[M] Heartstrings

Waarschijnlijk zou ze nooit achter de mysterieuze reden voor haar gevoelens komen. De deur die de eerste dag open had gestaan was haar kans geweest om de benen te nemen en het eerste de beste schip terug naar Falkreath te regelen. Ze had alles mee kunnen nemen wat ze wilde. Als ze hem niet verbonden had die nacht, dan had hij hier niet meer gezeten. Zonder zijn impulsen had ze hier nu ook niet gezeten en was ze ergens in de kelder van Seton terecht gekomen. En toch was er na die ene avond dat vleugje onzekerheid ontstaan, gevolgd door hun waterval aan ruzies die oneindig door leek te kletteren. Was de vorige avond een keerpunt geweest? Toen ze de spiegel naar de haaien had geholpen en hij vervolgens bezorgd aan de deur was komen kloppen. Ze had twijfels over de mate waarin zijn woorden oprecht waren geweest. Zowel de vorige avond als nu. Er waren genieg mensen in haar leven geweest die pogingen hadden gedaan om haar te breken, maar Asher was de enige wiens daden echt impact op haar leken te hebben, zowel in negatieve zin als in positieve. Hij liet haar hart sneller kloppen, maar tegelijk was hij de enige die haar het gevoel van pure onmacht kon geven, waarbij tranen het gevolg waren. Het was een marteling, bij hem zijn met al die onzekerheden in haar hoofd.

Ze hield zijn blik vast terwijl haar vingers zachtjes zijn gezicht verkenden. Alsof hij een porseleinen beeldje was wat elk moment uit haar handen kon glippen en als een droom op de grond uit elkaar kon spatten. Vervolgens raakte haar lippen de zijne weer, wat haar het gevoel gaf alsof er een zwerm van vlinders door haar onderbuik heen fladderde. Het gevoel wat ze in haar naïve jaren in het hoge noorden voor het laatst had gevoeld. Het was speciaal dat ze überhaupt nog capabel was om dit soort gevoelens te hebben na alles. De wonderen waren blijkbaar de wereld nog niet uit. Het liefst zou ze opnieuw willen beginnen, met hem volledig voor haar alleen. Zonder die moordende ruzies die elke dag wat zwaarder op haar schouders wogen. Om elke ochtend in zijn armen wakker te worden en 's avonds weer bij hem in slaap te sukkelen. Ze wilde hem. De vraag was echter of hij haar ook wilde. Dit zou hun nieuwe start zijn. De aanwezigheid van zijn lippen was niet te missen en ze kwam langzaam wat in beweging. Onbewust - terwijl haar lippen de zijne bewerkte op dezelfde vurige manier als Asher zelf - kwam ze van zijn borstkas af en kroop ze bovenop hem. Ze kon er niks aan doen dat alleen op zijn borstkas liggen niet goed genoeg was geweest voor het moment. Haar ademhaling was iets versneld, terwijl ze de drang voelde om.. De brunette opende haar ogen en eindigde de kus, waarbij haar lippen maar moeizaam van de zijne af te willen komen. Het was bijna verslavend. Toch was ee nog iets wat haar een beetje terughoudend maakte. Die vreselijke onduidelijkheid. Haar voorhoodd rustte zachtjes tegen de zijne aan, waarbij ze haar ogen gesloten hield en haar warme adem via haar neus tegen hem uitblies, lichtjes trillend.

