Zijn gemompel deed haar zuchten. Ze legde haar hand op de zijne. Pakte hem niet beet, maar legde hem daar enkel neer. Haar blik was erop gericht terwijl een frons over haar gelaat gleed. “I care about you, Kaz,” sprak ze zacht. Ze had dit eerder vandaag ook gezegd, toen hij had geantwoord dat hij er niet in zou trappen. “You might not believe it, but I do.” Ze wist niet waarom, waarom ze het per se hardop moest zeggen. Waarom hij het horen moest. Had ze het er immers niet over dat ze dit eigenlijk op moest geven? Dat ze hem hier nooit in had moeten slepen? Ze duwde zich weer lichtjes van hem af, richtte haar blik op zijn gezicht.

Waarom? De blondine fronste. “Why?” echode ze. Ze schudde haar hoofd, richtte haar blik op hun handen. “Because you’re not the asshole you make yourself seem to be,” sprak ze zacht. Hij was geen slecht persoon, dat geloofde ze niet. Nee. Hij kon een verschrikkelijke eikel zijn, maar elke keer dat hij dit had gedaan, had er een reden achter gezeten. En zelfs al was dit niet het geval. Hij was haar zwakte en ze zou het hem toch wel vergeven. “Because I…” Omdat ze wat? Even zocht de blondine naar woorden, andere dan die ze eigenlijk had willen spreken.  

“Because I think you’re worth the fight.”

Hij leek het maar niet te begrijpen. Telkens weer. Het was alsof hij zichzelf niet kon zien, alsof hij enkel de narigheid zag die hij in zijn leven had gebracht. Had het tweetal een ander verleden gehad, had ze heel andere woorden gesproken. Had ze zich veel vrijer gevoeld om hem te vertellen wat hij echt betekende. Maar ergens durfde ze niet, moest ze zoeken naar de juiste woorden. Woorden die niet te veel zeiden, maar toch duidelijk genoeg waren. Zelfs voor Kaz, wie een complete plank voor z’n hoofd leek te houden. “It’s like you don’t want to understand,” sprak ze zacht, haar hoofd schuddend. Waarom was hij zo moeilijk…

‘But thanks I guess.’ Af en toe kon ze hem met zijn eigen plank voor z’n kop slaan. Hij had zich weer naar voren gericht en verslagen had het meisje zich ook weer omgedraaid. Ze zat iets verder naar voren dan hij, waardoor hij meer uitzicht op haar rug had, dan op haar gezicht. Ze zou ook wat naar achteren moeten kijken om zijn gezicht te kunnen zien, iets wat ze maar niet deed. “Is it really that difficult to imagine? That som-” Even haperde ze. “That you’re important… to me?” Ze beet op haar lip, ademde een keer diep in. Ze was moe. Mentaal, vooral. Ze had geen zin in een onenigheid met hem, maar ze miste hem. En hij leek daar niets van te voelen.

Het was alsof hij compleet leeg was. Misschien was het gewoon de plank die hij zich voorhield. Ze legde haar beide handen weer voorzichtig op haar schoot neer, opnieuw spelend met haar ring, terwijl ze haar blik hierop richtte. Ze had zich altijd groot gehouden, altijd was ze degene geweest die met een lach op haar gezicht te vinden was. Niet veel kon onder haar huid kruipen en ze had altijd wel een oplossing klaar liggen. Wat het probleem ook was. Kaz leek dit volledig uit haar te halen. Zodra ze bij hem was, zat ze er maar. Ze wist niet wat te doen, wat te zeggen. Een deel van haar vroeg zich af of ze dan toch beter af waren zonder elkaar, wat conflicteerde met het deel wat hiervoor wilde vechten. “But what,” verzuchtte ze. Ze wist niet eens of ze een antwoord moest verwachten. Hopeloos.

Hij had haar hand gepakt, maar Allison keek niet om. Zijn woorden deden haar op haar lip bijten, haar blik strak naar voren gericht. Tranen waren opnieuw in haar ogen ontstaan en ze wilde hem niet aankijken, wilde dat niet nog een keer doen. Ze had al vaker voor hem gehuild, of op het randje daarvan gelegen, dan bij ieder ander. Ze bleef even zo zitten, keek omhoog terwijl ze probeerde de tranen terug te dringen. Ze had hier helemaal geen tijd voor. Ze kon zich niet op blijven winden over zijn woorden, die hij toch drie seconden later ineens weer niet meende. En dan toch weer wel.

En toch stokte haar adem toen ze zijn volgende woorden sprak. Haar hand trok ze terug en ze legde haar gezicht in haar handen, terwijl ze voelde hoe de tranen nu wel kwamen. Hoe durfde hij. Ze durfde er niet eens vanuit te gaan dat hij wist wat dat betekende. Of hij er niet net zo snel weer vandoor zou gaan.
“You can’t just..” kwam eruit in een halve fluister, maar daar hield haar stem ermee op.

Hij bleef praten. Had zijn woorden nog niet ingeslikt, had ze nog niet teruggenomen. Het was bijna een verrassing te noemen. Allison slikte, probeerde zich te focussen op haar ademhaling. Iedere dag had beter gewerkt dan deze. Elke dag waarop het niet al voelde alsof ze haar hart eruit had gerukt en haar hele lichaam verdoofd was achtergelaten. Maar, als het aan Kaz lag was dit de laatste kans die ze kregen. En misschien dat, op een dag, ze zijn eerlijkheid dan waarderen zou.
Hij sprak hoe hij wist dat hij stom was. Maar dat hij het opnieuw zou zeggen en dat hij het zou menen. De blondine liet zich naar achteren vallen, met haar handen in haar ogen vegend. Het was zo onderhand toch al hopeloos, dus ze kon best de tranen wegvegen. Ze keek Kaz vanuit haar ooghoeken aan, maar keek al gauw weer naar haar handen.

“I’m terrified.”