Kaz’ woorden deden Allison fronsen. Ze schudde haar hoofd zachtjes. “It wasn’t that,” sprak ze. “You wouldn’t have been able to convince him of that anymore. He wanted you dead. End of story.” Waarschijnlijk omdat zij Kaz had geprobeerd te beschermen. En zodra zijn rechterhand, zijn eigendom iemand anders in bescherming nam, was het einde verhaal. “You wanted me to just walk away and let him do to you what I’ve seen happen to others?” ging ze door, bijna sissend. Nee. Zelfs al dacht Kaz er zelf uitgekomen te kunnen zijn. Gewoon het idee alleen al…

Allison balde haar vuist bij de woorden die er gesproken werden. Hij zette enkele stappen in haar richting terwijl hij sprak, maar ze bleef stug staan. Hoe meer hij sprak, hoe pissiger ze zich maakte. Hoe meer ze ervoor voelde om hem in zijn gezicht te slaan en er hier zelf een einde aan te maken. Zijn woorden zaten er zo naast. Hoe kon zij meer om zijn gezondheid geven dan hij zelf deed? Het deed pijn. Ze vocht voor niets. Misschien had ze wel de grootste vergissing van haar leven gemaakt met Giovanni. En toch zou ze het weer doen.

“Are you fucking stupid?” siste ze. Nu was het haar beurt om een stap zijn kant op te zetten. Haar blik stond furieus. “You don’t deserve any of that. Why would you even say something like that?” Het was meer sissen dan echt spreken en ze zette nog een stap in zijn richting. Ze hief haar vuist boven haar eigen schouder en liet hem neerkomen tegen zijn borstkas. Niet hard. Meer alsof ze er een klopje op gaf zoals je met de afstandsbediening deed als die het weer eens niet deed. “Can’t you just fight for something for once? Care about anything?” Nee, dat was te moeilijk.

Eikel.

Daar was hij weer. Dat was een ongeluk. Niets meer. Een stom ongeluk door een jong kind. “That was an accident,” sprak ze, bijna fluisterend. Hij gebruikte zijn krachten niet voor hij haar tegenkwam. Maar, daar eindigde het niet bij. Hij was een moordenaar, een dief, een… eikel. De blondine had haar blik ondertussen van hem af geslagen, naar de grond. Haar vuist was op zijn borst geland en deze werd strak beetgepakt, waarna ze meer zijn kant op werd geforceerd. “So that’s your solution?” vroeg ze, terwijl ze omhoog keek. “You’re going to stop caring about everything and just end up dead?” ging ze door, haar stem bijna afstervend aan het eind. Haar andere vuist landde ook tegen zijn borstkas aan, dit keer harder.

Enorme eikel.

Kaz liet los en draaide zich wat om, creëerde afstand tussen hen in. Zijn antwoord zorgde ervoor dat ze haar nagels in haar handpalmen zette, haar kaken op elkaar klemmend. “You’re fucking hopeless,” snauwde ze toen hij vroeg om een naald. Ze had er één gehad, maar die lag nu ergens op de grond waar Giovanni ook te vinden was. Wie waarschijnlijk naar hun op zoek was en iets zei haar dat hij deze plek vroeg of laat ging vinden, maar zin om uit te vinden of hij in de buurt was had ze nou ook niet echt. Zij, in tegenstelling tot deze absolute oetlul voor haar, had geen doodswens. “I don’t even know why I tried.” De toon in haar stem kon enkel als verslagenheid omschreven worden.

Zijn woorden… Haar vlakke hand landde opnieuw in zijn gezicht, nadat ze weer een kleine stap naar hem toe had gedaan. “I tried to save you because I fucking care about you,” snauwde de vrouw, haar stem strak. De woorden pasten absoluut niet bij de toon die erbij kwam. “But of course…” Even viel ze stil. Natuurlijk maakte hem dat niet uit. Natuurlijk was het enige waar hij aandacht voor had, hoe hij zichzelf voelde. Dat er mensen die om je gaven maakte niet uit. “You absolute asshole.” De blondine bleef hem strak aankijken, niet van plan haar blik van de zijne los te trekken. Misschien moest ze het toch gewoon opgeven. Misschien moest ze op haar knieën gaan zodra Giovanni weer voor haar neus stond en om vergiffenis vragen. Wie weet kreeg ze ‘t nog ook.

Hoor wie klopt daar kinderen…

Allison’s blik stond nog altijd strak op Kaz gericht. ‘I’m not falling for this shit again.’ Haar blik vertrok even. “You think I am risking my own life here for a fucking lie?” kwam er bijna ongelovig uit. Was hij nou echt zo diep gezakt in zijn selfpity dat hij dat zou geloven? “Because then you’re even worse than I thought.” Hij leek erop te kicken dat alles maar mis moest gaan.

Hoor wie klopt daar hard tegen de deur?

Zo hard zelfs, dat de deur open brak. Allison’s blik schoot in paniek naar Kaz toe. “Kaz, please,” smeekte ze hem bijna direct, geen beetje van haar eerdere woede nog hoorbaar in haar stem. Alles wat ze nu wilde was dat hij zich wegmaakte hier, ervoor zorgde dat hij ver van Giovanni uit de buurt zou zijn. Want dit zou absoluut niet mooi eindigen, dat wist ze nu al.

Het was alsof ze een dode naast zich had. De blondine beet op haar lip en keek Kaz aan. “Kaz,” sprak ze zacht, smekend. Het laatste wat ze wilde was dat er iets met hem zou gebeuren. Zijn woorden maakten haar dan ook furieus, maar voornamelijk angstig. Waarom was hij zo? Waarom nam het instinct om te overleven niet over? Allison zette zich voor hem neer en stapte op haar baas af. ‘You think you can get me down with a needle? I fucking taught you how to make this shit,’ sprak de man, zijn stem vol woede. De lege naald had hij in zijn handen, werd haar richting op gesmeten en rolde naar haar toe, om voor haar voeten te komen te liggen. Voorzichtig pakte ze het ding op en richtte ze nog een laatste wanhopige blik op Kaz. Ging hij nou echt niets doen? Ze slikte even en toen Giovanni wel heel dichtbij kwam, deed ze een stap naar achteren. “Go away.”