Haar lichaam voelde koortsig aan toen ze bovenop hem kroop. Zijn hand dwaalde af naar haar heup en bleef daar op rustten. Ze voelde hoe zijn andere hand onder haar shirt verdween en even meende ze te voelen dat haar hartslag iets versnelde. De toppen van zijn vingers streken over de littekens die haar rug sierden. Skaði kon er niets aan doen dat haar gedachten afdwaalde naar de vorige keer dat ze zijn aanwezigheid daar had gevoeld. Het zorgde voor een gemengd gevoel in haar onderbuik. Aan de ene kant vond ze het fijn om zijn zowat tedere aanraking te voelen op de plek van zichzelf die ze het meest verachtte, alsof hij haar op die manier duidelijk wilde maken dat het er niet toe deed hoe ze eruit zag, dat hij haar wilde zoals ze was. Aan de andere kant linkte ze het met de minder fijne herinneringen van die ene avond waar ze een grote fout had begaan. Ze had de rum nooit aan moeten raken, dan was haar waarschijnlijk een hoop pijn bespaard gebleven. De twijfel sloeg nog meer toe toen ze zich herinnerde hoe hij haar van zich weg had geduwd. Het had haar meer gedaan dan zou moeten. Hij was ook niet volledig sober geweest en ze had een move gemaakt die alles behalve humaan was geweest, om hem zo voor het blok te zetten, vlak voor de ogen van een vrouw waar hij duidelijk ook een emotionele band mee had. Iets wat ze wel wist, was dat ze geen tweede keus wilde zijn. Misschien was het oneerlijk om op die manier te denken, egoïstisch was een andere toepasselijke benaming voor het fenomeen. Skaði wilde zich simpelweg niet overgeven aan iemand die haar vervolgens zou laten vallen wanneer hij had gekregen wat hij wilde. Alle mannen waren zo geweest in haar leven, tot nu toe. Ze hadden allemaal gepakt wat ze maar wilde, ze hadden geclaimd waar ze altijd naar hunkerden. Sinds alle miserie had ze niemand zo dichtbij gelaten. Ergens had ze niet het idee dat hij zo was, maar het was puur omdat ze zich ervan bewust was dat er nog een andere vrouw op dit eiland rondwandelde waar zijn ogen naar getrokken werden. Ze kon er weinig aan doen dat haar diep weggestopte, jaloerse eigenschap een wond had gevonden om door naar buiten te sijpelen. Zijn hart met iemand anders moeten delen leek haar de grootste marteling die ze tot nu toe mee had moeten maken.

Haar ademhaling stokte in haar keel terwijl ze hem aankeek. Ze merkte een vleugje teleurstelling in zijn ogen, iets wat amper te verbergen viel voor haar nu ze zo dichtbij hem was. Hij liet haar weten dat het niet erg was als ze het niet wilde. Ergens voelde ze het gemis van zijn hand op haar rug, voelde ze de drang om hem te vertellen dat het allemaal prima was en dat hij door moest gaan. Om zijn woorden te bevestigen drukte hij kort zijn lippen op de hare, waarbij ze weer even haar ogen sloot. Waarom was dit alles zo verdomd moeilijk? “I do want to, but..” Ze blies haar adem zachtjes uit en keek hem in zijn ogen aan. “I just don’t want to be hurt again.” Het zachte volume waarmee ze sprak gaf aan dat ze de woorden eigenlijk niet uit had willen spreken, maar ze het gevoel had dat ze zich deels moest verantwoorden tegenover hem. Misschien kwam het ook nog wel omdat ze elkaar de vorige dag nog zo onder de huid hadden gezeten dat het ongezond zou zijn om dat zo snel alweer te vergeten. “I wanna do this the right way, because I want it, us, to genuinely work.” Skaði had niet het idee dat ze ooit zo eerlijk was geweest tegen iemand, dat ze zichzelf zo kwetsbaar opstelde door haar diepste emoties zo open en bloot te uiten tegenover iemand waarvan ze wist dat hij haar hart met gemak zou kunnen breken.

Skaði moest toegeven dat ze een paar dagen geleden niet gedacht had dat het ooit nog goed zou komen tussen hen. De ruzies waren steeds heftiger geworden en ze had geen idee gehad waarom hij haar niet al lang en breed uit zijn villa had gegooid. Het had haar niets verbaasd als hij dat op een dag gedaan zou hebben, want de ruzies kwamen van beide kanten. Iedere levende ziel op dit eiland wist dat Skaði niet op haar mondje had gevallen. Ze had er geen moeite mee om een nare opmerking te bedenken om een ander van zich af te duwen, iets wat ze vaak genoeg op Asher toe had gepast de afgelopen weken. Elke keer was het weer gelukt, want hij reageerde terug met een boze reactie en dan waren ze weer verwikkeld in een gecompliceerde ruzie, waarvan de fungering eigenlijk onzin was. Het waren de kleine dingen die ze op wisten te blazen tot grootschalige botsingen. Nu lag ze echter bovenop hem en had ze de sterke neiging om in te geven met hetgeen wat in haar schreeuwde om door te zetten. Uiteindelijk was ze ook maar een mens. Ondanks dat ze altijd liet blijken dat ze weinig van mannen moest hebben, was het bij Asher anders. Hij zorgde ervoor dat ze het warm kreeg, alleen al door naar haar te kijken.

