De hand die langs haar wang gleed, maakte haar knieën zwak. Een kus werd op haar voorhoofd geduwd en zijn hand bleef onder haar kin hangen. ‘You need not worry about a man like that, Allison. He needs to be an example for those who oppose us,’ sprak de man kalm. Allison trok haar mond open, maar het was alsof haar stem verdwenen was. Zijn woorden drongen tot haar door, maar haar lichaam voelde verdoofd. Het was altijd zo. Altijd als hij haar bij zich riep, eindigde het zoals dit. ‘I’m everything you have and everything you need,’ werd er gesproken, voor de zachte aanraking verdween en de man begon te lopen. Nee, nee…
“Giovanni, please, I can handle this.” Hoe had ze toch kunnen denken dat hij het zou accepteren als ze dit zelf zou doen? Haar stem klonk smekend. Ze zou hem het geld terug geven, ze zou… alles doen wat de man van haar vroeg, zelfs al wist ze dat sommige dingen uit haar herinneringen geblokkeerd waren, te ver waren gegaan om haar stabiliteit te behouden als ze hieraan terug zou denken. Er was een reden dat hij het enige monster was dat opdook in haar nachtmerries. En hij bestond echt.
‘You’ve proven that your loyalties are elsewhere, Allison. I’ll trust you once this has been done.’ Ergens voelde ze het. De woede in zijn kalme stem. Het ging hem niet om het geld. Het ging hem er niet om dat de regels overtreden waren. Het ging hem erom dat het voelde alsof hij de macht niet had. En in zijn angst voor mensen die tegen hem op stonden, die schijt hadden aan zijn regels… Had hij besloten dat er maar één uitweg was.
Hij kon ze niet laten leven.

Toen de man tot stilstand kwam, wist Allison dat het zover was. Degene die hij op het oog was moest hier dichtbij zijn en de man zou er niet om schromen om een onschuldige burger mee te nemen in zijn wraak. Als hij gepakt zou worden, verwachtte hij dat hij zijn weg wel weer uit de cel zou werken. Iedereen was om te kopen, had hij haar geleerd. Zolang de zaken goed gaan, hoefde ze zich dus nooit ergens zorgen om te maken. Dat was hoe de wereld in zijn ogen in elkaar zat. En wie weet. Misschien had hij wel gelijk.

Allison snelde zich voor de man, pakte zijn hand beet en legde deze op haar wang. Zoals hij altijd deed als ze moest kalmeren, als hij haar vertelde dat het echt wel goed zou komen. Al die keren dat hij het jonge meisje had gepusht om meer te doen. Toen hij haar alles in het vak had geleerd en haar die boeken had gegeven om haar dromen, zijn dromen, te verwezenlijken. “Giovanni, please listen to me…”

---

‘You and I both know that’s not going to happen,’ was het antwoord dat ze kreeg. Allison fronste. Ze opende haar mond, maar een vinger werd opgelegd. ‘And if you speak one more word, I’ll take it as you siding with him.’ De blondine zette een stap naar achteren en keek hem vol ongeloof aan. Tien jaar. Tien jaar had ze al voor deze man gewerkt. Waarvan hij haar al zeven jaar om zijn vinger had, waar ze alles voor hem had gedaan wat hij van haar vroeg. Waar hij nooit een lichamelijk litteken had achtergelaten, had hij zijn best mentaal gedaan.

Allison voelde hoe de man aan haar voorbij stapte en ze hoorde een andere stem. Kaz. De blondine beet op haar lip en bleef met haar rug naar het tweetal toestaan, terwijl ze hoorde hoe Giovanni weer begon te spreken. ‘You should have never betrayed me,’ sprak de man. Allison balde haar vuist, voelde hoe haar nagels in de palm van haar hand stonden. Giovanni was alles wat ze had. Hij was haar familie. Hij was… Hij was de enige man waar ze van kon houden. Ze moest dit accepteren.

Kaz’ woorden kwamen zeker aan. De blondine beet op haar lip, proefde het bloed, maar ze bleef staan. Alles wat ze met Kaz had, was gefaald. Hun werkrelatie was een hel en ze wist dat zodra hij kon, hij zou verdwijnen en ze hem nooit meer zou zien. Giovanni daarentegen… Giovanni zou dat nooit doen, zou haar nooit verlaten. Hij was haar toekomst en hij was alles wat ze ooit gekend had. Dit was geen beslissing die ze kon nemen, deze beslissing was lang geleden voor haar gemaakt. Het zou haar de rest van haar leven achtervolgen, daar was ze zich van bewust. Maar ze kon niet anders.

En met die gedachte stak ze de naald in de nek van haar baas. Voor ze hem goed en wel wist in te drukken, werd het ding echter uit haar handen geslagen. Het kleine beetje wat zijn aderen had weten te bereiken, leek niet veel meer te doen dan een spierverslapper zou doen, in tegenstelling tot hoe het volledige middel hem onder zeil had moeten brengen. Zijn hand landde in haar gezicht en haar haren werden beetgepakt, maar het middel zorgde ervoor dat de man door zijn benen zakte, haar los latend.

