Zijn antwoorden deden de blondine haar blik op haar handen richtte. Ze geloofde er geen fuck van. Maar, het had toch geen zin. Toen hij zijn laatste woorden sprak, schudde ze haar hoofd zachtjes. “I’m fine…” bracht ze uit. Zodra de woorden gesproken waren, kwamen de tranen echter weer omhoog en ze beet op haar lip om deze in te houden. “I was fourteen when I left my family and joined this group,” sprak ze zacht. “I’ve stood by his side for seven years,” ging ze zacht verder. Zeven jaar. Hoe kon iemand je na al die jaren… Ze slaakte weer een zucht. Alles was gewoon hopeloos. Man. Ze werd net zo pessimistisch als Kaz.

Hoe ze al die jaren behandeld was? Allison fronste. “He was like a father to me,” sprak ze. “He pulled me out of a ditch, away from thievery, into… something more.” Ze snoof eventjes. “I actually led the thieves for a while, but became his advisor at seventeen,” ging ze zacht door. Zeventien. Ze was nog niet eens volwassen geweest. “But…” volgde er al snel. “He was a monster. And every nightmare I’ve ever had involved him.” Juist ja. Een zeventien jaar oud, fit meisje. Als adviseur naast een man die bijna twee keer haar leeftijd had. Geen vrouw, geen vriendin, niets. Drie keer raden.

Allison’s blik gleed naar de jongen toen hij zei dat hij zou proberen het te begrijpen. Hij had haar hand beetgepakt en ze keek hier even naar, duidelijk kort nadenkend. Ze kon niet veel meer zeggen. Toen hij zijn excuses fluisterde, kwam er een frons op haar gezicht. Ze keek hem aan en kneep even kort in zijn hand. “Why?” vroeg ze zacht. Eerder nog had hij verderop gestaan en zo afstandelijk geleken. Ze begreep hem niet en dat zou ze nooit gaan doen. Hij maakte alles zo moeilijk… Ze zuchtte even, richtte haar blik weer op hun handen. Waarom konden dingen nou nooit eens makkelijk zijn?

Allison liet zich een beetje opzij vallen, waardoor haar schouder tegen die van hem kwam te leunen. Ze beet op haar lip, had haar blik nog altijd naar beneden gericht. Kaz deed… vreemd. Misschien was het gewoon zijn manier van verwerken wat er vandaag allemaal gebeurd was. De blondine sloot haar ogen, rustte haar hoofd voorzichtig op haar schouder. “I’d do it again,” fluisterde ze zacht. Alsof ze hem duidelijk moest maken dat ze geen spijt had. Dat ze hem liever in leven had dan wat dan ook. Ze kneep opnieuw zacht in zijn hand. Zo’n beetje de enige aanraking die ze hem kon geven, behalve het tegen hem aan leunen. “So please… fight.”

De blondine had altijd een doel gehad, maar had nooit zelf de touwtjes in handen gehad. Nooit volledig. Altijd had ze kunnen zeggen dat Gio haar wel hielp. Dat ze er wel uit zou komen als iets mis ging. Dat er altijd iemand was die het laatste woord zou kunnen geven, iemand die haar rug had. Zelfs al was het een monster, was hij juist degene die haar de slechtste herinneringen had gegeven, hij bood haar ook… zekerheid. En dat was waar Allison zich aan vast had gehouden. Ze wist dat ze er wel ging komen. Ze wist dat de eerste die met een vinger aan haar zat de wraak van het monster over zich heen kreeg.

En nu was ze alleen.

Ze hoorde zijn belofte, voelde hoe hij zijn hoofd tegen het hare legde. Ze voelde zijn aanwezigheid, maar… ze durfde er niet op te rekenen. Ze wilde het. Oh, wat wilde ze graag geloven dat ze op hem kon rekenen. Dat even, die korte tijd in haar leven waar ze het echt nodig had, hij er zou zijn. Maar, ze wist dat dit niet ging gebeuren. Ze zouden een manier vinden om het allemaal te verpesten en het was iets wat ze er echt niet bij kon hebben op dit moment.

“I’m so sorry.”

“I should’ve never pulled you into all of this,” sprak ze zachtjes. Ze had het niet over het uittesten van zijn krachten, over het onder controle krijgen van zijn demonen. De letterlijke, tenminste. “It all went so wrong,” sprak ze zacht, bijna fluisterend. Haar gedachten waren terug in zijn villa, toen ze daar op de bank had gezeten. Hoe ze hem plagerig had gevraagd of haar gezelschap niet gewaardeerd werd. Hoe hij haar hand had gepakt en alles voor enkele momenten goed had geleken. Alsof het… echt zou werken. Ze had nooit zo stom mogen zijn. Ze had het moeten laten rusten die ochtend. Of één van de andere keren… Misschien was dit dan allemaal nooit gebeurd. En toch… Zou ze het weer doen? Of zou ze zichzelf de pijn besparen?

De teleurstelling in zijn stem. Het deed de blondine op haar lip bijten. Ze haalde haar hand uit de zijne en speelde voorzichtig met de ring die om haar linker ringvinger zat. Al was het maar om haar handen bezig te houden. Ze had haar ogen geopend, haar blik op haar handen gericht. Hij had haar nog gezegd dat ze zich niet schuldig moest voelen, maar langzaam ging ze weer wat meer overeind zitten, iets van hem weg. “You were so… angry that morning,” sprak ze zacht, haar hoofd schuddend. Ze had het daarbij moeten laten. Gewoon de deur uit moeten stappen zonder wat te zeggen. Hij had het nog verdiend ook.

Kaz legde het uit. Hoe hij boos op zichzelf was geweest. Over hoe hij zichzelf zou haten in de ochtend. Bij die woorden beet de blondine harder op haar lip. Ze haalde een keer diep adem en leunde langzaam weer tegen hem aan, sloot haar ogen. “Why does it always have to go to shit?” vroeg ze zacht. Ze wilde hem aankijken, maar richtte in plaats daarvan haar blik even op zijn handschoenen, voor ze haar ring los liet en haar handen weer op haar knieën neerlegde, niet goed wetende waar ze ze moest laten. Misschien was het wel hun gecombineerd karma. Misschien was het gewoon hopeloos. Misschien…