Ergens had ze er dan ook spijt van dat ze het moment had gestopt. Ze had geen idee wat ze nu eigenlijk wilde. Aan de ene kant wilde ze het rustig aan doen, puur en alleen om zichzelf nog zo’n pijnlijke teleurstelling te besparen. De eerste keer dat ze hem op deze manier toe had gelaten was ze op een alles behalve leuke manier afgegaan. Misschien was het deels daarom, de schaamte die ze later had gevoeld, nu iets terughoudend. De vorige keer was ze volledig onder de invloed geweest van de rum, en nu waren ze beide compleet sober. Iets wat ook niet vaak voorkwam. De brunette schudde haar hoofd lichtjes, iet wat opgelaten omdat ze het antwoord op zijn vraag ook niet echt wist. “I have no idea, to be honest.” Ze wilde het op de juiste manier aanpakken, dit alles wat er tussen hen was. Maar ze had geen idee wat de juiste manier was, of die er überhaupt was bij een getrouwde man. Die gedachte drukte ze snel weer weg, het was iets waar ze liever niet aan wilde denken. Het leek erop dat Asher het ook niet wist, anders had hij haar niet zo aangekeken. “I just want you for myself, more than anything else.” Zacht streek ze met haar vingers langs zijn jukbeen, waarna ze haar hoofd weer iets voorover boog en haar lippen voorzichtig op die van hem zette. Haar hand ging naar de onderkant van zijn shirt, waar ze voorzichtig onder gleden en in de beweging het kledingstuk iets omhoog duwde.

Skaði moest er niet aan denken dat hij haar de deur uit zou zetten. Want wat zou ze immers moeten doen dan? Ze had nergens om heen te gaan, geen familie die ergens ongerust op haar zat te wachten. Ze had geen huis, geen geld, niet eens een idee wat ze zou moeten doen met haar leven. Het enige wat ze had was Asher en de villa die als thuis was gaan voelen. Het was vreemd, aangezien ze zich nog nooit eerder zo erg op haar gemak had gevoeld in een specifiek huis. Tegenwoordig kon ze niet eens meer fatsoenlijk slapen zonder zijn aanwezigheid, iets wat misschien wel lichtelijk ongezond was. Het gevoel wat ze kreeg wanneer ze zich in zijn armen nestelde was onbeschrijfelijk. Ze durfde er dan ook bijna op te zweren dat dat het beste gevoel van de hele wereld was. En ergens zou ze zelfs zijn koppige karakter missen. Nooit had ze gedacht om het missende puzzelstukje in haar leven te vinden, al leek het erop dat ze dat nu wel had gedaan. Ze pastte aan de ene kant perfect bij elkaar, maar aan de andere kant was het onmogelijk dat ze ooit volledig bij elkaar zouden zijn. Niet met officiële termen tenminste.

Ze kon er niets aan doen dat de woorden die die avond waren uitgesproken door Sierra hun markeringen hadden achtergelaten op haar geweten. Het idee dat hij haar alleen maar wilde hebben vanwege hetgeen wat zich tussen haar benen in bevond was een nare opmerking geweest, dat was nog zacht uitgedrukt. Vervolgens vertelde ze hem dan maar ook eerlijk dat ze hem het liefst voor zichzelf alleen zou willen hebben. Iets wat onmogelijk was gezien hij die verdoemde eed ooit had afgelegd aan een andere vrouw. Dat nam nog niet weg dat ze wenste dat hij, tenminste op dit eiland, alleen oog zou hebben voor haar. Het was misschien egoïstisch, maar liefde kon vreemde dingen met je doen. Er werd verder niet meer over gesproken, want ze plaatste haar lippen op de zijne om voort te zetten waar ze mee bezig waren geweest, dit keer met iets meer zekerheid. Zachtjes kropen haar vingers onder zijn shirt, waar ze over zijn buik heen dwaalden. Voordat ze echter een poging kon doen om zijn shirt uit te trekken, voelde ze hoe haar eigen shirt naar boven werd geduwd. Haar mondhoeken trokken lichtjes omhoog terwijl ze haar hoofd iets terugtrok en hem de ruimte gaf om het over haar hoofd te trekken. Geïntrigeerd haakte ze haar ogen in de zijne, waarna ze lichtjes op haar lip beet. Haar ademhaling was sneller dan normaal, iets wat hij ook wel gemerkt moest hebben aangezien ze bovenop hem lag. Haar handen hadden hun weg weer gevonden naar zijn shirt en probeerde deze nu ook over zijn hoofd te trekken. In elk geval was het effectiever dan die verdomde knoopjes.