Met grote ogen stond de blondine daar, bevroren. Wat had ze gedaan?

Giovanni was alles wat ze had. Alles wat ze kende. En ze kon haar verleden, haar toekomst, haar leven aan zich voorbij zien gaan toen de furie in zijn ogen zich op haar neer stortte. Met zijn hand in haar haren zakte hij neer en verslapte zijn greep. Ze had geluk dat het middel sterk was, maar het zou maar kort werken. Met de adrenaline die nu door het lijf van de man gierde… Maar, het leek erop alsof er geen actie in het meisje zat. Haar hele lichaam was verstijfd terwijl ze naar de belangrijkste man in haar leven keek, terwijl hij haar aankeek alsof… alsof ze al die tijd de vijand was geweest. Nee! Ze moest dit rechtzetten.

De klap in het gezicht van de man zorgde voor een hoop gevloek en dreigementen werden hem om de oren geslagen. Allison’s blik schoot naar Kaz en toen deze haar hand beet pakte, liet ze zich meeslepen, al wierp ze nog even een blik over haar schouder. Dit kon niet… Dit zou alles waar ze voor gewerkt had verpesten. Kaz’ woorden drongen vaagjes tot haar door, lieten haar in ieder geval recht vooruit kijken.

“I didn’t want to hurt him.”

Allison was zich er maar al te goed van bewust dat ze hem niet kwijt zouden raken. Er was geen mogelijkheid dat Giovanni dit zou laten gebeuren. Hij zou de hele Syndicate tegen haar zetten als hij de kans kreeg. Dan was het einde verhaal. Zelfs al had Kaz zijn demonen onder controle gehad… Zoveel mensen.. En zelfs dan nog. Wat moest ze dan? Wat kon ze zonder haar groep? Niets. Helemaal niets.
Allison kwam plots tot stilstand en richtte haar blik op Kaz. Haar ogen stonden vol verwarring, angst, terwijl ze naar hem opkeek. “We need to…” Ze keek achterom, haar stem leek af te sterven bij het laatste woord. “Or he’ll kill us.” En dat was niet overdreven. Haar blik richtte ze weer op Kaz, terwijl de mensen om hen heen langs hen liepen alsof er niets aan de hand was. Waarom had ze dit gedaan? Kon ze het niet gewoon laten gebeuren?

Hij begreep het niet… Ze had het gezien. Ze had er bij gestaan toen Giovanni een einde maakte aan zijn eerdere verraders. Het was niet alleen hen. Hun families. Alles. Als het om zijn ego ging, om zijn macht, dan zou de man niet rusten tot zijn vijanden hun leven verloren, voor ze echt stierven. Het laatste wat ze zouden voelen was pijn. Hij was een monster, erger dan de monsters die hij uit wilde roeien. Ze had zichzelf altijd aangepraat dat het beter zou worden naar zijn wraak, dat hij dan terug mens zou worden. Maar misschien was hij altijd al zo geweest.

Ze werd weer meegetrokken en haar bruine ogen focusten zich op Kaz, terwijl ze zich gewillig mee liet slepen, al richtte ze haar blik veel te vaak naar achteren. Ze kwamen in een minder drukke straat terecht en Allison beet op haar lip. “I warned you…” sprak ze, bijna fluisterend. Ze had hem hiervoor gewaarschuwd. Waarom had ze het daar niet gewoon bij gelaten?

Het slot klikte met gemak open. Normaal had de blondine wel een opmerking klaar liggen, maar voor nu even niet. Alles wat er in haar hoofd omging waren de doemscenario’s waar ze mee te maken kon krijgen. En als haar hoofd daar heel even vrij van was, kwam de realisatie binnen wat ze zojuist had gedaan bij de man van haar leven en dan kwam de paniek weer opzetten, dus probeerde ze het maar te houden op de doemscenario’s. Die waren beter.
Eenmaal binnen schudde Allison haar hoofd. “I warned you, idiot,” sprak ze opnieuw. Ze was pissig, maar de woede kwam nauwelijks door tussen alle andere emoties. Niets van dit had hoeven gebeuren als hij gewoon had geluisterd.

Allison volgde de jongen op de voet, niet van plan om er nog op in te gaan. De twee hadden genoeg ruzie gehad. Ze zouden het in veel situaties niet met elkaar eens zijn en dat was helemaal oké. Voor nu hadden ze immers iets veel belangrijkers aan hun hoofd. Toen Kaz dan ook een appel pakte en haar vertelde dat het allemaal volgens plan was verlopen als ze hem niet had gestoken, hief ze een wenkbrauw. “Oh yeah?” vroeg ze, duidelijk niet geamuseerd. “What was your bright plan then?” ging ze door. Als hij dacht het in een 1 op 1 te winnen van de man, dan had Kaz het mooi mis. De man had jaren ervaring dan dat Kaz uit de luiers was.