Tja, wat had hij daar op te zeggen? Hij kon haar geen ongelijk geven, maar om nu meteen een hele discussie te starten met deze hele situatie, leek hem nu ook niet zo slim. Kaz beet op zijn lip en staarde weg van Allison, de vraag onbeantwoord in het midden latend. Daar draaide het nu niet om. Allison had een naald in Giovanni's nek gestoken en deze keer bleek het permanent te zijn geweest. En by the looks of it, kon ze het niet echt verdragen. Hij wist niet wat haar relatie tot de baas was, maar bij deze aanblik leek het meer dan om een werkrelatie te gaan. Kaz besloot daarom om maar gewoon niets te zeggen en haar weer tegen zich aan te trekken.

Natuurlijk moest ze erover doorgaan. En natuurlijk moest hij uiteindelijk antwoord gaan geven, want zo werkte het nu eenmaal. Allison stelde een vraag en hoe je het ook wendde of keerde, Kaz zou uiteindelijk antwoord geven. Of het nu een leugen was of niet. ''Because..'' begon hij, maar zijn woorden stierven af. Waarom eigenlijk ja? Had hij net niet de beste kans in heel zijn leven aangepakt? Stond hij niet op het punt om grootsheid tegemoet te gaan? Dus waarom had hij zich zo gedragen, waarom was hij zo verdoofd geweest van binnen? De realisatie sijpelde langzaam naar binnen. Maarn u was geen tijd voor hem om zich voor zijn kop te slaan en zichzelf te vervloeken. Het ging hier om Allison. ''This is not the place not the time to discuss this.'' Zei hij daarom maar wat feller, al was zijn stem bij lange na niet zo hard als hij het had willen laten zijn.

Het was een vreemd tafereel. Zij die op de grond zaten, nog geen twee meter verwijderd van een dood lijk dat nog geen tien minuten geleden een van hen in elkaar aan het slaan was. De een wist niet wanneer ze moest ophouden met huilen, de ander had geen idee hoe hij al dit huilen moest stoppen. Het was een perfecte combinatie voor van alles dat mis zou kunnen gaan. Maar tot op heden leek het nog niet eens zo heel erg te zijn.
''We should leave.'' Zei hij met schorre stem, haar eerdere woorden negerend. Als hij er op de klassieke Kaz-manier op zou reageren, dan zou hij zeker zijn dood bij haar weten te vinden. En nu begon hij toch wel een beetje te twijfelen of hij dat wel daadwerkelijk wilde.

De druk op zijn borstkas werd sterker toen Allison zich weer tegen hem aandrukte. Ze had óf een heleboel emotionele waarde aan deze gast gehecht, óf het was haar eerste echte keer een lijk zien. Of het was gewoon allebei, dat was ook een optie. Toen ze hem aankeek liet Kaz zijn ogen onderzoekend over haar gezicht glijden, voordat hij haar hand weer nam en haar met hem mee omhoog trok. ''Come on.'' Zei hij zachtjes terwijl hij zich aan haar andere zijde zette zodat zijn lichaam het uitzicht op de dode Giovanni blokkeerde. Iemand anders zou dit later wel opruimen. Langzaam maar resoluut leidde Kaz Allison naar buiten, waar hij even diep adem haalde. Dat hadden ze ook weer overleefd. ''Your home isn't far from here, right?'' Hij had er eerst aan gedacht om terug te gaan naar de villa buiten Brightwater. Maar om met een half hysterische Allison door de stad te lopen, leek hem ook geen pretje.

Haar antwoord was goed genoeg. Zonder nog een woord te zeggen trok hij haar mee. Kaz vermeed zoveel mogelijk de grote open straten, al kwam het een enkele keer voor dat ze er een moesten kruisen. Hij negeerde de starende blikken en wist uiteindelijk Allisons voordeur te vinden. Zou begreep hij ook dat Allison het waarschijnlijk niet zag zitten dat hij haar voordeur openbrak of forceerde, dus wachtte hij geduldig tot de vrouw de sleutel tevoorschijn had gehaald en ze naar binnen konden. ''How are you feeling?'' Vroeg hij uiteindelijk voorzichtig toen ze binnen stonden.

Kaz wilde natuurlijk reageren met de woorden dat hij eigenlijk nooit op zou houden met dom zijn, maar hij slikte zijn woorden in. Slimme Kaz. Zie je wel, hij kon wel leren, als hij het wilde tenminste. Hij kon het alleen niet laten kort zijn schouders op te halen bij haar vraag. Ieder had zo zijn ding. ''To be honest..'' Hij klonk twijfelachtig, alsof hij de rest van de woorden nog niet klaar had liggen. ''I don't know.'' Gaf hij vervolgens met een zucht en een vermoeide toon toe. Tja, dat waren nu niet echt de woorden die hij had willen zeggen, maar wat had het anders kunnen zijn? Kaz was nu eenmaal niet de persoon die prachtige speeches kon houden. ''Can I do anything for you?''

Kaz wreef even onder zijn neus langs en zag het bloed glinsteren op zijn handschoen. Lekker dan. Dan moest hij sowieso wachten tot de zon onderging voordat hij Brightwater Keep ongemerkt kon verlaten. Goed nagedacht weer Kaz. De jongen bleef staan waar hij stond, Allison gadeslaand. ''Sometimes people don't turn out to be what you thought they were.'' Sprak hij terwijl zijn ogen door de kamer gleden. Dit was hoogst waarschijnlijk de laatste keer dat hij deze ruimte ging zien, al had Kaz niet het gevoel dat hij dit zou missen. ''I'll be fine.'' Hij had nog genoeg van de pijnstiller over om de reis naar Valyria te overleven, dus voor een keer leken zijn woorden te kloppen. Al kon Allison dit niet weten, hoopte hij maar. ''For once just worry about yourself.'' Kaz kwam wel weer op zijn pootjes terecht. Daar maakt hij zich geen zorgen om.

Hij leek een gevoelige snaar te hebben geraakt. Hij kon ook echt nooit iets goed doen. ''With the money? Not much.'' Verklaarde hij terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Het was geen leugen, als Allison het geld terug wilde, kon ze het gaan halen. Onder de brug bij Brightwater Keep. Succes ermee. ''In general? Not much. Lay low for a while, have the feeling people are starting to recognize my face.'' Hij hoopte dat Allison het op een dag zou begrijpen, als hun paden ooit weer zouden kruisen. ''Right now? Make sure you're okay.'' In de afgelopen minuut had hij de waarheid, een halve leugen en een hele leugen verteld. En nu moest hij die nog allemaal uit elkaar gaan houden.