Kaz was heel dichtbij vermoord worden door Allison op het moment. Misschien moest ze het ook maar laten. Verslagen stapte ze aan de kant en was haar blik op Giovanni gericht. De syringe hield ze strak in haar hand, kneep ze even in. Ze beet op haar lip, zag hoe de man haar strak voorbij stapte en zijn blik op Kaz had gericht. Niet dat zij hier goed vanaf zou komen, maar misschien dat hij haar nog vergeven zou. Ze moest er bijna om lachen. Nee, Giovanni zou haar waarschijnlijk niet doden. Haar verraad was persoonlijk geweest. Voor haar zou het nog veel, veel erger zijn.

Waarom zou ze iemand beschermen die niet beschermd wilde worden? Giovanni was alles wat ze had. Zelfs als hij… zou doen wat hij van plan was te doen. Ze zou er wel overheen komen, zou het gewoon afreageren op iemand anders. Ze zou het overleven en kon doorgaan met wat ze nu deed. Ze zou nog altijd de man van haar leven hebben. Ze zou haar loyaliteit bewijzen. Dit alles was gewoon een enorme vergissing geweest. Ze luisterde toe hoe Kaz getrapt werd. Éénmaal. Tweemaal. Ze hield het niet eens meer bij, hoopte enkel nog dat haar baas op zou schieten. Dan kon ze hier weg.

Kaz zijn woorden maakten het enkel erger. Hij vocht niet eens terug. Waar had ze deze miserabele gast aan te danken? Had ze het dan echt zo slecht voor elkaar in het leven dat dit was waar ze om gaf? Want, ze zou het niet ontkennen. Elke trap die hij kreeg, voelde alsof ze er zelf ook één kreeg. Het ontnam haar d’r adem, maakte het bijna onmogelijk om niet in te grijpen. En hij vocht maar niet terug. Hij deed maar niets. Waarom zou zij dan iets doen?

De demoon had echter wel haar aandacht weten te grijpen. En voor ze het wist zat de naald opnieuw in de nek van haar baas. Ze wist hem dit keer leeg te duwen. Volledig gevuld met lucht. Ze wist de naald eruit te trekken voor het ding uit haar handen werd geslagen en de man draaide zich naar haar om, waardoor ze een stap naar achteren deed. Een hoop gevloek, een hoop getier. Een stap in haar richting, een stap weg van hem. ‘You filthy whore,’ klonk er. Hij leek nog iets te willen zeggen, maar zakte door zijn knieën. Het leek erop dat de luchtbubbel groot genoeg was om het zuurstof naar zijn hersenen compleet af te sluiten.

Hij snakte naar adem, maar het duurde niet lang voor zijn lichaam begon op te geven. Een hedendaagse naald had waarschijnlijk minder uitgemaakt, maar het spul wat Allison bij zich droeg… had aardig wat volume. De luchtbubbel zou de toevoer naar zijn brein compleet blokkeren en… het zou geen mooi uitzicht zijn. Maar Allison zag het al niet meer. Haar blik stond recht vooruit en haar gehele lichaam leek geblokkeerd te zijn. Langzaam maar zeker gleden haar ogen naar Kaz. Juist. Afleiding. Giovanni bewoog nog. Dat kwam wel goed.

De blondine liet zich op haar knieën voor Kaz vallen. Alles in haar leek te ontwijken om Giovanni aan te kijken. Zolang ze het niet zag, was hij er niet. Hij kwam er wel weer overheen. Het was alleen voor dit moment even. Ze kon Giovanni toch niet stoppen met een beetje lucht…? Dat zou maf zijn. “Kaz…” bracht ze uit, haar stem schor. Ze wist niet wat ze nog meer moest zeggen, maar ze durfde hem ook niet aan te raken.

Zelfs nu was hij nog de gevoelloze bastaard die ze verwachten kon. Allison wendde haar blik af, zoekend naar woorden. Maar, in plaats daarvan viel haar blik op het lichaam van de man die haar had gemaakt tot wie ze was. Langzaam maar zeker stopte hij met schokken, tot hij tot een volledige stilte kwam. Allison bleef even zitten, verwachtte oprecht nog dat de man op zou staan.

Tot het tot haar doordrong dat dit niet ging gebeuren.

In een snelle beweging had ze zich omgedraaid, zat ze nu richting de man gedraaid. “No… No, no, no…” Pure paniek was hoorbaar in haar stem, terwijl haar blik van links, naar rechts en weer terug schoot. “No… He…” Haars hele lichaam begon te trillen terwijl ze naar het dode lichaam voor haar keek. Alles wat ze in het leven had gedaan, was met dank aan deze man geweest. Zonder hem… had ze geen idee waar ze stond. Tranen ontstonden in haar ogen en het leek erop alsof ze compleet vergat dat Kaz hier ook was. Haar handen gleden naar haar haren en ze zette haar nagels erin, terwijl haar ademhaling onregelmatiger werd en haar ogen zich vulden met tranen.

Ze had net zo goed een einde aan zichzelf kunnen maken.