De eerste paar dagen op Isla de Juegas had ze niet veel van hem moeten hebben. Ondanks dat hun eerste avond samen redelijk intens was geweest – immers stond je niet elke dag een lichaam in stukjes te hakken – en hij goed duidelijk had gemaakt dat hij niets met haar van plan was, had ze zoveel mogelijk afstand gehouden. Naarmate de weken waren gevorderd was er langzaam maar zeker iets van vertrouwen vanaf haar kant gekomen. Het was vreemd hoe één persoon je hele leven zomaar om kon gooien. De gedachte dat de woorden die door Sierra uitgesproken waren die avond ook maar enige waarheid kon bevatten, was beangstigend. Ze was bang om zich in de armen van de verkeerde persoon te storten, immers was haar vertrouwen in andere mensen compleet vernietigd de maanden voordat ze voet op het eiland had gezet. En nu zaten ze op het punt waar ze het onderbuikgevoel had dat ze niet meer zonder hem zou kunnen.

Ze werd overvallen door een lichtelijk onzeker gevoel toen ze het shirt over haar hoofd werkte. Hij had haar al eens eerder zo gezien, maar toen was er teveel alcohol in het spel geweest om eventuele gebreken op te merken. Naast de markeringen die over haar gehele rug liepen was er nog de wond in haar zij, waar de afdrukken van de weerwolf nog altijd zichtbaar waren. De dunne lijntjes over haar polsen, kleine littekentjes die haar telkens weer herinnerde aan het vochtige touw waarmee haar handen aan elkaar vastgebonden hadden gezeten. Het waren oude wonden die haar maakte tot wie ze was, op zekere mate. Diep van binnen wist ze dat het onzin was om zich zo onzeker te voelen, het was niets voor haar om zich zo gek te laten maken door haar emoties. Skaði beet dan ook zachtjes op haar lip terwijl ze hem aankeek, maar zijn ogen waren iets lager dan haar ogen gericht. Eventjes bleef ze zo zitten, waarna ze de moed verzamelde om zijn shirt over zijn hoofd te werken. Ze waren nu in elk geval al een stuk verder dan hun dronken poging.

Zijn handen kwamen weer in beweging en zorgde ervoor dat er een korte huivering over haar ruggengraat trok. Toen hij haar meetrok in een volgende kus krulde haar mondhoeken lichtjes omhoog. Haar ene hand ging over zijn borstkas heen, terwijl ze zichzelf met de andere lichtjes ondersteunde. Haar adem stokte in haar keel toen ze zijn ruwe handen over haar rondingen voelde gaan. Ondertussen wist ze de slordige zoen voort te zetten, waarbij haar hand verder naar boven kroop en lichtjes door zijn haren heen streek.

Zachtjes streken haar vingers door zijn haren heen. Hij had ze veels te lang laten worden, maar ze moest toegeven dat hij het wel kon hebben. Net zoals de baard trouwens. Ondanks dat deze hem iet wat verwilderd over liet komen, moest ze toegeven dat het hem razend aantrekkelijk maakte. De handen die over haar borsten heen streken stonden in sterk contrast met haar zachte huid. Ze kon voelen dat hij jarenlang zwaar werk had verricht als zeelui, zelfs al was hij een kapitein en Lord. Skaði was wel te weten gekomen dat hij niet bang was zelf een handje mee te helpen, iets wat hij veel had gedaan de afgelopen weken, gezien hij amper nog thuis was geweest vanwege de ruzies. Uit het niets wisselden ze van positie, waardoor zij met haar rug in het matras kwam te liggen en hij boven haar hoofd hoverde. Ze keek toe hoe hij het dienblad naast het bed neerzette en kreeg hierbij de kans om kort een blik op zijn rug te werpen. Een lichte frons verscheen op haar gezicht, al was deze niet van lange duur. Hij droeg dezelfde littekens als zijzelf. Iets wat hij haar nooit had verteld. Toen hij zijn aandacht weer op haar richtte voelde ze haar hart weer iets sneller gaan kloppen. De frons was ook al lang en breed verdwenen.

