troep

Hij had haar uit haar veilige schuilplaats weten te lokken met zijn woorden. De toon die hij eraan mee had gegeven was uitdagend en lichtelijk geamuseerd te noemen. En misschien was dat het enige zetje geweest die de lady voor hem nodig zou hebben gehad. Weer vroeg ze om een bevestiging. Dit keer eentje die haar duidelijk kon vertellen of ze na hun training geslaagd was voor de test of niet. Waarop Larethian kort knikte en zijn woorden de rest van het werk liet doen. Oh, but I will let you know my lady. I will give you all the details of my examination. Het klonk misschien vreemd, maar hij had wel degelijk over deze hele situatie nagedacht. Hij was een planner, iemand die alles tot in de puntjes uitgewerkt wilde hebben. En zo ook hun kleine uitstapje richting Navarre. Een van de noordelijke provincies die het land kende. Hij wilde haar testen op bepaalde vlakken en kijken of ze überhaupt geschikt was om met een kleine groep mee te gaan. Mocht dit niet zo zijn dan had hij maatregelen moeten nemen. Iets waar hij in eerste instantie niet bepaald zin in had.

Inmiddels had ook lady freyja haar mening gegeven over het feit dat hij zich ook niet bepaald agressief opstelde richting haar. En ergens was dat ook wel waar. Het laatste wat hij namelijk wilde was haar perfecte gezichtje aan zijn zwaard rijgen door een verkeerde beweging van hen beide of één van hen. Nu moest hij een balans zien te vinden tussen het op een behoorlijke manier aanvallen van de lady zonder haar aan stukken te rijten met het zwaard. Ze had hem immers gevraagd om meer ‘agressie’ te laten zien. Iets wat hij haar wel wilde geven, maar simpelweg niet kon. Als hij haar echt zou laten zien wat híj onder agressie zou verstaan dan zou er een waas over zijn gelaat trekken. Zijn ogen zouden veranderen naar een donkere blauwe tint zoals hij zijn ultieme, verraderlijke zelf was. Het was een kant van hem die hij niet graag liet zien en al helemaal niet aan buitenstaanders. En hoewel de lady anders was en het gesprek tussen hen twee wel degelijk leek te klikken. Kon hij het niet. Hij kon zijn gedachten en gevoelens niet uit zetten om maar in het wilde weg te gaan slaan. Zoals hij vroeger toen hij nog als wachter werkte moest doen. Hij was een moordmachine geweest, een wilde met het zwaard wat hij bij zich droeg. En hoewel hij zich nog steeds probeerde te focussen op de training schoten zijn gedachtes weer van hot naar her. En de klap kwam pas toen beide zwaarden tegen elkaar werden aangeslagen en de positie aangehouden werd.

Deze keer leek ze echter tegengas te geven en hoewel hij zichzelf dichter naar haar toe had gebracht en zijn gelaat iets richting haar had gekanteld leek ze niet toe te geven. Althans nog niet. Hij verloor zichzelf voor een kort moment in haar blauwe kijkers en haar porseleinen huid. En met zijn gedachten hier ergens ver vandaan. Zijn glimmende ogen trekken hierbij over het gelaat van de lady die inmiddels ook haar blik op hem gevestigd had. Beide hielden in dit moment de zwaarden omhoog met de juiste hoeveelheid druk op hun armen klaar om ieder moment terug te trekken en weer toe te slaan. Het leek een eeuwig durende dans tussen en te worden. En hoewel Larethian zijn uiterste niet liet zien, was ze wel degelijk vooruit gegaan in de korte trainingssessie die ze hadden. Met enige moeite weet hij uiteindelijk aan haar blik te ontsnappen en zich los te trekken uit de houding die ze aan hadden genomen. En terwijl hij het zwaard wat laat draaien in zijn handen neemt hij weer enkele stappen terug. Zijn blik is hierbij nog altijd gevestigd op de lady en een goedkeurende grijns strijkt over zijn lippen. You’re selling yourself short, lady Freyja. Voor een moment laste Larethian een adempauze in terwijl hij ondertussen de blik van Freyja probeerde te peilen. But, a little white lie never hurt anyone. De goedkeurende grijns die rond zijn lippen hing groeide dichter naar zijn oren toe.

Het was nooit Larethian zijn intentie geweest om zichzelf en de man voor hem zo op te houden, maar op dit moment maakte de blondharige her zichzelf wel lastig. Hij verkeerde in een benarde situatie en dat wist Lareth maar al te goed. Niet heel vaak deed hij vreemdelingen een aanbod die nauwelijks af te slaan waren. En niet heel vaak wilde hij meer van een bepaalde vreemdeling weten. Hoe dan ook had deze man zijn interesse meer dan aangewakkerd. Hij greens terwijl hij de fronzende blik van de man voor hem bekeek. Hij had zijn woorden zojuist uitgesproken en wachtte de reactie van de man af. Hij vroeg zich af wat hem zoal bezig hield. Wat zijn intenties waren tussen de oproerkraaiers die zichzelf uit de voeten hadden gemaakt. En hij zou er achter komen. Goedschiks of kwaadschiks. Wat dat betreft kon hij mijlen ver gaan. Daar was hij tenslotte koning voor.

Na een diepe ademhaling van de man volgde dan ook niet veel later zijn woorden. "I can't offer you anything." kraamde hij uit terwijl hij op zijn lip beet. Lareth fronste zijn wenkbrauw lichtjes en kantelde zijn gelaat. Klaarblijkelijk was hij zijn tijd aan het verdoen. Het was het geen waar hij geen geduld voor had. Het gedraai om woorden heen, het getwijfel, getob. Een teken van zwakte als je het hem vroeg. Zijn hand gleed van de schouder van de man af en hij zette een stap naar achter terwijl hij zijn rug rechtte. It is up to me to determine if you are good enough to be my personal jester, yes or no. I offered you a place at court. Isn’t that enough? Zijn stem klonk ineens ijzig koud. Terwijl hij zijn lichaam wegdraaide van de man en de teugels van de hengst naar zich toe trok. Met een beweging hijst hij zichzelf in het zadel en draait de hengst weer richting hem zijn lichaam boog hij iets voorover.. You can either follow me to the castle right now. Since you have taken enough of my precious time siste hij richting de man. or.. bromde hij. Or you will be a new toy for my dogs. They haven’t eaten in days so a snack would be welcome to them. loog hij, terwijl het sarcasme over zijn lippen droop. Misschien zou hij hem alsnog laten leven als hij de benen nam. Misschien ook niet. Het was op dit moment helemaal aan de man voor hem.