waren nu in ieder geval wel klaar om uit te varen. Het enige probleem was dat hij nu wat later was voor het avondeten, iets dat alleen nog maar verergerd werd door de vrouw van de bakker die hem weer ontzettend lang ophield. Zoals gewoonlijk voelde ze zich geroepen om hem aan een kruisverhoor te onderwerpen. Vreemd genoeg had ze hem ook nog voorzien van een Valentijnsdagcadeau, omdat ze het zo zielig vond dat hij niet bij zijn vrouw had kunnen zijn dit jaar. Asher had het wel komisch gevonden.

Vervolgens zorgde hij ervoor dat hij zo snel mogelijk thuiskwam. Donker was het nog niet, dus hij had het gevoel nog redelijk op tijd te zijn. Zodra hij naar binnen stapte, rook hij al dat Skaði in de keuken bezig was. “Something smells good,” liet hij haar weten. De mand die hij gekregen had van de bakkersvrouw zette hij op tafel, waarna hij er even in keek. “How was your day?” vroeg hij, enigszins afwezig terwijl hij naar de kat keek die de keuken ook in kwam struinen. Het beest had het eten immers al wel geroken.

Het was de eerste keer in weken dat hij niet met een rothumeur richting de havens hoefde. De tegenzin die hij normaal voelde om weer naar huis te gaan, was volledig verdwenen. Sterker nog, hij kon niet wachten tot het werk gedaan was en hij die godvergeten heuvel weer op kon lopen om weer bij haar te zijn. Cynisch als hij was, vroeg hij zich af hoe lang dit gevoel voort zou duren. Het was geen geheim dat hun relatie behoorlijk chaotisch was: de ene dag was het alsof hij zich in de zevende hemel begaf en de dag daarna kon hij haar weer niet uitstaan. Hij kon slechts hopen dat het deze keer wel goed zou blijven gaan, iets waar hij zelf ook enige moeite in moest steken. Hij deed wat hij kon, zijn belofte aan haar houden om voor het avondeten thuis te zijn.

Zodra hij de deur achter zich dicht liet vallen, werd hij begroet door een aangename geur die uit de keuken leek te komen. Skaði was op het eerste gezicht nergens te bekennen, maar het vergde geen genie om uit te pluizen dat ze waarschijnlijk aan het koken was. Iets waar de kat ook van wilde profiteren. Hij liet haar weten dat het in ieder geval smakelijk rook. Toen hij de gedekte tafel zag, trok hij even een wenkbrauw op. Alles was al klaargezet, inclusief een fles wijn, glazen en één dieprode roos in het midden van de tafel. De ambiance werd afgemaakt door het flakkeren van het vuur in de haard, iets waar hij dankzij haar al lang en breed aan gewend was. Even kreeg hij een vaag, bijna nerveus gevoel in zijn maag. Niemand had ooit zoveel moeite in hem gestoken. Voor het gemak leek hij de mand die hij had gekregen even achter op de tafel. Vervolgens pakte hij de fles wijn op, om te kijken waar deze vandaan was gekomen. Skaði reageerde ondertussen vanuit de keuken dat ze hem had gemist, iets dat een kleine glimlach op zijn gezicht wist te brengen. “Terribly long and awfully dull,” liet hij  haar weten toen ze naar zijn dag vroeg. Het schip in gereedheid brengen was allesbehalve interessant werk, vooral wanneer je thuis iemand op je had wachten waar je je tijd veel liever aan besteedde. Hij keek op toen ze de eetkamer binnenkwam, en wist zijn blik vervolgens niet meer van haar af te halen. Rustig zette ze de pan neer en streek even over haar jurk heen om deze te fatsoeneren. Asher’s mond hing ondertussen een klein stukje open uit verbazing, terwijl hij de fles wijn zachtjes weer op tafel zette. Hij wist niet waar hij het eerst naar moest kijken. Hij had haar nooit eerder zo gezien, maar het was absoluut iets waar hij wel aan zou kunnen wennen. De jurk accentueerde haar heupen en liet tevens de zachte ronding van haar borsten zien. Hij liet zijn ogen langzaam over haar heen gaan, over de vorm van haar sleutelbeenderen en haar slanke armen die zo perfect tot hun recht kwamen. Ze zag er elegant uit, vorstelijk bijna. Voor enkele seconden vergat hij dat hij ook nog adem moest halen. “You look absolutely fucking stunning,” zei hij zonder twijfel, terwijl zijn blik nog steeds op haar gefixeerd was. Het liefst zou hij haar zonder pardon naar zich toe trekken om vervolgens iedere centimeter van haar lichaam door die jurk heen te verkennen, maar ergens wist hij zich nog geen vorm te geven.