Wie zou haar nu opvangen als ze dat nodig had? Wie was daar om haar directie te geven in het leven? Wie was daar om… Om de beslissingen te maken die zij niet maken kon? Het was alsof alles voor de vrouw ineen stortte en het deed zeer. Alles deed zeer en haar ademhaling sloeg meerdere keren over. Nee, nee, hij moest opstaan. Dit kon niet. Waarom had ze dit gedaan? En alles voor die gevoelloze eikel die waarschijnlijk allang opgestaan en weggelopen was. Niets was oké.

De armen om haar heen leken het laatste te zijn wat ze aankon en de tranen verlieten haar ogen eindelijk, om over haar wangen te stromen. Haar hoofd lag tegen zijn borstkas en ze stopte met het in paniek van voor naar achteren wippen. Ze beet op haar lip, hard genoeg om bloed te proeven, maar het maakte geen verschil. “He-He can’t be… He’s not dead,” sprak ze. Ongeloof. Het kon niet. “Why…” Waarom had Kaz niet terug gevochten? De blondine kneep haar ogen dicht en probeerde de gedachte te verdringen.

Dit was niet echt.

De aanrakingen leken ver weg, zo ver weg. Haar ademhaling was nog altijd veel te snel, op het randje naar een echte paniekaanval. Eén waarvan ze geen idee had hoe ze er in hemelsnaam uit zou moeten komen. De woorden van Kaz hielpen ook voor geen ene meter. Het enige wat ze leek te kunnen doen was de situatie ontkennen. Het was het enige wat haar ook maar enigszins op de wereld leek te houden. Ze voelde hoe hij zich dichter naar zich toe trok en even leek een vlaag van kalmte over haar heen te komen. Hij had dus toch nog gevoel. Ergens, diep in dat verrotte lijf van ‘m.

Maar toen ze weer naar het lichaam keek, versnelde haar ademhaling weer en duwde ze haar gezicht tegen zijn borstkas aan. “I can’t… I can’t do this…” Allison die het opgaf. Dat was ook een eerste keer. Ze maakte zich voor een keer geen zorgen om haar make-up of haar, geen zorgen om hoe zwak ze wel niet leek voor de jongen. Paniek was de enige staat die ze op het moment kende en het leek er niet op dat dit beter werd.

Haar gezicht werd beetgepakt, zodat ze niets anders meer kon zien dan Kaz. Alsof het vandaag anders was geweest. Zelfs als hij liet zien wat voor verschrikkelijk gevoelloze droplul hij was, had ze haar leven voor hem weggegooid. Waar hij haar een waardeloze bitch had genoemd, had ze vandaag toch wel bewezen nog iets van gevoel in haar lijf te hebben, zelfs al was het zwaar verborgen.

Ze kon er niets aan doen. Geen van hen wilde de tijd terugdraaien en geen van hen wilde dit ook. Normaal had ze hem terug gesnauwd dat ze dit wel wilde, terug naar het moment waarop hij stom genoeg was om deze man tegen zich te keren. Wie weet. Misschien was er dan niets gebeurd nu. Maar, haar paniek zorgde ervoor dat het niet eens in haar opkwam. Zijn volgende woorden deden haar naar beneden kijken. Even waren de tranen gestopt, maar al snel kwamen ze weer, Het leek er echter wel op dat haar ademhaling kalmeerde terwijl ze naar hem keek, al deed ze haar best om haar blik af te wenden. Ze wilde niet naar hem kijken. Niet nu. Zijn gehavende gezicht deed pijn om te zien.

“He was all I had, Kaz,”

Alsof de Syndicate naar haar zou luisteren. Nee, Giovanni was… Angstaanjagend geweest. Verschrikkelijk. Hij was de nachtmerrie waar ze van wakker lag en dat gold voor iedereen die met hem had gehandeld. Want, dat was hoe hij het draaiende hield. Allison had van hem geleerd en wist echt wel hoe ze haar mannetje moest staan. Maar aan hem kon ze nooit tippen.
Maar niet alleen dat. Juno, Abbas, haar alchemie. Hij wist één van de belangrijkste dingen niet eens, maar die vulde ze zelf in. Ellie. Ze kon Ellie niet alleen laten. Ze leek licht te kalmeren bij de gedachte aan het meisje. Hoe onverantwoord de relatie tussen de twee ook was, Allison was gaan geven om het meisje. Het was een ongezonde obsessie. Voor beide kanten.

‘What about.. me.’

Haar blik, welke onderhand naar beneden was afgedaald in gedachten, gleed weer omhoog en ze keek hem met een frons aan. Ze schudde haar hoofd lichtjes. Nee. Dat bestond niet. Hij had dat vandaag duidelijk genoeg gemaakt. Hij had… Hij had laten zien dat hij nergens om gaf. Niet om zichzelf. Niet om haar. Haar kaken had ze op elkaar gezet terwijl ze haar hoofd langzaam heen en weer bleef bewegen, alsof ze het idee uit haar hoofd wilde schudden. Ze had haar leven op z’n kop gezet voor hem. Hij kon dit niet maken.
“You were… You were getting yourself killed here.” Haar woorden waren gevuld met ongeloof, met de pijn die ze op het moment voelde. Een snik onderbrak de zin af en toe, maar ze leek hem er redelijk uit te krijgen. “I…” Ze kon niet van hem op aan. Niemand kon dat.