Haar gejaagde ademhaling zorgde ervoor dat haar borstkas op en neer rees. Vanonder haar lange wimpers keek ze hem aan, waarna ze lichtjes knikte. Haar hoofd bewoog ze zachtjes iets meer tegen zijn hand aan, alsof ze hem op die manier wilde laten weten dat ze in orde was. Vervolgens raakte hun lippen elkaar weer, iets wat ze alles behalve erg vond. Het leek wel alsof ze geen genoeg van hem kon krijgen. Hun lippen kwamen weer van elkaar af en voor een moment moest ze op adem komen. “Asher..” kwam er zachtjes prevelend over haar lippen, terwijl ze probeerde zijn blik te vangen met haar goudkleurige ogen. Haar stem had zo twijfelend gekregen dat er een kans bestond dat hij zou denken dat ze iets heel anders zou zeggen. “I love you. I really do.” Ergens was ze bang voor een antwoord – of het uitblijven daarvan. Ze wilde de woorden uit zijn mond horen komen, dan pas zou ze zich volledig over kunnen geven aan hem. Ze moest de bevestiging krijgen dat hij van haar hield, niet dat dit een one time thing zou gaan worden omdat hij hierna snel uitgekeken zou zijn op haar. Niet dat ze verwachtte dat hij zo in elkaar stak. Heilige Odin, anders zou ze nooit zo direct tegen hem zeggen wat ze voor hem voelde. Ze wilde de woorden gewoon zo wanhopig horen, bang dat dit alles één grote droom was die straks als een bubbel uit elkaar zou spatten. Mannen bleven namelijk mannen. Toch was hij niet zomaar een man. Hij was de hare, ondanks dat ze diep van binnen wist dat hij nooit compleet de hare zou zijn. Zijn hart zou wel van hem zijn, als hij alleen maar die onbenullige woorden uit zou spreken waarvan ze als klein meisje had gedroomd dat iemand die ooit tegen haar zou zeggen. Nu pas voelde ze hoe eenzaam ze al die jaren was geweest, zonder dat ene puzzelstukje in haar leven, wat nu op zijn plaats leek te vallen.

Hij zou eens moeten weten hoe intens ze genoot van zijn lippen op de hare. Dat ze een tevreden gevoel kreeg wanneer zijn handen over haar gehele lichaam heen gingen. Ze had het idee dat zijn aanrakingen nog verslavender werkten dan een fles rum, alsod ze maar geen genoeg kon krijgen. Hij was het prachtigste levende ding op deze verrotte wereld, tenminste, voor haar. De belofte die hij haar de eerste dag had gemaakt had hij op een zeker aspect al lang en breed verbroken. Hij had haar aangeraakt op manieren die niet verantwoord waren. Hij had haar bijna laten stikken en geweld toegepast. Toch had hij haar nooit op die ene manier verkeerd aangeraakt, de manier waarop elke man die ze zowat tegen was gekomen in haar leven zich aan haar probeerde te vergrijpen. Hij deed dat niet. Hij was anders.
En toen zei ze het.

Het leek alsof haar hart voor een momentje stopte met kloppen toen hij haar schaapachtig aankeek. Waarom. Had ze iets verkeerds gezegd? Vrijwel meteen herhaalde ze haar eigen woorden in haar hoofd, om het vluchtig te analyseren en hopelijk uit te vogelen wat ze fout had gezegd. Echter had ze nog genoeg moed om zijn vraag te beantwoorden. “Because you are the first person in a long time that seems to care about me.” Haar stem was een tikkeltje onzeker, iets wat veroorzaakt was door zijn verbazing. Het riep vragen bij haar naar boven of ze er wel goed had gedaan om de impulsieve woorden uit te spreken. Wie weet hield hij helemaal niet op die manier van haar. Wie weet was dit allemaal één groot spelletje en trapte ze er met open ogen in. Ze zou liegen als ze zei dat ze nu niet lichtelijk in paniek raakte, al wist ze dat goed te verbergen. “And because I feel like I can be myself when I am with you.” Skaði had niet van zichzelf verwacht dat ze ooit dit soort woorden over haar lippen zou kunnen krijgen. Het hele idee van liefde had haar nooit zo aangestaan, omdat ze er niet in geloofde dat je zo afhankelijk kon zijn van één bepaald persoon, puur omdat je hart zich aan de aanwezigheid van de ander was gaan hechten. Het verbaasde haar dan ook enigszins dat de woorden er zo makkelijk uit leken te komen. Toch was er nu die onzekerheid en het nare gevoel van onvoldoening omdat hij anders had gereageerd dan ze had gehoopt. “Did I ruin the moment by saying that?” vroeg ze vervolgens op een fluistertoon. De onzekere toon in haar stem was niet te missen. Een licht bezorgde blik was in haar ogen te lezen, vermengd met haar onzekerheid en misschien wel iets van schaamte dat ze zich op die manier voor hem open had gesteld. Ze lag hier al op haar meest kwetsbaarst, onder hem terwijl haar kleding ergens naast het bed lag, en dan stelde ze haar hart ook nog op deze manier voor hem open.