Braaf als hij was, kwam hij toch nog netjes voor het avondeten thuis. Normaal trok hij zich maar weinig aan van mensen die hem vertelden wat hij moest doen, maar een verzoek van Skaði was toch heel wat anders. Daarnaast had ze het hem behoorlijk makkelijk gemaakt: om een of andere reden had hij niet kunnen wachten om weer naar huis te gaan, zodat hij bij haar kon zijn. Iets waar hij uiteindelijk voor beloond werd. Ze had behoorlijk haar best gedaan, iets dat te merken was aan de verrukkelijke geur die zich door het huis had verspreid. Om eerlijk te zijn, had hij niet verwacht dat ze ook maar iets voor hem zou doen. Gisteren had hun relatie nog op knappen gestaan, dus veel tijd om iets voor te bereiden, was er niet. Zijn idee om haar een ontbijtje op bed te geven, gecombineerd met een bos rode rozen, was dan ook behoorlijk impulsief geweest. Het was pas toen ze de eetkamer binnenliep dat hij de echte verrassing te zien kreeg.

Asher was lichtelijk sprakeloos toen hij haar naar binnen zag paraderen. Het leek alsof de jurk speciaal voor haar gemaakt was en even vroeg hij zich af waar ze deze in hemelsnaam vandaan had gekregen. Veel vrouwen waren er niet op het eiland, dus van een grote vraag aan dit soort uitbundige kledingstukken was ook geen sprake. Toch maakte het hem op dit moment vrij weinig uit. Ze leek bijna opgelucht toen hij haar complimenteerde, iets dat hij ergens wel aandoenlijk vond. Ze liep er nooit zo bij, wellicht dat het voor de verandering een tikkeltje spannend was. Hij kon het niet laten even te grijnzen terwijl ze een stap naar hem toedeed en hij sloot zijn ogen toen ze een kus op zijn lippen drukte. Intuïtief ging zijn hand naar haar heup, om haar zo nog ietsjes dichterbij te trekken. Opgewekt merkte ze op dat hij op tijd thuis was gekomen, waarop hij weer glimlachte. “I wouldn’t dare to keep you waiting,” zei hij, waarop hij nog even een vluchtige kus op haar voorhoofd plantte. Op deze manier werd het toch wel lastig om van haar af te blijven. Asher volgde haar blik naar de eettafel en knikte toen ze voorstelde om te gaan eten. Na de hele dag gewerkt te hebben, had hij wel enige eetlust. Toch kon hij het niet laten om nog even een stomme opmerking te maken. “Honestly, I have an appetite for something else entirely right now,” merkte hij op, terwijl hij zijn blik nogmaals over haar lichaam liet glijden. Vervolgens gingen zijn ogen even naar zijn hand die door de hare vastgepakt werd, waarop hij zijn vinger even een aantal keer over de rug van haar hand streek. Hij kon de glimlach niet van zijn gezicht halen terwijl hij plaatsnam aan de tafel en even een blik op de pan wierp. “What’d you make?” vroeg hij, enigszins nieuwsgierig. Het rook niet naar iets dat hij al eerder had gehad en hij begon zo onderhand toch echt wel honger te krijgen.