Het was een andere angst dan ze had gevoeld voor Giovanni. Met Kaz voelde het niet alsof ze op het randje van een klif stond. Het voelde alsof ze in een deuropening stond, één waar ze continu in en uit bleven lopen. Elke keer dat het even goed ging, ging er weer iets mis en leek het tweetal zichzelf te vertellen dat het allemaal een fout was. Dat ze beter af waren zonder. Waren ze dat dan? Wat was het dat haar terug liet komen naar de jongen, keer op keer weer? Zijn ogen? Zijn stem? Het feit dat… Nee. Het antwoord was simpeler dan dat. Hij kon doen wat hij wilde. Hij kon zich voordoen als de grootste eikel in de wereld en hij kon de stomste beslissingen maken, maar als het erop aankwam…

“I love you too.”

Allison keek weer recht vooruit en liet haar schouder weer tegen die van Kaz zakken, legde haar hoofd op zijn schouder en richtte haar blik op de palm van haar hand, waar enkele helende wonden hadden gezeten. “Will it ever stop being such a mess?” vroeg ze zacht. Haar stem had een lichte toon van hoop moeten hebben, maar die weerklonk bijna niet. Ze wilde er wel in geloven. Echt waar. Maar… het was moeilijk. Eerder vandaag had Kaz nog geen fuck gegeven om wat Giovanni met hem deed. Dat kon toch niet… in één keer omslaan? Ze was bezorgd. Bang dat hij nog iets stom zou doen.

“I see,” fluisterde Allison zacht na het antwoord van Kaz. Ze wist niet echt wat ze anders had verwacht, maar toch was het jammer om te horen. Was het dan echt zo hopeloos? Was er dan echt geen enkele kans? De realisatie liet haar een keer zuchten, maar ze bleef zitten waar ze zat. Ze mocht best een keer genieten van het moment, zelfs al wist ze dat deze spoedig over zou zijn, toch? Even niet daarover nadenken. Even in je eigen wereld leven, vergeten dat de toekomst een vieze zooi was waar ze nog niet in wilde stappen. “As long as you keep fighting…” bracht ze zachtjes uit, haar ogen weer sluitend en haar hand terug op schoot leggend.

Hij zou zijn best doen. Om één of andere reden was dat zo veelbelovend niet. Allison knikte lichtjes, haar ogen nog steeds gesloten. Ze zou er niet op moeten hopen. Eén van de twee zou een onherstelbare fout maken voor ze op het punt kwamen waar alle drama over was, waar het allemaal eindelijk… op een rijtje lag. Ze beet op haar lip. En dan zat ze hier. Zonder Giovanni, haar leven op de kop gezet voor deze jongeman. Geen spijt, maar wel angst. Ze kon het. Ze zou het overleven. Maar ze had hem wel nodig. “I should probably head to bed soon,” mompelde ze. De vermoeidheid begon toe te slaan, al had ze zo het idee dat als ze nog een paar minuten kreeg, ze in deze staat in slaap zou vallen.  

Een arm werd om haar heen geslagen en het gaf haar een zeker gevoel van rust. Een veiligheid die ze vandaag nog niet eerder gevoeld had. Hij zei niets, maar toen ze iets dichter naar hem werd getrokken, opende ze voor een klein moment haar ogen. Ze beet even op haar lip en besloot het voor een moment te vertrouwen, besloot de pessimistische gedachten weg te drukken. Op dit moment voelde het goed, voelde het veilig. En ze wilde er niet aan denken dat ook te verliezen. Niet nu. Want dan zou ze terug raken in die staat van paniek van eerder. Nee… Dit was prima zo. Haar ogen sloten zich weer en ze voelde hoe de rust langzaam over haar heen kwam. Eindelijk.

Dat gevoel diep van binnen. Dat het de kalmte voor de storm was. Allison wilde het wegschuiven, zichzelf vertellen dat het allemaal kwam om hoe deze dag was verlopen, dat het was om hoe… eigenlijk alles tussen het tweetal verlopen was. Ze wilde erin geloven dat ze voor eens dezelfde ideeën had als Kaz. Dat hij, net als zij op dit moment, gewoon even samen wilde zijn. Dat het allemaal daarnaast niet zo uitmaakte. De voorgaande problemen, de toekomstige problemen… Daar zouden ze dan wel doorheen komen. Zolang hij er nu zou zijn. Zoals zij er voor hem geweest zou zijn als de rollen omgekeerd waren. Want er zou niets zijn geweest wat dat had kunnen veranderen. Langzaam voelde ze zich wegzakken en ze besloot er voor een keer niet tegen te vechten. Als ze wist wat er door zijn hoofd heen ging, had ze dat waarschijnlijk wel gedaan.

Een gevoel van rust werd continu verstoord door de angst dat het alles maar een illusie was. Een stem in haar had haar keer op keer verteld haar ogen te openen. Dat zodra ze deze sloot, het allemaal over was. Maar, ze had het als paranoia bestempeld. Niet gek ook. Na vandaag was het normaal dat ze zich zo voelde. Na het verliezen van haar zekerheid in het leven, was het enkel te verwachten dat ze bang was dat ze hetgeen waar ze op het moment zo om gaf, ook zou verliezen. Hoe ze het ook voor elkaar had gekregen om in slaap te vallen, om toch rustig genoeg te zijn om weg te zakken, zou een wonder genoemd kunnen worden. Misschien één die ze de volgende dag niet waarderen zou. Het was dan ook maar goed dat ze hem niet meer hoorde, dat ze allang vertrokken was. Dat ze hier niet achter zou komen tot ze haar ogen weer opende.

Het aanzicht van haar dode baas had de blondine wakker doen schrikken. Ze schoot overeind en had haar handen in haar haren gelegd. Haar knieën gebogen, haar ellebogen daarop leunend. Haar ademhaling was onregelmatig en ze voelde de tranen weer over haar wangen stromen. Eventjes, in deze pure paniek, had ze niet eens door dat ze niet alleen in slaap was gevallen. Dat ze niet alleen was geweest om mee te beginnen. En dat was maar goed ook, want het leek een eeuwigheid te duren voor de blondine haar ademhaling weer onder controle had, voor ze zichzelf weer redelijk kalm had weten te krijgen.

Maar toen haar blik op het muntje viel, begonnen de tranen die net gestopt hadden weer te komen. Ze beet op haar lip en pakte het ding beet, bewoog hem voorzichtig tussen duim en wijsvinger. Och, hoe stom was ze toch geweest. Hoe had ze zo achterlijk kunnen zijn om het ook maar een seconde te geloven? Ze kon zichzelf wel voor d’r kop slaan. Al die tijd had ze gedacht dat hij degene was met een plank voor z’n hoofd, maar hier zat ze dan. Eindelijk had ze het door - zij was degene. Blind, stom. Zwak.
Zou het wraak zijn geweest? Zou hij stil geloven dat de leugens van haar kant kwamen, in plaats van de zijne? Nee… Ze had het gewoon fout gehad. Ze had zichzelf nooit wijs moeten maken dat hij het waard was om te vechten. Iemand die niet voor zichzelf wilde vechten, zou nooit voor een ander kunnen vechten. En hij had bewezen dat niet te kunnen.
Ze had Giovanni nooit moeten stoppen. Ze had hem het gewoon af laten maken.

Opnieuw werd haar ademhaling onregelmatig, legde ze haar gezicht weer in haar armen. Ze had dit aan zichzelf te danken.